Hoe Amerikaanse media genocide hebben aangewakkerd

OPINIE: Hoe Amerikaanse media genocide hebben aangemoedigd

Commentaren gepubliceerd door Amerikaanse media hebben openlijk Palestijnen gedemoniseerd en de massamoorden in Gaza gerechtvaardigd. Ondanks de voortdurende beweringen van de Amerikaanse regering dat zij werkt aan een wapenstilstand, is de genocide die zich het afgelopen jaar in Gaza heeft ontvouwd een gezamenlijke inspanning van de VS en Israël geweest. Israël zou niet in staat zijn om de mate van geweld die het op het Palestijnse volk heeft uitgeoefend, te bereiken zonder Amerikaanse wapens, inlichtingen en politieke steun.

Om deze beleidslijnen te kunnen nastreven, had de Amerikaanse regering een kritische massa van de Amerikaanse bevolking nodig die haar beleid om samen met Israël de Palestijnen te extermineren steunde of accepteerde. Om dit vol te houden, heeft de regering van president Joe Biden een krachtig pro-Israël narratief aangenomen en de acties van Israël en haar eigen acties gerechtvaardigd door te verwijzen naar Israël’s “recht op zelfverdediging”.

Invloedrijke stemmen in de Amerikaanse media hebben ook bijgedragen aan het creëren van de noodzakelijke ideologische voorwaarden voor de publieke acceptatie van door de VS gefaciliteerde Israëlische wreedheden. Zij zijn, samen met de Biden-regering, gedeeltelijk verantwoordelijk voor de genocide in Gaza.

In 2003 heeft het Internationaal Straftribunaal voor Rwanda (ICTR) de eerste veroordelingen voor aanzet tot genocide uitgesproken, met de conclusie dat “de genocidale schade die werd veroorzaakt door [Radio Télévision Libre des Milles Collines] programmering” tijdens de Rwandese genocide van 1994 ernstig was. Aanzet tot genocide is “inchoaat”, dat wil zeggen, een misdaad die de uitvoering van een andere misdaad bevordert terwijl het ook een misdaad op zich is.

Voor het ICTR vereist het aantonen dat iemand zich schuldig heeft gemaakt aan aanzet tot genocide niet noodzakelijk dat hun toespraak direct heeft geleid tot genocidale daden. Volgens een scholar moet er een klimaat worden gecreëerd waarbinnen dergelijke misdaden kunnen worden gepleegd, voordat er sprake kan zijn van genocide.

Commentaar dat is verschenen in onder andere The New York Times en The Washington Post kan in deze termen worden gezien. De commentatoren in deze kranten hebben zich schuldig gemaakt aan een vorm van aanzet tot genocide, hoewel een andere omdat Amerikanen niet naar Palestina hoeven te gaan en mensen te doden om bij te dragen aan de genocide; ze hoeven alleen maar in te stemmen met de deelname van hun regering.

Gregory S. Gordon’s boek Atrocity Speech Law: Foundation, Fragmentation, Fruition biedt prikkelende benaderingen van aanzet tot genocide en andere vormen van haatzaaien. Het toepassen van zijn argumenten op de berichtgeving van de Amerikaanse media over Palestina-Israël na 7 oktober 2023 suggereert dat veel ervan neerkomt op aanzet tot genocide. Gordon, een internationaal rechtsgeleerde en voormalig aanklager bij het ICTR, stelt dat demonisering een vorm van aanzet is. Deze praktijk, schrijft hij, draait om “duivels, boeven en andere kwaadwillende figuren”.

Een artikel dat in oktober in The New York Times verscheen, deed precies dat. “Als Gaza de openluchtgevangenis is die zoveel Israëls critici beweren, is dat niet omdat Israëli’s wreed zijn, maar omdat te veel van zijn bewoners een levensgevaarlijk risico vormen,” stelde het artikel. Hier worden brede aantallen Palestijnen in Gaza neergezet als dodelijke criminelen die collectieve straf verdienen.

