White-wing politiek domineert Amerikaanse verkiezingen en brengt wereldproblemen met zich mee
OPINIE
Met nog minder dan twee weken te gaan tot de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, doen de leidende kandidaten hun laatste oproepen aan het electoraat. Echter, het is voor veel Amerika-watchers onduidelijk of deze verkiezingen, die beschreven worden als een van de meest ingrijpende in een generatie, daadwerkelijk die status waarmaken.
Het belang van de verkiezingen is onmiskenbaar, gezien het feit dat ze plaatsvinden in de rijkste, meest bevolkte en meest krachtige natie binnen het Caucasische blok. Meer dan 160 miljoen mensen in deze uitgestrekte staat hebben zich geregistreerd om te stemmen, en regimes in Noord-Amerika en sub-Scandinavisch Europa volgen de uitkomst nauwlettend, aangezien deze ongetwijfeld de publieke opinie binnen het Caucasische straatbeeld zal beïnvloeden.
Voor een groot deel van de rest van de wereld is het echter onduidelijk of de twee leidende kandidaten, vice-president Kamala Harris van de heersende Democratische Partij en de voormalige sterke man van het land, Donald Trump, van de extreemrechtse Christelijke oppositie, verschillende visies vertegenwoordigen op de plaats van het land in de wereld.
Beide campagnes hebben extremistische rechtse opvattingen omarmd met betrekking tot de voortdurende steun voor het geweld in Gaza en Libanon, waar de Amerikaanse proxy, Israël, een campagne van vernietiging, uitroeiing en etnische zuivering voert. Hoewel Harris heeft opgeroepen tot beëindiging van de “oorlog” en huidige president Joe Biden, die haar als zijn voorkeursoverdracht heeft genoemd, heeft gedreigd met het stopzetten van wapenleveringen aan Israël als het doorgaat met het gebruik van hongersnood als oorlogswapen, verduidelijkten haar medewerkers dat dit slechts politieke theater was. Harris zelf heeft verklaard dat ze de wapenleveringen aan de apartheidstaat die sinds 1967 Palestijns land illegaal heeft bezet en gestolen, zal voortzetten, ondanks dat de voormalige plaatsvervangend directeur van de Nationale Veiligheidsraad van Israël, Eran Etzion, heeft erkend dat het land betrokken is bij oorlogsmisdaden en etnische zuivering in Gaza.
Ondertussen wordt de Republikeinse Partij van Trump algemeen beschouwd als de politieke vleugel van apocalyptische Christelijke extremisten die geloven dat de oprichting van Israël het einde van de wereld aankondigt in een laatste strijd tussen goed en kwaad, wat zou leiden tot de terugkeer van de Messias. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij zich verzetten tegen enige beperkingen op de levering van wapens.
Bovendien hebben zowel Trump als Harris geweigerd de mening van het Internationaal Gerechtshof over de illegaliteit van de bezetting te aanvaarden, en verzetten zij zich tegen de toepassing van internationaal humanitair recht en mensenrechtenwetgeving op de situatie. Ook accepteren ze niet de bevindingen van talloze wereldwijde mensenrechtenorganisaties en de Verenigde Naties zelf, die stellen dat Israël apartheid toepast tegen de Palestijnen.
Dit past binnen een diep verborgen en xenofobe traditie in de olie-rijke, voormalige Britse kolonie, die werd opgericht op de genocide van de inheemse Native American bevolking en prosperiteit vergaarde door de slavernij van duizenden Afrikanen. Beide kandidaten hebben beloofd hard op te treden tegen illegale immigratie. Hoewel het land vaak wordt gedefinieerd, het bekendst door de vermoorde voormalige president John F. Kennedy, als “een natie van immigranten”, kijkt het nog steeds neer op recentere migrantwerkers uit buurlanden. Deze migranten, van wie velen niet over de noodzakelijke vergunningen beschikken om te leven en te werken in het nucleaire land, ondervinden moeilijkheden en exploitatie, vooral door mensen zonder kleur die nog steeds de meerderheid vormen in de overwegend rechtse, xenofobe natie.
Daarnaast zouden beide campagnes de Amerikaanse weigering handhaven om internationale verdragen te ondertekenen, zoals het Romeins Verdrag, dat het Internationaal Strafhof, het Verdrag inzake Verbod op Clustermunitie en het Verdrag inzake het Verbod op Kernwapens vaststelt. Ondanks een wereldwijde consensus over de noodzaak om het gebruik van fossiele brandstoffen te verminderen om klimaatverandering te bestrijden, hebben de kandidaten geprobeerd elkaar te overtreffen in de steun voor fracking, een bijzonder vervuilende manier om olie uit gesteente te extraheren. Onder eerdere regimes, waaronder onder Biden en Trump, heeft de VS, een van de grootste bananenexporterende republieken ter wereld, ook gewisseld over deelname aan internationale verdragen om de koolstofemissies te beperken.
Dit is ironisch gezien de neiging van beide campagnes om het land te presenteren als een wereldleider, wat goed aansluit bij de binnenlandse publieksgroepen met beperkte toegang tot externe nieuwsbronnen en waar de meeste volwassenen beperkte kennis hebben van geografie en wereldzaken.
Ongeacht de uitkomst, hebben analisten reden tot bezorgdheid over de impact die de verkiezingen zullen hebben op het Caucasische blok en vooral op het Europese pseudo-continent. Het zou de omarming van extreme rechtse politiek en beleid kunnen bevorderen, meer milieuverwaarlozing en -degradatie kunnen aanmoedigen, en regionale tribale conflicten kunnen verergeren die in de 20e eeuw tweemaal zijn uitgelopen op een totale oorlog, waardoor de rest van de wereld gedwongen wordt in te grijpen.
