‘Op de rand van de afgrond’: Hoe North Carolina de Amerikaanse presidentsverkiezingen kan bepalen

‘Op het scherp van de snede’: Hoe North Carolina de Amerikaanse presidentsverkiezingen kan bepalen

Een supporter van Kamala Harris zwaait met een bord tijdens een rally op 24 oktober, geleid door de Democratische running mate Tim Walz in Wilmington, North Carolina.

Chris Cooper was verrast door wat hij ontdekte. Terwijl hij onderzoek deed voor zijn boek Anatomy of a Purple State over de verkiezingen van 2024, onderzocht de politicoloog decennia aan presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, waarbij hij polls, studies en krantenarchieven doorzocht. Hij ontdekte dat North Carolina in de laatste 12 presidentsverkiezingen in alle gevallen, op één na (de overweldigende overwinning van Ronald Reagan in 1984), functioneerde als een “swing state”. Dit was een onthulling voor Cooper, vooral gezien het feit dat North Carolina pas recentelijk werd erkend als een gewilde prijs in de presidentsverkiezingen van het land. Dit jaar wordt North Carolina beschouwd als één van de zeven cruciale strijdtonelen waar de uitkomst van de presidentsverkiezingen op 5 november onduidelijk is.

Het zou kunnen leunen naar de Republikeinse kandidaat, Donald Trump, of naar zijn Democratische rivaal, Kamala Harris. In een spannende race zou een overwinning in deze zuidelijke staat een kandidaat naar de overwinning kunnen katapulteren. Voor Cooper is de nieuwgevonden bekendheid van North Carolina als koningmaker de culminatie van decennia aan verschuivende trends.

De helft Virginia, de helft Alabama

Een deelnemer aan een geloofsevenement in Concord, North Carolina, toont zijn steun voor Donald Trump op zijn cowboyhoed op 21 oktober. Wat een swing state vaak definieert, is een verkleining in de peilingen. Over het algemeen, wanneer de overwinning onder de drie procentpunten daalt in een bepaalde staat, nemen peilingen en politieke campagnes nota: het gebied wordt als competitief beschouwd. Een swing state is geboren. Maar de concurrentie van North Carolina is vaak over het hoofd gezien, ten gunste van andere swing states zoals Pennsylvania en Michigan.

Een deel van de reden is politiek. Sinds de jaren ’60 heeft de zuidelijke regio van de VS — inclusief North Carolina — in de presidentsverkiezingen betrouwbaar Republikeins gestemd. De staat heeft in de afgelopen 50 jaar slechts twee keer een Democraat gesteund: in 1976 en 2008. Het is ook beroemd geworden als de geboorteplaats van prominente rechtse figuren zoals Jesse Helms, een senator van 30 jaar die wellicht een van de meest conservatieve Amerikaanse politici van de 20e eeuw was.

North Carolina heeft echter een complexere geschiedenis dan brede regionale trends suggereren. Veel geleerden beweren dat het zelfs een bolwerk was voor Zuidelijke progressiviteit in het begin van de 20e eeuw, waarbij vooruitgang werd geboekt op het gebied van openbare welvaart, onderwijs en andere hervormingen. En in de afgelopen decennia is de linkervleugel bijna even sterk geweest als de rechter. In 2008 versloeg de Democratische presidentskandidaat Barack Obama de Republikein John McCain in de staat met slechts ongeveer 14.000 stemmen. Sindsdien zijn de races steeds spannend geweest. In de presidentsverkiezingen van 2020 had Trump bijvoorbeeld zijn smalste overwinning van alle 50 staten in North Carolina. In de aanstaande verkiezingen op 5 november tonen peilingen opnieuw aan dat Trump een kleine voorsprong heeft op zijn Democratische rivaal.

