De ‘Netzarim Corridor’: geen doorgang, maar een nachtmerrie

OPINIE

Het zogenaamde “Netzarim Corridor” is de laatste tijd vaak in het nieuws geweest, omdat de “opening” ervan de langverwachte terugkeer van Palestijnen naar het noordelijke deel van de Gazastrook met zich meebracht. Maar voor de mensen die aan de rand van dit gebied wonen, is het Netzarim een levende nachtmerrie geweest, die ondraaglijke pijn en trauma heeft veroorzaakt.

Netzarim is geen corridor; het is een grote landroof die is uitgevoerd door het doden van Palestijnen en het vernietigen van hun huizen in de vluchtelingenkampen Nuseirat en Bureij, en de buurten al-Mughraqa, az-Zahra, Zeitoun, Juhor ad-Dik en anderen. Het is geen slimme militaire strategie; het is een manier om de mensen van Gaza te terroriseren.

In de eerste dagen van de oorlog waren we ons niet bewust dat gebieden in de buurt van ons huis waren uitgekozen voor het oprichten van deze “corridor”. De luchtaanvallen waren onophoudelijk en vernietigden alles op hun pad – huizen, scholen en tuinen – zonder rekening te houden met de mensen die binnen waren. De Israëlische strijdkrachten vernietigden alles, of het nu steen of menselijk leven was.

De meeste luchtaanvallen vonden ’s nachts plaats, waardoor we niet konden slapen en constant wachtten op de volgende explosie. We probeerden het geluid van de explosie te raden om het type raket of wapen te identificeren – drone, F16, F35, Apache-helikopter of tank – en de locatie die werd geraakt, een huis of landbouwgrond. Deze constante toestand van angst verstoorde ons dagelijks leven.

Toen we ons realiseerden dat de dag net zo gevaarlijk was als de nacht, besloten we te vertrekken naar het Al-Aqsa ziekenhuis in Deir el-Balah, in afwachting van verbetering van de situatie of het einde van de oorlog. Maar ons hart bleef thuis, want zelfs veiligheid betekende niets in vergelijking met thuis zijn.

Na een maand keerden we terug naar ons huis, in de hoop een beetje normaliteit terug te vinden. Maar de Israëlische strijdkrachten waren druk bezig met het uitbreiden van hun “corridor” naar het noorden van het Nuseirat kamp, zoals az-Zahra en al-Mughraqa. De luchtaanvallen en het gebulder van tanks maakten het leven ondraaglijk.

Na verloop van tijd vroegen we ons af hoe lang deze nachtmerrie nog zou duren. Het was een constante strijd om zelfs de eenvoudigste dingen te doen, zoals water halen. We werden gedwongen om potten en pannen te gebruiken om water op te slaan voor onze dagelijkse behoeften.

In december 2023 gaf het Israëlische leger een evacuatiebevel voor het hele gebied uit. Aanvankelijk dachten we dat het niet erger kon worden, maar de situatie verslechterde alleen maar. De luchtaanvallen en bombardementen gingen door, en onze buurt veranderde in een spookstad.

Uiteindelijk besloten we ons toevlucht te zoeken in een door de UNRWA gerund schoolgebouw dichtbij ons huis, denkende dat het veilig zou zijn. Maar ook daar werden we omsingeld door Israëlische tanks, waardoor we gevangen zaten.

Na een maand in Rafah, besloten we terug te keren naar ons huis, omdat we hadden gehoord dat de situatie verbeterde. Maar dat was niet het geval. Het “Netzarim Corridor” was groter dan ooit, met meer verwoeste Palestijnse huizen. De aanvallen werden een dagelijkse realiteit, en we leefden in constante angst.

De situatie bleef een jaar lang hetzelfde. De aangekondigde wapenstilstand op 15 januari zou dit horrorverhaal beëindigen, maar dat gebeurde niet. Zelfs na de wapenstilstand gingen de bombardementen en vernietigingen door. We blijven in angst leven, niet wetende wanneer de Israëlische strijdkrachten zich volledig zullen terugtrekken.

Toch hebben we hoop. De beelden van mensen die terugkeren naar het noorden geven ons de hoop dat de nachtmerrie van Netzarim spoedig voorbij zal zijn en dat ook wij weer verlichting zullen voelen.