Ik bleef tot het einde, Dr. Abu Nujaila. We zullen herinneren en herbouwen

OPINIE: De Veerkracht van Palestijnse Artsen in Gaza

De zelfopoffering van Palestijnse artsen in Gaza heeft een nieuwe generatie geneeskundestudenten geïnspireerd. Ik ben een van hen.

“Wie tot het einde blijft, zal het verhaal vertellen. We deden wat we konden – herinner ons.” Deze woorden schreef Dr. Mahmoud Abu Nujaila op 20 oktober 2023, in het al-Awda ziekenhuis in het Jabalia vluchtelingenkamp. Hij krabbelde ze in blauwe inkt op een whiteboard dat gebruikt werd voor operatieplanningen. Ze waren een bewijs van veerkracht, een laatste boodschap van verzet.

Een maand later herdefinieerde Nujaila de morele dimensies van de medische eed, niet met woorden, maar met zijn eigen bloed. Een Israëlische luchtaanval op het ziekenhuis kostte hem en twee van zijn collega’s, Dr. Ahmad Al Sahar en Dr. Ziad Al-Tatari, het leven.

De woorden van Nujaila zijn 15 maanden bij me gebleven, terwijl ik met afschuw toekeek hoe het medische systeem in Gaza, waar ik had gehoopt te werken, werd verwoest; de artsen van wie ik had willen leren werden gedood, gemarteld of gedwongen om te verdwijnen.

Elk aspect van het leven werd besmet met de dood. Elke warme herinnering werd overschaduwd door horror. Elke zekerheid werd vervangen door een afgrond van het onbekende.

Het Al-Shifa ziekenhuis in Gaza-Stad, waar ik een maand voor het begin van de genocide als vrijwilliger in de spoedeisende hulp werkte, werd overvallen, doorzocht en in brand gestoken. Het was het grootste ziekenhuis van Gaza, dat kritieke zorg bood die elders niet beschikbaar was en dat was samengesteld uit hoogopgeleide artsen.

Het was niet alleen een plek van genezing, maar ook een schuilplaats voor ontheemden. Uiteindelijk werd het een begraafplaats.

Het Turkse-Palestijnse Vriendschap Ziekenhuis, waar ik aan een universiteitsproject over borstkankerbewustzijn had deelgenomen, werd gebombardeerd, vervolgens belegerd en gesloten, terwijl de patiënten langzaam en hulpeloos stierven. Het lot van het enige kankerziekenhuis in Gaza was bezegeld door de locatie ervan – binnen de “as van de dood” – wat het Israëlische leger de Netzarim Corridor noemt, die het had ingesteld en bezet om Gaza te verdelen in noord en zuid.

Het Al-Quds ziekenhuis in Gaza-Stad, waar mijn grootmoeder een kritische operatie had ondergaan door Dr. Mohammed Al-Ron, een toegewijde en bekwame chirurg, werd aangevallen en beschoten. Daarna werd het belegerd en afgesloten van de wereld – het medische personeel, de patiënten en de ontheemde burgers opgesloten zonder voedsel of water. Uiteindelijk werd iedereen gewelddadig verdreven en werd het ziekenhuis buiten werking gesteld.

Later vernam ik dat Al-Ron vanuit een ander ziekenhuis in het noorden van Gaza werd ontvoerd en gemarteld in Israëlische kerkers. Toen hij twee maanden later tevoorschijn kwam, was hij 30 kilogram (65 pond) kwijt. Hij was nog steeds een van de gelukkigen.

Dr. Adnan Al-Bursh, een vooraanstaande chirurg in het al-Shifa ziekenhuis, werd doodgemarteld. Dr. Hussam Abu Safia, hoofd van het Kamal Adwan ziekenhuis, verbleef in Israëlische gevangenschap, waar hij werd gemarteld en mishandeld.