In dezelfde geest vertelde een redactioneel stuk van The Wall Street Journal op 7 oktober ons dat Israël zich in een “ruwe buurt” bevindt. Een opinieartikel in The Washington Post, enkele dagen later gepubliceerd, beweerde dat Israël deel uitmaakt van een “strijd tegen barbarij”. In een ander stuk vroeg een columnist zich af of “het misschien zinloos is om politieke logica toe te passen op de gruwelen die worden gepleegd door de millenaristische religieuze fanatici van ISIL of Hamas. Zij worden gedreven door een religieus imperatief om ‘ongelovigen’ en ‘afvalligen’ te slachten, ongeacht de gevolgen.”

Een stuk dat in november in The New York Times werd gepubliceerd, bood een vergelijkbare formulering, waarbij Hamas werd beschreven als een “terroristische doodscult”. Het karakteriseren van Hamas op deze misleidende, te simplistische manier – om nog maar te zwijgen van het zwartmaken van Palestijnen in het algemeen – als primitieve barbaren, geeft de boodschap dat ze irrationele barbaren zijn die moeten worden verpletterd, ongeacht de kosten.

Volgens Gordon is het proberen om een publiek te overtuigen dat de voortdurende wreedheden moreel gerechtvaardigd zijn een andere vorm van aanzet, die wijdverbreid is in de berichtgeving over Gaza. De richting waarin het Israëlische beleid zich ontwikkelde, was al vroeg te identificeren, toen Raz Segal, een professor in Holocaust- en genocide-studies, op 13 oktober vorig jaar schreef dat Israël een “genocidaal offensief op Gaza heeft ondernomen dat vrij expliciet, open en onbeschaamd is”.

Toch verwierp een stuk dat drie weken in de Israëlische offensief in The Washington Post werd gepubliceerd, de oproepen tot wapenstilstand en zelfs het idee dat Israël “zijn reactie zou moeten beperken tot precisiebombardementen en commando-aanvallen om hoge Hamas-functionarissen uit te schakelen en gijzelaars te bevrijden”. Het betoogde dat als Israël op dat moment instemde met een wapenstilstand, het “gelijk zou staan aan het belonen van agressie en het uitnodigen tot meer in de toekomst”.

De ondertoon is dat de acties van Israël ethisch verdedigbaar zijn, ongeacht dat de VS en Israël bijna 3.800 Palestijnen hebben gedood in de eerste 13 dagen van de aanval op Gaza, waarbij hele families werden uitgeroeid. In die tijd beschreef de secretaris-generaal van Amnesty International, Agnès Callamard, de acties van Israël als “straat na straat van woongebouwen pulveriseren, burgerdoden op grote schaal doden en essentiële infrastructuur vernietigen” terwijl ze verder beperkten wat Gaza kon binnenkomen, zodat de Strook “snel zonder water, medicijnen, brandstof en elektriciteit kwam te zitten”.

Het eerder genoemde opinieartikel van november in The New York Times stelde de vrij ongebruikelijke mening voor dat Palestijnen uiteindelijk zouden profiteren van het geslachte. Het gaf edelmoedig toe dat “op korte termijn, natuurlijk: Palestijnse levens zouden worden gered als Israël zijn vuur zou opschorten.” Maar het artikel stelde dat, als de VS-Israëlische aanval eindigde met Hamas nog steeds aan de macht in Gaza, deze uitkomst zou betekenen “een bijna garantie voor toekomstige massale aanvallen tegen Israël, voor steeds grotere Israëlische vergelding, en voor diepere ellende voor het volk van Gaza.”

Volgens deze logica is het deugdzaam voor de VS en Israël om Palestijnen te helpen door door te gaan met beleid dat Gaza heeft veranderd in “een begraafplaats voor duizenden kinderen” en “een levende hel voor iedereen”.

