Op deze Dag van de Arbeid verenigen werknemers zich om grote vervuilers verantwoordelijk te houden voor klimaatschade

Extreme Weersomstandigheden en de Impact op Informele Arbeiders in Zuid-Azië

Met extreme weersomstandigheden die de nieuwe norm worden, ondervinden informele arbeiders in Zuid-Azië steeds meer de gevolgen van intersecterende crises. In India, te midden van de aanhoudende hittegolf, lijken straatverkopers, afvalophalers en andere informele arbeiders samen te komen in solidariteit. Hun eisen voor compensatie voor verliezen en schade zijn gericht op de kolen-, olie- en gasbedrijven.

In 2023 alleen al hebben klimaatcatastrofes veroorzaakt door olie- en gasbedrijven meer dan 9 miljoen mensen in Azië getroffen, terwijl Big Oil blijft tegenwerken en desinformatie verspreidt, terwijl ze enorme rijkdom vergaren.

Op deze Internationale Dag van de Arbeid wordt er een nieuwe coalitie gevormd in Delhi. Informele arbeiders, vakbondsleden en klimaatrechters zoals Greenpeace India, met steun van tegenhangers in Sri Lanka, Nepal en Bangladesh, hebben het Workers’ Collective for Climate Justice – South Asia opgericht. Samen met het Collectief hebben groepen het Polluters Pay Pact ondertekend, een wereldwijde campagne om miljardairs en vervuilende bedrijven verantwoordelijk te houden voor de klimaatcrisis door te eisen dat overheden nieuwe belastingen invoeren op fossielebrandstofbedrijven om gemeenschappen te helpen herstellen van klimaatcatastrofes en te investeren in inclusieve aanpassingsoplossingen.

Informele Arbeiders op de Eerste Lijn

Informele arbeiders in Zuid-Azië zijn geen vreemden voor crises. Ze bevinden zich op de eerste lijn van sociale marginalisatie en ondervinden steeds meer de gevolgen van klimaatverandering. Zuid-Azië, met meer dan 80 procent van de beroepsbevolking in de informele sector, ziet stijgende temperaturen en onvoorspelbare weersomstandigheden die de mogelijkheid van mensen om te werken en te overleven drastisch beïnvloeden.

In 2024 documenteerde Greenpeace India hoe straatverkopers financiële verliezen en gezondheidsrisico’s ondervinden tijdens de piekzomermanden, waarbij verkopers in steden zoals Delhi meer dan 50% daling in inkomen rapporteerden door hittegolven. Toch blijven arbeiders grotendeels afwezig in het beleidsproces. Terwijl slechts vijf oliebedrijven meer dan $102 miljard verdienden in 2024, blijven informele arbeiders de gevolgen van de crisis ondervinden.

De Kracht van Collectivisering

Van de strijd van jute-molenarbeiders in Bengal tot de weerstand van theeplantagearbeiders in de regio – arbeidsorganisaties hebben fundamentele rechten en arbeidsbescherming voor miljoenen veiliggesteld. Het ging nooit alleen om lonen, maar om waardigheid, erkenning en macht.

Vandaag is deze nalatenschap belangrijker dan ooit. De klimaatcrisis verandert de aard van leven en werk ingrijpend. Deze effecten zullen verergeren in een koolstofintensief scenario, met voorspellingen dat meer dan 800 miljoen Zuid-Aziaten in gebieden zullen wonen die tegen 2050 klimaat-hotspots worden.

In een krachtige reactie heroveren arbeiders de kracht van collectivisering. Wanneer arbeiders zich verenigen over sectoren, kasten, geslachten, religies en etniciteiten, dagen ze systemen van uitbuiting en milieudegradatie uit. Deze beweging weigert hun diverse ervaringen te reduceren tot één enkel verhaal. Door de kracht van eerdere arbeidsstrijd te verbinden met de urgentie van de klimaatcrisis, reageert dit collectief niet alleen, maar vormt het een nieuwe weg vooruit.

Gemeenschappen Centraal Stellen in Klimaatbeleid

Gemeenschappen die aan de vooravond van klimaatveranderingen staan, zoals vissers en afvalophalers, zijn dragers van kennis en levenservaring. Ze getuigen van realtime ecologische veranderingen en begrijpen de risico’s voor hun levensonderhoud die beleidsdocumenten vaak te traag vastleggen. Toch blijven zowel binnenlandse als mondiale klimaatbeleidsruimten afstandelijk, gedomineerd door elite-instellingen en exclusieve technocratische jargon.

Bovendien is het goed vastgesteld dat in het Globale Zuiden niet-economische verliezen, zoals het verlies van cultuur en gemeenschap, veel groter zijn dan economische verliezen. Het aanpakken van deze verliezen vereist de zinvolle betrokkenheid van de getroffen gemeenschappen. Bijzondere aandacht moet worden besteed aan het waarborgen dat de financiering voor verlies en schade eerlijk en rechtvaardig is, zonder de bestaande schuldlast te verergeren of onrechtvaardige voorwaarden op te leggen aan de landen die al de gevolgen van de crisis dragen.

Aanspreken van Verlies en Schade Mag Niet Wachten

Verlies en schade door klimaatverandering in Zuid-Azië lopen al in de miljarden dollars per jaar. Tegen 2070 kan dit bedrag oplopen tot $997 miljard. Ondanks de beloften die zijn gedaan op de VN-klimaatconferenties, is de klimaatfinanciering traag, gefragmenteerd en onvoldoende. Rijke landen en vervuilers leveren onvoldoende terwijl ze blijven boren naar nieuwe olie en gas.

De aanpassingsbehoeften van arbeiders moeten nu worden vervuld. Ze hebben dringend behoefte aan schaduw en betaalde pauzes voor hun levensonderhoud en overleving. Terwijl de wereldwijde klimaatfinancieringsgesprekken stagneren, nemen de kosten en urgentie van aanpassing toe. Daarom is het Polluters Pay Pact zo cruciaal. Het is niet alleen een gebaar – het vraagt om afdwingbare verplichtingen. Terwijl arbeiders deze Dag van de Arbeid in Delhi bijeenkomen, sturen ze een duidelijke boodschap: Een rechtvaardige, duurzame toekomst moet worden geleid door de arbeidersklasse. Door olie- en gasbedrijven verantwoordelijk te houden, wordt klimaatbestendigheid een recht – geen privilege.