Ik lijd honger in Gaza en ik geloof niet dat de wereld niets kan doen

OPINIE: Honger in Gaza – Een wereld die toekijkt

Al meer dan een jaar zijn mijn familie en ik ontheemd van het noorden van Gaza naar Deir el-Balah in het midden van de Gazastrook. Gedurende deze tijd hebben wij, samen met de rest van de bevolking van Gaza, elke denkbare en ondenkbare vorm van marteling ondergaan. Een daarvan is honger.

Gaza is nu volledig afhankelijk van voedselhulp. Van een plaats die in staat was om zijn eigen voedsel te produceren en zijn bevolking te voeden met verse groenten, fruit, eieren, vlees en vis, is het nu een plaats van hongersnood geworden.

Sinds vorig jaar heeft het Israëlische leger ervoor gezorgd dat voedselvoorraden, markten, magazijnen, boerderijen en vissersboten zijn vernietigd. Het heeft ook de politie-eenheden die de levering en distributie van hulp veiligstelden, geëlimineerd, waardoor hulp wordt geplunderd voordat het de mensen bereikt die het nodig hebben. Al een tijdje kopen we ‘hulpkruid’, in plaats van het gratis te ontvangen.

We konden nauwelijks rondkomen toen de situatie in oktober dramatisch verslechterde. Wat begon in de zogenaamde “rampzone” van het noorden heeft zich verspreid over de rest van de strook. Het voedingsterrorisme van Israël heeft Gaza in zijn greep.

Het Israëlische leger heeft het aantal trucks dat het toestond om binnen te komen, verlaagd tot slechts 30-40 per dag, en voedsel – dat al duur en onbetaalbaar was voor de meesten – begon te verdwijnen. Nu, zelfs als we in staat zijn om voedsel te kopen, kunnen we niets vinden. De internationale organisaties en verschillende liefdadigheidsinstellingen zijn van geen nut; ze kunnen niets leveren.

Het is moeilijk voor mij om het gevoel van honger uit te leggen aan iemand die de diepten van de pijn niet begrijpt, en het is nog uitdagender om deze ervaring uit te leggen terwijl we al meer dan 400 dagen onder constante bombardementen en beschietingen van Israël staan.

Elke ochtend word ik wakker in een huis vol familieleden die proberen te overleven in deze waanzin. Ik drink een beetje bijna drinkbaar water; het heeft een onaangename zoute smaak die de dorst niet lest. Israël heeft het grondwater vervuild en voorkomt dat brandstof binnenkomt, zodat de laatste overgebleven waterzuiveringsinstallatie niet meer werkt.

Als ik geluk heb, heb ik een beetje koffie, uiteraard zonder suiker, en misschien een klein stukje brood. Dan probeer ik mijn honger te vergeten door me op mijn studie te concentreren.

Ik had vorig jaar moeten afstuderen, maar ik kon mijn laatste semester niet afronden omdat de genocide begon. Nadat het Israëlische leger alle universiteiten had verwoest, kwamen de onderwijsautoriteiten van Gaza bijeen en bedachten ze een plan om de studenten online verder te laten studeren.

De verwoeste infrastructuur van Gaza heeft deze onderneming extreem moeilijk gemaakt. De internetverbinding is zwak en op de meeste plaatsen niet-bestaand. Er is ook geen elektriciteit, dus het opladen van een telefoon of laptop is een uitdaging.

Maar dit is nog maar een deel van de strijd. Studeren zelf, je kunnen concentreren temidden van het geluid van geschreeuw, bombardementen en drones, en het constante gevoel van honger en zwakte is bijna onmogelijk.

Ik studeer literatuur, wat vereist dat je een tekst dissecteert, de taal, de personages, hun motieven en gevoelens analyseert, maar ik kan me niet concentreren. Mijn brein werkt niet mee; ik kan niet begrijpen wat ik lees. De hersenmist gaat niet weg, hoe hard ik ook probeer me te concentreren. De hoofdpijn gaat gepaard met misselijkheid en mijn maag rommelt.

Wat het nog moeilijker maakt om te focussen terwijl ik honger heb, zijn de kinderen. Ik heb acht neefjes en nichtjes die allemaal bij mij in hetzelfde huis wonen, en ze zijn allemaal jonger dan zes jaar.

