Koel Oppervlaktewater Verhoogt Koolstofabsorptie in de Oceaan, Onderzoek Toont Aan
Subtiele temperatuurverschillen aan het oceaanoppervlak zorgen ervoor dat er meer kooldioxide (CO2) kan worden opgenomen, volgens nieuw onderzoek.
Wetenschappers hebben de “oceaanhuid” bestudeerd—een laag van minder dan 2 mm diep aan het oceaanoppervlak die fractioneel kouder is dan de rest. Theoretische en laboratoriumstudies hebben gesuggereerd dat dit temperatuurverschil de hoeveelheid opgenomen CO2 door de oceaan zou moeten verhogen—maar dit was nog nooit met succes op zee waargenomen.
De nieuwe studie, geleid door onderzoekers van de Penryn Campus van de Universiteit van Exeter in Cornwall, gebruikte precisiemetingen om te bevestigen dat de temperatuur van de oceaanhuid inderdaad bijdraagt aan de koolstofabsorptie. Het artikel, gepubliceerd in het tijdschrift Nature Geoscience, heeft de titel “Verhoogde oceaan CO2-opname door temperatuurgradiënten nabij het oppervlak.”
Uitgevoerd in de Atlantische Oceaan, suggereren de bevindingen dat deze oceaan jaarlijks ongeveer 7% meer CO2 absorbeert dan voorheen werd gedacht. Het lijkt misschien een klein percentage, maar wanneer dit over alle oceanen wordt toegepast, is deze extra koolstofabsorptie gelijk aan anderhalf keer de koolstof die jaarlijks door de groei van het Amazonewoud wordt vastgelegd.
De wereldwijde oceaan absorbeert ongeveer een kwart van de koolstofemissies van de mensheid, waardoor de klimaatverandering wordt vertraagd, terwijl het ook schadelijk is voor de oceaan. De nieuwe bevindingen verbeteren ons begrip van deze processen.
“Onze bevindingen bieden metingen die onze theoretische kennis over CO2-stromen aan het oceaanoppervlak bevestigen,” zei hoofdonderzoeker Dr. Daniel Ford van de Universiteit van Exeter. “Met de COP29 klimaatconferentie die volgende maand plaatsvindt, benadrukt dit werk het belang van de oceanen, maar het zou ons ook moeten helpen om de wereldwijde koolstofbeoordelingen te verbeteren die worden gebruikt om emissiereducties te begeleiden.”
Het team heeft deze vooruitgang nu opgenomen in hun gegevensindiening voor de Global Carbon Budget-beoordeling van dit jaar. De schipobservaties—van twee projecten van de Europese Ruimtevaartorganisatie—werden gedaan met een CO2-flux systeem dat kleine verschillen in CO2 in de lucht, die naar het oceaanoppervlak zwerven en weer weg, meet, samen met hoogtemeetgegevens van de temperatuur.
Tot nu toe negeerden wereldwijde schattingen van lucht-zee CO2-fluxen doorgaans het belang van temperatuurverschillen in de nabij-oppervlakte laag. Dr. Ian Ashton, ook van de Universiteit van Exeter, merkte op: “Dit werk is de culminatie van vele jaren inspanning van een internationaal team van wetenschappers. De steun van de Europese Ruimtevaartorganisatie voor wetenschap was essentieel voor het samenstellen van zo’n hoogwaardige meetcampagne over een hele oceaan.”
Dr. Gavin Tilstone van Plymouth Marine Laboratory (PML) voegde toe: “Deze ontdekking benadrukt de complexiteit van de structuur van de waterkolom van de oceaan en hoe deze de CO2-opname uit de atmosfeer kan beïnvloeden. Het begrijpen van deze subtiele mechanismen is cruciaal terwijl we onze klimaatsmodellen en voorspellingen blijven verfijnen. Het onderstreept de vitale rol van de oceaan in het reguleren van de koolstofcyclus en het klimaat van de planeet.”
De internationale partners van de studie omvatten experts in zeewatertemperatuurmetingen van de Europese Ruimtevaartorganisatie en de Universiteit van Southampton. De schipcruises maakten deel uit van het Atlantic Meridional Transect (AMT) project geleid door PML.
