De Laatste Wil van een Kind uit Gaza

De laatste wil van een kind in Gaza

Mijn 10-jarige nichtje Rasha werd gedood door een Israëlische bom. Voordat ze stierf, besloot ze een wil te schrijven.

Rasha was 10 jaar oud toen het Israëlische leger haar huis bombardeerde, waarbij zij en haar 11-jarige broer Ahmed omkwamen. Kinderen van 10 jaar zouden bezig moeten zijn met spelen, tekenen en tijd doorbrengen met vrienden, niet met het schrijven van een wil voor het geval ze zouden sterven.

“Mijn wil, als ik martelaar word of sterf: Alsjeblieft, huil niet om mij, want jullie tranen doen me pijn. Ik hoop dat mijn kleren aan de behoeftigen gegeven worden. Mijn accessoires moeten verdeeld worden tussen Rahaf, Sara, Judy, Lana en Batool. Mijn kralensets moeten naar Ahmed en Rahaf. Mijn maandelijkse zakgeld van 50 shekels, 25 voor Rahaf en 25 voor Ahmed. Mijn verhalen en notitieboekjes naar Rahaf. Mijn speelgoed naar Batool. En alsjeblieft, schreeuw niet tegen mijn broer Ahmed, volg alsjeblieft deze wensen.”

Rasha’s wil, geschreven voordat ze stierf in Gaza, was een schokkende ontdekking voor onze familie. Niemand wist van deze wil totdat we haar naast haar broer Ahmed, die ook omkwam bij dezelfde aanval, begroeven. Dit gebeurde precies 24 jaar na de dag dat de 12-jarige Muhammad al-Durrah in Gaza werd vermoord.

Het lijkt alsof Israël ons herinnert aan zijn langdurige geschiedenis van het doden van weerloze kinderen.

Het is moeilijk om de horror te vergeten van het staan voor het verwoeste gebouw, laat staan de terreur die de ouders omhulde terwijl ze naar de levenloze lichamen van hun jonge kinderen renden.

Het gebouw was enkele maanden eerder al gebombardeerd, op 10 juni. Israël had die dag twee raketten afgevuurd, één voor elk kind, zoals ze grappend zeiden, nadat we de hele familie met lichte verwondingen uit het puin hadden kunnen halen. Er was geen reden om het toen te bombarderen, net zoals er geen reden was om het op 30 september te bombarderen.

Blijkbaar waren Rasha en Ahmed bedoeld om nog een paar extra maanden van oorlog, angst en honger te leven voordat Israël hun huis opnieuw zou aanvallen, dit keer met fatale gevolgen.

In haar wil vroeg Rasha dat niemand haar oudere broer Ahmed zou uitschelden, een ondeugende bal van energie die ook op school uitblonk en door iedereen geliefd was. Vreemd genoeg geloofde ze dat Ahmed haar zou overleven, haar 25 shekels zou erven en een leven zou leiden dat zij niet kon leven. Maar ze waren voorbestemd om samen te sterven, net zoals ze samen hadden geleefd, gevreesd en honger geleden.

Rasha en Ahmed groeiden samen op in Gaza. Sinds 7 oktober 2023 heeft Israël meer dan 16.700 kinderen in Gaza gedood, en minstens 17.000 kinderen hebben hun ouders verloren. In januari 2024 rapporteerde Save the Children dat elke dag 10 kinderen een ledemaat verloren. Tegen het voorjaar was bijna 88 procent van alle scholen verwoest of beschadigd.

Ik kan me in dit artikel slechts op één enkel voorval richten, maar zelfs als ik de pijn zou kunnen vermenigvuldigen met 16.700, zou de lezer nog steeds niet in de buurt komen van het werkelijk begrijpen van de omvang van het verdriet in Gaza.

Geen van ons in de familie begrijpt waarom een kind zo jong een wil schreef met haar laatste wensen om haar bezittingen aan haar dierbaren te verdelen. Wat ging er om in haar hoofd? We weten dat de afgelopen 12 maanden extreem traumatisch zijn geweest voor Palestijnen, jong en oud, maar waarom was Rasha ervan overtuigd dat ze zou sterven?

Gezien het feit dat de helft van de 2,3 miljoen inwoners van Gaza onder de 18 jaar is, hoeveel meer kinderen in Gaza hebben dergelijke gedachten? Terwijl Rasha’s wil nu viraal gaat op sociale mediaplatforms, zijn er waarschijnlijk veel meer van dergelijke testamenten verloren in het puin.

Terwijl ik dit artikel schrijf, dat meer aanvoelt als een te laat gekomen lofrede voor mijn geliefde neef en nicht, kan ik’t niet helpen me af te vragen of er nu een kind in het donker een wil aan het schrijven is.

Ahmed en Rasha brachten een hele nacht in hun lijkwades door, zij aan zij, op de koude ziekenhuisvloer. De volgende ochtend droegen we hen naar de begraafplaats en legden hen samen in één graf, voor altijd zij aan zij.

Waar is de wereldwijde verontwaardiging over de groteske moord op 16.700 kinderen?