Wat de ineenstorting van het Syrische regime betekent voor de Arabische regio
Wat de ineenstorting van het Syrische regime zegt over de Arabische regio
Op 8 december, na een snelle offensief dat minder dan twee weken duurde, drongen Syrische oppositiekrachten Damascus binnen en verklaarden ze het einde van het regime van Bashar al-Assad. De Syrische president en zijn familie zouden net voor de komst van de rebellen de hoofdstad in onbekende richting zijn ontvlucht.
De opstand tegen de Syrische regering die een einde maakte aan een halve eeuw van heerschappij door de familie al-Assad moet worden gezien als een van de belangrijkste politieke keerpunten in de moderne Arabische regio sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog en de oprichting van Israël in 1948. Het markeert een definitieve breuk met de erfenis van militaire Arabische autocraten die sinds de jaren vijftig Arabische samenlevingen hebben gedomineerd en verwoest.
Veel mensen vieren terecht de afzetting van al-Assad, terwijl anderen zich afvragen wat er nu zal gebeuren gezien de betrokkenheid van verschillende lokale en externe machten in Syrië. Het Syrische volk weet dat ze verlangen naar een fatsoenlijk leven, met respect behandeld willen worden en gehoord willen worden. We moeten nederig toekijken hoe ze een nieuwe en stabiele orde in hun land creëren en stoppen met de Westerse dwaasheid van analyseren wat de lengte van een baard betekent of het entertainen van samenzweringstheorieën.
Het is nu cruciaal om na te denken over wat het verwoestende verhaal van Syrische governance en burgeroorlog betekent. Syrië onder de Assads was niet uniek en het was niet het werk van slechts een paar lokale brute machthebbers. Het is eerder een voorbeeld van de wijdverbreide erfenis van hardhandige, vaak wrede, Arabische staatsmacht die de regio heeft verwoest en haar bevolking gedurende een halve eeuw heeft vernederd, met de hulp van regionale en grote machten en diverse niet-gouvernementele groepen.
Het regime van al-Assad was de langst bestaande militaire, buitenlandse gesteunde en familie-geankerde autocratische regering die de Arabische regio domineerde, wat de bevolking, de economie en de nationale integriteit verwoestte.
De Syrische ervaring onthult alle verwoestende kenmerken van gedeelde Arabische autocratie, die wijdverbreid aanhouden en systematisch uit onze samenlevingen moeten worden verwijderd. Deze omvatten een gebrek aan oprechte pluralisme en verantwoordelijkheid via geloofwaardige participatieve instellingen; een topzware heerschappij verankerd in militaire en politiebrutaliteit, massa-arrestaties, marteling en dood; gecentraliseerde economische planning die corruptie onder de elite voedt en diepe kwaliteitsverschillen in levensonderhoud over het land genereert; en geen structurele verbindingen tussen de burgers en de staat die beleid zou kunnen genereren dat de instemming en wil van de bestuurden weerspiegelt.
De Egyptische revolutie van 1952 onder Gamal Abdel Nasser luidde de destructieve erfenis van militaire Arabische governance in, die sneller toenam na de nederlaag van de Arabische legers door Israël in 1967. De vader van Bashar al-Assad, Hafez, maakte deel uit van een groep Arabische officieren die in de daaropvolgende twee decennia de macht grepen in verschillende Arabische landen en deze naar de afgrond leidden.
Deze zelfbenoemde officieren konden noch oorlog voeren, noch effectief regeren tijdens hun decennia van heerschappij. Als gevolg hiervan hebben de meeste Arabieren, buiten de weinige rijke olieproducenten, sinds de jaren ’90 een gestage afname van hun kansen op fatsoenlijk onderwijs en gezondheidszorg, banen, toegang tot voldoende voedsel, water en elektriciteit, en andere basisbehoeften ervaren.
Regionale onderzoeken onthullen keer op keer dat een klein percentage Arabieren (meestal in de olieproducerende staten en onder kleine elites elders) een comfortabel leven leidt, terwijl de meerderheid noch politieke rechten, noch een fatsoenlijk materieel leven geniet. Ongelijkheid en armoede binnen Arabische samenlevingen blijven toenemen.
Door repressie hebben Arabische regeringen hun burgers veranderd in passieve, stemloze, machteloze consumenten, van wie velen proberen te emigreren of dat al doen. Repressie heeft intense woede, angst en wanhoop onder hun burgers gegenereerd. Ze hebben gereageerd door de staat uit te dagen, zich bij het corrupte systeem aan te sluiten of zich terug te trekken in kleinere tribale, religieuze of ideologische groepen die ze vormen om zichzelf te beschermen en te overleven in het licht van de gevaren van hun eigen staat, Israël of buitenlandse machten.
De meest krachtige Arabische bewegingen die het gemilitariseerde machtsmodel uitdaagden, waren islamitisch – zowel gewapend als vreedzaam. In Syrië, toen een vreedzame protestbeweging met brute militaire kracht werd geconfronteerd, transformeerde de opstand snel in een burgerconflict, wat de nationale samenhang ondermijnde, de proliferatie van gewapende groepen mogelijk maakte en buitenlandse inmenging op gang hielp.
Wat er in Syrië is gebeurd, zou een wake-up call moeten zijn voor alle Arabische autocraten. De regio kan de realiteit dat geen enkele Arabische staat geloofwaardig is gevalideerd door zijn eigen volk via constitutionele of electorale middelen niet lang verdragen.
Ik heb de omstandigheden van Arabische samenlevingen en burgers meer dan een halve eeuw ervaren en journalistiek gedocumenteerd, en ik concludeer dat geen enkele Arabische landen de vier kardinale testen van stabiele staatsburgers, oprechte soevereiniteit, burgerschap en duurzame en eerlijke menselijke ontwikkeling heeft doorstaan.
We zouden dwaas zijn om de signalen die Syrië de wereld zendt over de onoverwinnelijke wil van elke gewone burger om in vrijheid en waardigheid te leven, te negeren. En we zouden medeplichtig zijn aan het ontkennen van deze rechten aan Arabieren als we gewoon doorgaan met de bestaande staat en economische systemen die hun volk grotendeels in de steek hebben gelaten.
