De Werkelijke Reden Achter Trump’s Tarieven op Mexico en de Militaire Opbouw
De echte reden achter Trump’s tarieven op Mexico en militaire opbouw
President Donald Trump heeft eerder deze week aangekondigd dat er 25 procent tarieven worden geheven op import uit Mexico, om deze vervolgens gedeeltelijk terug te draaien. Op 6 maart maakte de Amerikaanse president bekend dat hij alle producten die deel uitmaken van de handelsovereenkomst tussen de VS, Mexico en Canada (USMCA) een maand lang zou vrijstellen van deze tarieven.
Tegelijkertijd zette het Ministerie van Defensie de militaire opbouw langs de zuidelijke grens voort, met de inzet van nog eens 3.000 troepen.
Trump heeft beweerd dat deze maatregelen nodig zijn om de stroom van fentanyl en ongedocumenteerde personen die de grens met de VS proberen over te steken, te stoppen. Echter, gegevens tonen aan dat het aantal fentanyldoden het afgelopen jaar aanzienlijk is afgenomen, net als het aantal grensovergangen.
Wat is dan de echte motivatie van Trump?
Ten eerste probeert Trump de aandacht af te leiden van de chaos van zijn eigen interne economische beleid. Hoewel hij campagne voerde om de Amerikaanse economie te “herstellen”, is de inflatie gestegen tot 3 procent, blijft het consumentenvertrouwen wankel, stijgen de brandstofprijzen en zijn duizenden federale werknemers ontslagen.
Ten tweede, en belangrijker, probeert Trump een herhaling van de Monroe-doctrine op te leggen, waarin hij Mexico en, bij uitbreiding, de rest van Latijns-Amerika kan intimideren om zich aan te passen aan zijn nieuwe periode van kanonbootdiplomatie zonder angst voor vergelding.
Dit zijn gevaarlijke tijden voor Mexico en Latijns-Amerika. De tekenen van een strategische en militaire opbouw zijn duidelijk: de hernoeming van de Golf van Mexico naar “de Golf van Amerika”, het labelen van acht Mexicaanse kartels als terroristische organisaties, het intensiveren van geheime drone missies van de CIA diep in Mexicaans grondgebied, de inzet van een Stryker Brigade gevechtsteam aan de grens, en de verklaring van minister van Defensie Pete Hegseth dat “alle opties op tafel liggen”.
De inzet van troepen en de escalerende retoriek creëren de voorwaarden voor een militaire inval van de VS in Mexico. Mocht dit gebeuren, dan zou het naadloos passen in de lange geschiedenis van Amerikaanse agressie tegen haar zuiderbuur en Latijns-Amerika als geheel, die 200 jaar geleden begon met de zogenaamde Monroe-doctrine.
In 1823 stelde de toenmalige president James Monroe een beleid voor dat, onder het mom van het bestrijden van Europees kolonialisme op het westelijk halfrond, de Amerikaanse suprematie in de regio probeerde te consolideren.
De doctrine diende als springplank voor de Amerikaanse imperialistische expansie over de noordelijke territoria van Mexico tijdens de Mexicaans-Amerikaanse oorlog (1846-1848), toen de VS een enorme landroof uitvoerde, waarbij gebieden werden overgenomen die nu deel uitmaken van de staten Californië, Nevada, Utah, Arizona, New Mexico, Oklahoma, Colorado en Wyoming.
Daarna gebruikte het Amerikaanse leger de onrust van de Mexicaanse Revolutie (1910-1920) als excuus om haar zuiderbuur nog twee keer binnen te vallen.
De doctrine diende om de Amerikaanse invasie van Hawaï, Puerto Rico, Haïti en Cuba, evenals verschillende geheime interventies in Latijns-Amerika, te rechtvaardigen.
Tegenwoordig, terwijl de VS geconfronteerd wordt met uitdagingen voor zijn wereldwijde hegemonie vanuit China en Rusland in Amerika, komt er een herhaling van de Monroe-doctrine op als een ad-hoc rechtvaardiging voor het herbevestigen van de Amerikaanse dominantie over de regio.
Mexico is om verschillende redenen een van de eerste slachtoffers. Het land heeft niet alleen een strategische ligging – het deelt een grens van 3.000 km met de VS – maar het heeft ook de op één na grootste economie in Latijns-Amerika, met een BBP van $1,79 biljoen. Hoewel de Mexicaanse economie nauw verbonden is met de VS, heeft het zijn handelspartners gediversifieerd, met China – de aartsvijand van de VS – als de op een na grootste handelspartner met een handelsvolume van $100 miljard.
In 2024 bereikte de Chinese buitenlandse directe investering (FDI) $477 miljoen, een stijging van $13,6 miljoen in 2008. In 2023 waren er berichten dat Mexico interesse had getoond om zich aan te sluiten bij de door China gedomineerde BRICS, wat snel werd ontkend door de toenmalige president Andres Manuel Lopez Obrador. Niettemin nodigde de Braziliaanse president Luiz Inacio Lula da Silva Mexico, evenals Uruguay en Colombia, uit om deel te nemen aan de komende BRICS-top in Rio de Janeiro in juli.
Mexico wordt momenteel geleid door de linksgeoriënteerde president Claudia Sheinbaum Prado, die een nuchtere maar felle leider is, geprezen door haar collega’s. Ze geniet een goedkeuring van bijna 80 procent en heeft herhaaldelijk verklaard dat ze de soevereiniteit van Mexico zal verdedigen.
In een poging om te laten zien dat ze bereid is tot samenwerking en om tarieven te vermijden, heeft haar regering met succes anti-drugsoperaties opgevoerd, 29 hoge kartelleiders aan de VS overgedragen en een recordaantal arrestaties en inbeslagnames van fentanyl en andere illegale narcotica aangekondigd in de afgelopen maand.
Echter, Trump is niet echt geïnteresseerd in het aanpakken van het complexe probleem van drugsmokkel en migratie dat zijn land heeft gecreëerd met zijn verslaving aan drugs en goedkope arbeid. De Amerikaanse president wil de militaire opbouw aan de grens echt gebruiken om de Mexicaanse president te intimideren en de invloed van China in Mexico te beperken.
Of Sheinbaum zich zal conformeren, blijft de vraag. Ondertussen zal Trump de voorwendsel van de oorlog tegen drugs en migratie blijven gebruiken om zijn herhaling van de Monroe-doctrine over Mexico en Latijns-Amerika te vestigen. Hiermee dreigt hij het westelijk halfrond meer dan 200 jaar terug te zetten.