Politieke analisten zoals de Democratische strateeg Morgan Jackson zien in North Carolina een staat met twee verschillende politieke persoonlijkheden. “North Carolina is de helft Virginia, de helft Alabama,” zei Jackson, waarbij hij twee zuidelijke staten tegenover elkaar zette: de een meer gematigd, de ander diep rood. “Het is een staat die je wint op de marges.” Cooper beschrijft North Carolina als “recht op het scherp van de snede tussen rood en blauw”. Maar het is een derde categorie — kiezers die zich noch als rood noch als blauw identificeren — die uiteindelijk zou kunnen beslissen wie wint.

Een coalitie van ‘onafhankelijken’

Ongeveer 20 jaar geleden, in de vroege jaren 2000, begon Paul Shumaker’s partij een verontrustende trend te ervaren. “Nu zijn er geen liberale Republikeinen meer, en er zijn ook minder gematigde Republikeinen,” zei Shumaker. Hij deelde gegevens die aantonen dat beide grote partijen, Republikeinen en Democraten, in totaal meer dan $147 miljoen in de staat hebben geïnvesteerd in de afgelopen 10 jaar — maar zelfs dat kon een “explosie” van onafhankelijke kiezers, die nu de duidelijke meerderheid vormen, niet tegenhouden.

Van de 8,5 miljoen kiezers in North Carolina zijn dit jaar ongeveer 38 procent geregistreerd als “onafhankelijk”. Dat overschrijdt de 32 procent die zich als Democraat identificeren en de 30 procent die zich als Republikein beschouwen. Deze explosie van “onafhankelijke” kiezers valt samen met bredere demografische trends die laten zien dat Amerikanen traditionele partijlabels afwijzen, wat bijdraagt aan de onvoorspelbaarheid van verkiezingen. Dit betekent echter niet dat “onafhankelijke” kiezers zullen kiezen voor een derdepartij kandidaat. Onderzoeken hebben aangetoond dat de meeste onafhankelijke kiezers zich in feite consistent naar de Republikeinse of Democratische zijde neigen. Dit wil zeggen, ze zijn zeer gewild — en in trek — bij de twee grote partijen.

“Geen van beide partijen kan winnen zonder een coalitie voor onafhankelijke kiezers te bouwen,” zei Shumaker. Republikeinen moeten, zo legde hij uit, een beroep doen op onafhankelijke kiezers in de voorsteden en steden — twee gebieden waarvan wordt verwacht dat de Democraten deze zullen winnen. Ondertussen hopen de Democraten “onafhankelijke” kiezers te gebruiken om verliezen in hun basis te compenseren. Meer dan 2,4 miljoen mensen in North Carolina hadden zich op 26 oktober geregistreerd als Democraat — een daling van meer dan 2,6 miljoen rond dezelfde tijd in de verkiezingscyclus van 2020. Partijstrategen zoals Jackson hopen het verlies goed te maken door kiezers in linkse bolwerken — doorgaans stedelijke centra — aan te spreken, terwijl ze hun positie in landelijke gebieden behouden.

“Mensen zeggen vaak dat je in de landelijke gebieden minder moet verliezen, maar dat is niet waar: je moet gewoon het bloeden stoppen,” zei Jackson. “Als Kamala Harris [uitgaand president] Joe Biden’s marges kan vasthouden, heeft ze een kans.” Mac McCorkle, een Democratische politieke consultant met een vrolijke, vriendelijke uitstraling, noemt onafhankelijke kiezers “kostbaar” voor zijn partij. Hij gelooft dat slechts een klein aantal kiezers zal bepalen of North Carolina Harris of Trump steunt. “Het is niet zo dat 20 procent van het electoraat beide kanten op kan gaan,” zei hij. “We hebben het over een race die beslist zal worden door één, twee, drie procent.”

De neus dichtknijpen

De manier waarop McCorkle het ziet, is dat veel Republikeinen, evenals een aantal onafhankelijke kiezers, “hun neus dichtknijpen” en voor de extreemrechtse Trump stemmen, ondanks twijfels over hem en zijn partij. Maar in zo’n spannende presidentsrace, zegt McCorkle dat een klein aantal “anti-MAGA mensen” — genoemd naar hun verzet tegen Trump’s nationalistische “Make America Great Again” beweging — het verschil kan maken in de swing state.