Telkens wanneer ze om eten huilen, proberen hun moeders het onderwerp te veranderen of bieden ze wat vervallen voedsel aan dat ze hebben. Maar hoe overtuigend kun je zijn als het voedsel te moeilijk is om naar te kijken, zelfs voor volwassenen?

Mijn zus en schoonzus hebben baby’s. Melkpoeder is bijna onmogelijk te vinden, dus proberen ze hen borstvoeding te geven, ook al zijn ze zelf ondervoed. Stel je voor hoe je een pasgeborene borstvoeding geeft in een staat van leegte.

De gezondheidsautoriteiten van Gaza meldden dat 28 kinderen in het voorjaar zijn overleden aan ondervoeding. Sindsdien is er geen update van dit aantal geweest. We kunnen alleen maar raden hoeveel baby’s we hebben verloren aan hongersnood.

Honger heeft iedereen die ik zie aangetast. Mensen zijn zichtbaar dunner, ze lopen rond met een lege blik in hun ogen, met donkere kringen eronder. De straten zijn gevuld met kinderen en ouderen die om voedsel bedelen. Ik zie ellende en honger overal waar ik kijk.

Het ergste is dat het voedsel dat we hebben, als we het al hebben, ons niet beter laat voelen. We hebben voornamelijk vervallen ingeblikt voedsel en tarwe met wormen. Wanneer ik het eet, verergert het mijn maagklachten alleen maar. Ik heb altijd pijn na een maaltijd.

Hongersnood vernietigt onze lichamen en onze geesten, en maakt ons hulpeloos. En dit is het doel.

Dit is natuurlijk niet de eerste keer dat Israël Gaza uithongert om ervoor te zorgen dat de bevolking zwak en kwetsbaar is.

Toen het in 2007 zijn illegale belegering op de Strook oplegde, stond het gemiddeld 2.400 trucks per maand toe om in de daaropvolgende drie jaar binnen te komen. Dit was een scherpe daling ten opzichte van gemiddeld 10.000 trucks, wat voldeed aan de minimale behoeften voor de belegering.

Het aantal begon te stijgen na 2010, toen een internationale coalitie van mensenrechtenactivisten en -groepen de Gaza Freedom Flotilla organiseerde – een vloot van zes civiele schepen vol humanitaire hulp die naar Gaza zeilde in een poging de Israëlische belegering te doorbreken. Israëlische soldaten vielen de schepen aan en doodden negen mensen, wat leidde tot internationale verontwaardiging en aanzienlijke politieke druk om de blokkade op te heffen.

Het aantal hulptrucks nam opnieuw toe na de brute aanval van Israël op Gaza in 2014, die meer dan 2.200 mensen doodde en delen van de Strook verwoestte. Internationaal druk werd opnieuw uitgeoefend om Israël te dwingen meer hulp toe te laten.

Om deze reden kan ik niet gemakkelijk worden overtuigd dat de internationale gemeenschap Israël simpelweg niet kan beïnvloeden of onder druk zetten. Dat kunnen ze, dat hebben ze gedaan, en dat moeten ze doen.

In oktober kwamen er slechts 37 trucks per dag Gaza binnen, of minder dan 1.150 voor de hele maand. Twee weken geleden stond Israël drie trucks toe met voedsel, water en medicijnen in het noorden, om vervolgens het onderkomen waar ze werden gelost aan te vallen en in brand te steken.

Als 10.000 trucks per maand onvoldoende waren om te voldoen aan de behoeften van Gaza vóór de genocide, stel je dan voor wat 1.000 trucks doen voor een bevolking die meer dan een jaar is uitgehongerd, geen schoon water, medische benodigdheden of brandstof heeft, en lijdt aan verschillende infectieziekten en verwondingen.

Vergeef me mijn sombere schets van onze realiteit, maar er is geen ruimte meer voor beleefdheden terwijl ik honger heb. Het enige waar ik aan kan denken is mijn lege maag. Het enige wat ik heb gehad terwijl ik dit artikel schrijf, is een stuk brood van oude tarwe en wat vervallen ingeblikt voedsel. En terwijl Israël misschien hoopt dat we in stilte verhongeren, zullen we dat niet doen. De wereld kan en moet de hongersnood in Gaza stoppen.