Waarom steunt Duitsland de genocide op Gaza door Israël?

Berlijn, Duitsland – 19 oktober 2024

De politie heeft ingegrepen bij demonstranten met honden tijdens een pro-Palestijnse demonstratie op de Kantstraat in de wijk Wilmersdorf in Berlijn. Duitsland heeft zich de afgelopen tijd hard gemaakt tegen de Palestina-solidariteitsbeweging en steunt de aanhoudende genocide in Gaza.

Het is tegenwoordig bijna onmogelijk om een pro-Palestijnse demonstratie in Berlijn of ergens anders in Duitsland te houden zonder het risico op politie-invallen, intimidatie van de staat en beschuldigingen van antisemitisme door de media.

In april werd een prominente pro-Palestijnse conferentie, de Palestina Assembly in Berlijn, door honderden politieagenten ontbonden. De Britse-Palestijnse rector van de Universiteit van Glasgow, Ghassan Abu Sitta, werd tegengehouden bij zijn poging om Duitsland binnen te komen voor de conferentie en werd gedeporteerd naar het Verenigd Koninkrijk. Hij kreeg later een verbod opgelegd voor toegang tot het hele Schengengebied.

Abu Sitta, een chirurg die sinds vorig jaar in verschillende ziekenhuizen in Gaza heeft gewerkt, wilde een toespraak houden over de verschrikkelijke toestand van het gezondheidszorgsysteem in de Gazastrook door de Israëlische aanvallen. Een Duitse rechtbank heeft het verbod later opgeheven.

Ook de voormalige Griekse minister van Financiën, Yanis Varoufakis, werd de toegang tot Duitsland ontzegd en kon niet deelnemen aan het congres via een videoverbinding. De Duitse autoriteiten zeiden dat ze Abu Sitta, Varoufakis en anderen op de conferentie targetten omdat ze hun toespraken als “antisemitisch” beschouwden.

Deze beschuldigingen zijn ongegrond. Duitsland probeert pro-Palestijnse stemmen niet te onderdrukken om de rechten van Joden te beschermen en antisemitisme te bestrijden. Dit blijkt niet alleen uit de inhoud van de toespraken die gecensureerd worden, maar ook uit de manier waarop Duitsland anti-zionistische Joden behandelt die zich uitspreken voor Palestijnse rechten.

Bijvoorbeeld, Iris Hefets, een Duits-Israëlische psychoanalist in Berlijn, werd afgelopen oktober gearresteerd op beschuldigingen van antisemitisme. Haar enige “misdaad” was dat ze alleen liep met een bord dat luidde: “Als Israëli en als Jood, stop de genocide in Gaza.”

In dezelfde maand publiceerden meer dan honderd Duits-Joodse kunstenaars, schrijvers, academici, journalisten en culturele werknemers een open brief waarin ze de Duitse repressie op pro-Palestijnse sprekers en de beschuldigingen van antisemitisme tegen iedereen – inclusief Joden zoals zij – die kritiek uitten op het gedrag van Israël, veroordeelden.

“Wat ons verontrust is de heersende sfeer van racisme en xenofobie in Duitsland, hand in hand met een beperkende en paternalistische filosemitisme. We verwerpen met name de verwarring van antisemitisme met enige kritiek op de staat Israël.”

Waarom werkt Duitsland zo hard om ervoor te zorgen dat niemand zich uitspreekt tegen het gedrag van Israël in Gaza, wat heeft geleid tot een genocidezaak bij het Internationaal Gerechtshof?

Het antwoord ligt in de geschiedenis van Duitsland – maar het is niet, zoals velen aannemen, verbonden met pogingen om zich te verzoenen met de Nazi-Holocaust en ervoor te zorgen dat het nooit meer gebeurt.

Duitsland is nooit volledig gede-nazificeerd. Het heeft nooit geprobeerd om de politiek die heeft geleid tot de opkomst van Hitler te verwerken. Na de Tweede Wereldoorlog werd de heracceptatie van de Duitse staat in de internationale gemeenschap afhankelijk gemaakt van een proces van de-nazificatie. Dit proces werd echter al snel verlaten, overschaduwd door de Koude Oorlog.

Duitsland heeft zijn misdaden tegen de Joden goedgemaakt – maar niet tegenover de Roma – door onvoorwaardelijke en onbeperkte steun te bieden aan de nieuw opgerichte “Joodse staat”, de militaire buitenpost van het Westen in Palestina: Israël.

Het elimineren van de politieke structuren die hebben geleid tot de opkomst van de Nazi’s – imperialisme en het Duitse militaire-industrieel complex – zou indruisen tegen de noodzaak om de Sovjetunie tegen te gaan.