Verschillende strategen die voor dit verhaal zijn geïnterviewd, zeggen dat de tolerantie voor MAGA-politici misschien dunner is dan ooit, gezien de recente beschuldigingen tegen gouverneurskandidaat Mark Robinson, een door Trump gesteunde Republikein. Een CNN-rapport geeft aan dat Robinson zichzelf als een “Zwarte nazi” noemde op een pornowebsite, waardoor hij sommige van zijn aanhangers vervreemdde. Hij heeft de beschuldigingen ontkend. “Het verschil deze verkiezingen is Mark Robinson,” zei Jackson. “Hij creëert een permissiestructuur voor mensen om Trump over te slaan.”

McCorkle gelooft ook dat Robinson een beslissende factor kan zijn onder de gematigde en onafhankelijke kiezers van North Carolina, waardoor de staat in de ene of andere richting kan kantelen. “Mark Robinson onderstreept al die dingen waar ze onzeker over zijn,” zei hij. Zelfs andere Republikeinse politici hebben Robinsons aangetaste reputatie opgemerkt als een extra wild card in de toch al onvoorspelbare swing state.

Toen hij politieke borden in zijn garage opstelde, legde hij uit dat hij meerdere Democratische mailings had gezien die probeerden hem aan Robinson te koppelen, hoewel hij onlangs had opgeroepen tot Robinsons vertrek uit de race. Toch stelde Lassiter dat de Robinson-schandaal mogelijk een beperkte impact heeft op de vraag of North Carolina naar links of rechts swingt. Hij verwacht dat de inwoners zullen stemmen op basis van de economie — en dat zal leiden tot “mensen die hun neus dichtknijpen en voor Trump stemmen”. “Ze doen mentale gymnastiek om Trump de persoon van Trump’s beleid te scheiden,” zei Lassiter.

Een veranderend Zuiden

Studenten van de North Carolina A&T State University, de grootste historisch zwarte hogeschool en universiteit (HBCU) van de staat, dansen tijdens een campus evenement op 28 oktober. Ongeacht de uitkomst worden de krappe marges in de staat algemeen gezien als een microkosmos van een verdeelde natie. “North Carolina is ongelooflijk gepolariseerd, en het is moeilijk om een North Carolina te zien die minder gepolariseerd is zonder een land dat minder gepolariseerd is,” zei Jackson, de Democratische strateeg. “Dit jaar zal alles [in North Carolina] neerkomen op 50.000 tot 100.000 stemmen.”

De staat wordt ook gezien als een symbool van een veranderend Zuiden. De regio worstelt nog steeds met de erfenis van slavernij en raciale segregatie, en zijn status als een Republikeinse bolwerk werd in de jaren ’60 vastgesteld, deels als reactie op de burgerrechtenbeweging. Maar in de afgelopen decennia is het Zuiden raciaal diverser geworden. Sommige geleerden hebben zelfs een omkering van de “Grote Migratie” waargenomen, toen zwarte mensen massaal de regio verlieten, met velen die nu terugkeren. Specifiek in North Carolina merkte de staatsregering ook op dat de grootste toename in netto-migratie afkomstig was van linkse staten zoals Californië en New York.

Deze bevolkingsveranderingen hebben extra dimensies van ambiguïteit en verrassing toegevoegd aan de status van North Carolina als swing state. En met 16 kiescollege stemmen die de winnende presidentskandidaat op de verkiezingsnacht kunnen bieden, zou North Carolina wel eens het lot van de race kunnen bepalen. Shumaker, de Republikeinse strateeg, benadrukte het nog verder. “Wat er in North Carolina gebeurt,” zei hij, “bepaalt in wezen wat er in de natie gebeurt.”