Meer dan 1.000 medische professionals zijn in Gaza gedood. Meer dan 300 zijn gedwongen verdwenen. Het is overduidelijk dat zorgverleners doelwitten zijn in Gaza. Geneeskunde beoefenen is een dodelijk beroep geworden.

Toch voel ik me niet bang of ontmoedigd. De artsen die opkwamen voor hun patiënten en hun leven riskeerden tijdens de genocide zijn een inspiratie geworden: Abu Safia, Dr. Ghassan Abu Sitta, Dr. Mohammed Abu Salmiya en vele anderen.

Mijn eigen zus, Dr. Mariam Salama Abu Helow, is een helder voorbeeld voor mij. Ze werkt als kinderarts in het Al-Aqsa Martelaren Ziekenhuis, het enige nog functionerende ziekenhuis in het zuiden, overweldigd en overbelast. Ze vecht samen met haar collega’s, terwijl ze getuige is van de horror – kinderen gewond, wees, verbrand, ondervoed, doodgevroren.

Ondanks het getuige zijn van de vernietiging van Gaza’s zorgsysteem en de massamoord op Palestijnse zorgverleners, is mijn vastberadenheid om arts te worden in de afgelopen 15 maanden alleen maar sterker geworden. Gaza heeft zijn zonen en dochters meer dan ooit nodig. Het is mijn morele, patriottistische en menselijke verplichting om hard te studeren en de beste arts te worden die ik kan zijn.

In januari 2024 kreeg ik de kans om Gaza te verlaten, maar ik weigerde. Hoe kon ik mijn thuis in de steek laten toen het me het meest nodig had?

Ontheemd uit het Nuseirat vluchtelingenkamp droeg ik mijn medische boeken in mijn rugzak en klampte ik me vast aan de vage hoop die e-learning bood, nadat alle zes universiteiten in Gaza ernstig waren beschadigd of vernietigd.

Ik was bezig met onderzoeksdocumenten enkele minuten voordat mijn tweede evacuatiebevel arriveerde. Ik wist niet waar ik naartoe zou gaan. Ik wist niet of er internetverbinding zou zijn. Ik wist zelfs niet of ik zou overleven. Maar op dat moment kon ik mijn werk niet onafgemaakt laten.

Ik smeekte mijn vader om te wachten. Laat me gewoon deze ene taak afmaken.

Ik stelde mijn leven in gevaar. Ik stelde mijn familie in gevaar. En toch bleef ik twee uur langer – onder bombardement, terwijl ik door onderzoeksdocumenten ging.

Ik ben een van de honderden geneeskundestudenten in Gaza die, ondanks alles, willen blijven. We zijn allemaal in verschillende stadia van opleiding, enthousiast om onze professionele carrières te beginnen temidden van de verwoeste resten van Gaza’s ziekenhuizen, geleid door de overlevenden van deze belegering.

Er zijn geneeskundestudenten en -werkers die wanhopig wachten om naar huis te keren en te dienen. Een van hen is mijn zus, Dr. Intimaa Salama Abo Helow, die een bachelor in tandheelkunde in Gaza heeft behaald en vervolgens haar master en doctor in de volksgezondheid en sociale rechtvaardigheid in het buitenland heeft gevolgd.

In december, tegen alle verwachtingen in, zijn 80 geneeskundestudenten aan de Al-Azhar Universiteit afgestudeerd en zijn artsen geworden die klaar zijn om levens te redden.

Ikzelf ben gepland om in 2028 af te studeren. Ik ben vastbesloten om neurochirurg te worden. Voor Gaza. Voor mijn grootmoeder, die vorig jaar martelaar werd. Voor mijn ouders, die alles hebben opgeofferd om me te helpen deze droom na te jagen. Voor elke gestolen toekomst. Voor elk verwoest ziekenhuis. Voor elke verloren dokter.

Ik heb het gered, Dr. Abu Nujaila. En ik zal jouw verhaal en dat van andere dappere Palestijnse artsen met me meedragen.

We zullen niet worden verslagen.