Microplastics Ontsnappen Nog Steeds Aan Rioolwaterzuiveringsinstallaties en Bedreigen de Gezondheid op Lange Termijn

Nieuwe Onderzoek toont aan: Microplastics ontsnappen nog steeds aan afvalwaterzuiveringsinstallaties

Ondanks de vooruitgang in de behandeling van afvalwater, blijven kleine plastic deeltjes, bekend als microplastics, door de mazen van het net glippen. Dit vormt potentiële gezondheids- en milieugevaren, volgens recent onderzoek van de Universiteit van Texas in Arlington.

Plastic is goedkoop te produceren en tegelijkertijd licht en stevig, waardoor fabrikanten het ideaal vinden voor gebruik in bijna elk consumptiegoed, van verpakkingen voor voedsel en dranken tot kleding en schoonheidsproducten. Het nadeel is dat wanneer een plastic item zijn nuttige leven heeft bereikt, het nooit echt verdwijnt. In plaats daarvan breekt het af in kleinere stukjes, de microplastics—deeltjes van vijf millimeter of minder, ongeveer de breedte van een gum—die in onze bodem en water terechtkomen.

“Wat onze systematische literatuurreview heeft aangetoond, is dat hoewel de meeste afvalwaterzuiveringsinstallaties de belasting van microplastics aanzienlijk verminderen, volledige verwijdering met de huidige technologieën niet haalbaar blijft,” zegt Un-Jung Kim, assistent-professor aard- en milieuwetenschappen aan UT Arlington en senior auteur van de studie gepubliceerd in Science of the Total Environment.

“Als gevolg hiervan worden veel microplastics opnieuw in het milieu geïntroduceerd, waarbij ze waarschijnlijk andere schadelijke residuele verontreinigingen in afvalwater meedragen, zoals de chemicaliën Bisfenolen, PFAS en antibiotica,” voegde Dr. Kim toe. “Deze microplastics en organische verontreinigingen zouden in sporen aanwezig zijn, maar we kunnen blootstelling krijgen via eenvoudige handelingen zoals het drinken van water, wasjes draaien of planten water geven, wat kan leiden tot potentiële langdurige ernstige gezondheidsimpacten zoals hart- en vaatziekten en kanker.”

Volgens de studie is een van de grootste uitdagingen bij het detecteren en verminderen van microplastics het gebrek aan gestandaardiseerde testmethoden. De onderzoekers pleiten ook voor een uniforme aanpak om te definiëren welke deeltjesgrootte als microplastic wordt beschouwd.

“We hebben ontdekt dat de effectiviteit van behandelingen varieert, afhankelijk van de technologieën die gemeenschappen gebruiken en hoe microplastics worden gemeten om de verwijderingspercentages te berekenen,” zei de hoofdonderzoekster, Jenny Kim Nguyen. “Een manier om het groeiende probleem van microplastics beter aan te pakken, is door gestandaardiseerde testmethoden te ontwikkelen die een duidelijker inzicht in het probleem bieden.”

Nguyen begon dit onderzoek als bachelorstudent in Kim’s Laboratorium voor Milieuchemie. Ze volgt nu een masteropleiding in aard- en milieuwetenschappen aan UTA, waar ze werkt aan de ontwikkeling van gestandaardiseerde experimentele protocollen voor het bestuderen van microplastics in lucht en water.

“Dit werk helpt ons het huidige probleem van microplastics te begrijpen, zodat we de langdurige gezondheidsimpacten kunnen aanpakken en betere mitigatie-inspanningen kunnen vaststellen,” zei Karthikraj Rajendiran, co-auteur van de studie en assistent-professor onderzoek aan UTA’s Bone Muscle Research Center binnen het College of Nursing and Health Innovations.

Het team benadrukt ook de noodzaak van meer publieke bewustwording van microplastics om consumenten te helpen milieuvriendelijkere keuzes te maken.

“Hoewel gemeenschappen stappen moeten ondernemen om de detectie en screening van microplastics in afvalwater en waterkwaliteit te verbeteren, kunnen consumenten al een verschil maken door te kiezen voor kleding en textiel met minder plastic waar mogelijk, wetende dat microvezels de meest voorkomende microplastic zijn die continu via afvalwater wordt vrijgegeven,” voegde Kim toe.