Dit is het moment voor Trump om vrede in het Midden-Oosten te brengen
OPINIE: Dit is het moment voor Trump om vrede te brengen in het Midden-Oosten
De Arabische wereld staat op een kruispunt – een moment van waarheid dat afhangt van de verenigde leiderschap en morele helderheid in de regio. Terwijl president Trump deze week in de Golf arriveert, op zoek naar investeringen en strategische partnerschappen, is de kans op regionale vrede en veiligheid overweldigend duidelijk.
De Arabische leiders moeten president Trump duidelijk maken dat vrede en economische ontwikkeling in het Midden-Oosten binnen handbereik zijn en afhankelijk zijn van één cruciale voorwaarde: de toelating van Palestina tot de Verenigde Naties als 194e lidstaat.
Voor dit te realiseren, moet de Verenigde Staten zijn veto op de toetreding van Palestina tot de VN opheffen. Terwijl de president met regionale partners samenkomt, moet hij een ondubbelzinnig bericht van zijn tegenhangers horen: alle Arabische partnerschappen met de VS en natuurlijk met Israël zijn afhankelijk van een blijvende vrede via de twee-statenoplossing, die de VS kunnen bewerkstelligen.
Wat op het spel staat, is niet simpelweg een diplomatiek onderhandeling. De twee-statenoplossing is een praktische noodzaak en een test van internationale vastberadenheid. Er kan geen vrede in de regio zijn, en geen langdurige ontwikkeling, als Israël zijn weg blijft banen door Palestina, Libanon, Syrië en andere landen. Israël moet gedwongen worden – door middel van diplomatie – om binnen zijn eigen grenzen te leven en Palestina toe te staan binnen zijn wettelijke grenzen te leven, die van 4 juni 1967 zijn. Als de VS de toelating van Palestina tot de VN steunt, zal dit gebeuren.
De inzet kan niet hoger zijn. De VS zou een windfall aan investeringen ontvangen. Het Midden-Oosten zou normaliteit bereiken en de basis leggen voor een golf van economische ontwikkeling, en zowel Israël als Palestina zouden in vrede leven.
De Trump-administratie, in een significante afwijking van vorige administraties, beweegt zich naar een buitenlands beleid dat gericht is op pragmatische diplomatie en het sluiten van overeenkomsten. Onder zijn leiding zijn er diplomatieke onderhandelingskanalen geopend met Iran – terwijl beide landen hun vierde ronde van onderhandelingen in Oman over nucleaire kwesties ingaan. President Trump heeft herhaaldelijk zijn bereidheid uitgesproken om consensus te bereiken: “Ik denk dat we een deal met Iran gaan maken”, en hij is zelfs bereid om de president van Iran te ontmoeten. Evenzo heeft de VS vorige week een staakt-het-vuren-overeenkomst met de Houthi’s in Jemen bereikt, een bemoedigende stap voor zowel de wereldhandel als de stabiliteit.
Een andere gedurfde diplomatieke zet is de directe onderhandelingen van de VS met Hamas, die resulteerden in de vrijlating van de gevangene Edan Alexander.
Het wordt steeds duidelijker dat president Trump de strategische belangen van de VS boven alles stelt, en dat hij vrede als de overkoepelende strategische interesse van zijn land beschouwt. Dit vertaalt zich in ware potentie voor vrede in het Midden-Oosten.
De tegenstanders van vrede in de extremistische regering van Israël willen dat we geloven dat er een intrinsieke, bijna aangeboren reden is voor de oorlog tegen Palestina om door te gaan. In wezen racistische termen beweren Netanyahu en zijn soortgenoten dat vrede met Palestijnen, gebaseerd op Palestijnse politieke zelfbeschikking en zelfbestuur, onmogelijk is. Het resultaat is de brutale vernietiging en de facto annexatie van Gaza door Israël en de voortdurende oorlog van Israël tegen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever.
De regering van Netanyahu heeft twee belangrijke belangen: de oorlog in Gaza en de Westelijke Jordaanoever voortzetten om een Palestijnse staat te blokkeren, en de Verenigde Staten in directe confrontatie met Iran te trekken. Beide zijn in strijd met de belangen van de VS.
Deze Israëlische regering is nu volledig geïsoleerd in de internationale gemeenschap. Zelfs het Verenigd Koninkrijk, dat eerder een sterke supporter was van Netanyahu’s oorlog, heeft zijn standpunt gewijzigd. Minister voor het Midden-Oosten, Hamish Falconer, verklaarde dat de positie van de regering “kristalhelder” is: “We verzetten ons sterk tegen de uitbreiding van de Israëlische operaties. Elke poging om land in Gaza te annexeren zou onaanvaardbaar zijn.”
De overgrote meerderheid van de VN-lidstaten heeft al hun steun voor de twee-statenoplossing getoond, meest recent door de resolutie van de Algemene Vergadering van de VN aan te nemen. De wil van de mondiale gemeenschap is duidelijk: de illegale bezetting door Israël moet eindigen, en er moet een Palestijnse staat worden opgericht in overeenstemming met het internationaal recht. Dit is mogelijk onder de vlag van de Verenigde Naties, deze komende juni, tijdens de Hoge Internationale Conferentie over Palestina.
Vrede is de generatie-bepalende standpunt van de Liga van Arabische Staten, de Organisatie van Islamitische Samenwerking, en alle regionale partners. Het Arabische Vredesinitiatief (API), aangenomen op de Top in Beiroet in 2002 en consistent herhaald door de jaren heen, eist de terugtrekking van Israël uit het bezette gebied en de oprichting van een Palestijnse staat als basis voor vrede en diplomatieke normalisatie met Israël.
President Trump en de Arabische leiders hebben deze week een historische kans om een conflict te beëindigen dat al een eeuw woedt. Door de twee-statenoplossing te omarmen, zou Trump niet alleen vrede brengen voor Israël en Palestina, maar ook voor Libanon, Syrië en Iran. Een overeenkomst tussen de VS en Iran over nucleaire non-proliferatie en een einde aan de Amerikaanse sancties tegen Iran zou onmiddellijk binnen handbereik komen. Vijandige partijen zouden hun wapens kunnen neerleggen, en wederopbouw en economische ontwikkeling zouden op de voorgrond kunnen treden. Kortom, deze week biedt de buitengewone kans voor de VS en de Arabische wereld om geschiedenis te schrijven, ten voordele van het hele Midden-Oosten, inclusief Israël en Palestina, en inderdaad ten voordele van de hele wereld.