Pogingen om de massale dood die door de VS en Israël is aangericht te legitimeren, zijn niet verdwenen na de eerste weken van de slachting in Gaza. In januari betoogde een opinieartikel in The Washington Post dat de dood en vernietiging in Gaza een tragedie is voor zijn bevolking, maar dat “de primaire schuld bij Hamas ligt, omdat het een ongeprovoceerde aanval op Israël heeft gelanceerd”.

Het suggereren dat de VS-Israëlische campagne reageert op een “ongeprovoceerde” Palestijnse aanval impliceert dat de campagne rechtvaardig is. Deze positie houdt geen minimale controle stand: in de dagen, weken en maanden voorafgaand aan 7 oktober bombardeerde Israël herhaaldelijk Gaza en schoot het op Palestijnen bij de omheining rond het gebied, terwijl het hen onderwierp aan een brute, illegale belegering, om nog maar te zwijgen van de meer dan 75 jaar van onteigening die aan die dag voorafging.

Omdat Israël vóór 7 oktober oorlogshandelingen tegen Palestijnen in Gaza uitvoerde, kunnen de acties van Israël sindsdien niet worden begrepen als een vorm van zelfverdediging. Toch hebben VS-Israëlische apologeten in de Amerikaanse media gezegd dat “Israël het recht en de plicht heeft om zichzelf te verdedigen”, waarbij ze de VS-Israëlische kruistocht als rechtvaardig presenteerden en dus steunwaardig. Ongeacht dat “Israël dat zichzelf verdedigt” een “onophoudelijke oorlog” op het gezondheidssysteem van Gaza met zich meebracht en bombardementen op ziekenhuizen en zorgverleners omvatte, evenals het doden van Palestijnen met de dodelijkste snelheid van elk conflict deze eeuw.

Eind februari bekritiseerde een redactioneel stuk in The Wall Street Journal de Palestijns-Amerikaanse congreslid Rashida Tlaib en anderen op de grond dat “de wapenstilstand die zij willen het effect zou hebben van het levend en vrij laten van [Hamas]-strijders om hun terreurstaat te herbouwen. Het lijden in Gaza is vreselijk, maar de belangrijkste oorzaak is het gebruik van burgers door Hamas als menselijke schilden.”

Op dat moment had Israël minstens 7.729 kinderen gedood. Voor de Journal leek deze horror gerechtvaardigd als Hamas werd verslagen; de tienduizenden dode Palestijnse burgers konden worden verklaard door het dubieus en selectief toepassen van het concept van menselijke schilden.

In maart herhaalde een andere column in The New York Times dezelfde versleten onzin om lezers te proberen te overtuigen dat het gedrag van de VS en Israël in Gaza rechtvaardig was, en betoogde dat “Hamas de oorlog begon” en dat “Israël een zware oorlog voert tegen een kwaadaardige vijand die zijn eigen burgers in gevaar brengt.” De Biden-regering, aldus het stuk, zou “Israël moeten helpen de oorlog beslissend te winnen, zodat Israëli’s en Palestijnen ooit de vrede kunnen winnen.”

Twee weken eerder had de speciale rapporteur van de VN over het recht op voedsel, Michael Fakhri, de gedwongen hongersnood van Palestijnen in Gaza aan de kaak gesteld en gezegd “dit is nu een situatie van genocide.” Voor sommige Amerikaanse opinieleiders is het moreel juist dat de VS een partij blijven in dat.

De media die deze artikelen publiceerden hadden meer ruimte kunnen geven aan sobere reflecties over hoe vrede, gerechtigheid en bevrijding in historisch Palestina kan worden gegenereerd. In plaats daarvan hebben ze platforms gegeven aan degenen die hebben geholpen de slachting aan te moedigen die Amerika en Israël hebben aangericht. Wanneer de geschiedenis van deze gruwelijke periode wordt geschreven, moet er een hoofdstuk zijn over de media die hebben geholpen een genocide aan te wakkeren en deze hebben geholpen in stand te houden.