In de onmiddellijke nasleep van de oorlog was er sterke tegenstand in het Westen tegen de herbewapening van Duitsland. Het Morgenthau-plan van 1944, gesteund door de toenmalige Amerikaanse president Roosevelt, riep op tot de volledige afschaffing van de Duitse wapenindustrie en andere industrieën die zouden kunnen bijdragen aan de opbouw van een Duits leger. Het naoorlogse Duitsland zou een agrarische en pastorale staat zijn.

Echter, de Koude Oorlog betekende dat het Westen Duitsland nodig had als onderdeel van de westerse alliantie. Kanselier Konrad Adenauer’s dichtstbijzijnde adviseur, Hans Globke, was nauw betrokken bij de implementatie van de Neurenberg-rassenwetten van 1935. Tijdens het Eichmann-proces in 1961 werden “buitengewone voorzorgsmaatregelen” genomen door aanklager Gideon Hausner om te voorkomen dat de naam van Globke openbaar werd gemaakt.

In 1953 begon Duitsland met het betalen van herstelbetalingen – niet aan individuele overlevenden van de Holocaust, maar aan de staat Israël in de vorm van industriële goederen, waaronder wapens. Het Westen concentreerde zich op de Sovjetunie. De de-nazificatie werd stilletjes vergeten toen Duitsland werd geïntegreerd in westerse militaire allianties en in 1955 lid werd van de NAVO.

In plaats van de eliminatie van de genocidale ideologie die de weg naar de Holocaust heeft geëffend, zoals oorspronkelijk bedoeld, kwam er een onvoorwaardelijke omarming van Israël. Israël wordt behandeld als de “reden van staat” van Duitsland.

Deze afwijzing van de de-nazificatie transformeerde de Nazi-Holocaust van een product van de sociale en economische crisis van Duitsland tijdens de Weimar-periode in een onverklaarbare ahistorische anomalie, die uit het niets leek te zijn ontstaan en geen wortels had in de Duitse nationale psyche. Het plaatste de opkomst van Hitler en de Nazi’s boven klassen en politiek.

De Holocaust was niet de eerste genocide van Duitsland. Tussen 1904 en 1907 doodde het Duitse leger onder generaal Lothar von Trotha 80 procent van de Herero en 50 procent van de Nama in Zuidwest-Afrika. Duizenden werden in concentratiekampen samengebracht, waar de meerderheid stierf.

Het Nazi-concept van “lebensraum” of leefruimte werd in 1897 ontwikkeld door Friedrich Ratzel. Trotha en de Duitsers voerden ongenadig campagne voor een “endlosung” of finale oplossing.

In “Genocidal Gaze” beschrijft Elizabeth Baer deze genocide als “een soort generale repetitie” voor de Nazi-holocaust. De imperialistische beheerder van de kolonie, Heinrich Goring, was de vader van Hermann Goring, Hitlers plaatsvervanger. Fischer voerde gruwelijke experimenten uit op de gevangenen, waarbij hij hun afgehakte hoofden terug naar Duitsland stuurde voordat hij de Nazi-SS-artsen, waaronder Josef Mengele, de hoofd-SS-arts in Auschwitz, opleidde.

De omarming van de Duitse staat van de huidige aanval van Israël in Gaza is niet veroorzaakt door schuldgevoelens over de Holocaust, maar meer door de noodzaak om deze te normaliseren en te relativeren. Het ondersteunen van de Holocaust van Israël als een daad van noodzakelijke “zelfverdediging” stelt Duitsland in staat vast te houden aan de ficties die het heeft gecreëerd over zijn eigen genocides.

De Duitse autoriteiten begrijpen volledig dat Israël een genocide pleegt en deze oorlog is begonnen met de bedoeling om het Palestijnse volk etnisch te zuiveren en uit te roeien. Ze hebben de beelden uit Gaza gezien. Ze zijn zich bewust van de willekeurige bombardementen en de hongersnood. Ze hebben het bewijs gehoord dat Zuid-Afrika heeft gepresenteerd bij het Internationaal Gerechtshof.

Ze weten hoe minister van Defensie Yoav Gallant de genocide begon door Palestijnen als “menselijke dieren” te beschrijven – dezelfde uitdrukking die Himmler gebruikte over de Joden op 4 oktober 1943, in een toespraak tot SS-generals. Ze zijn ongetwijfeld ook op de hoogte dat minister van Financiën Bezalel Smotrich sprak over hoe “gerechtvaardigd en moreel” het zou zijn om twee miljoen Palestijnen te verhongeren.

Kortom, de Duitse autoriteiten weten wat Israël doet – ze weten dat hun bondgenoot een andere Holocaust pleegt. Ze proberen dit simpelweg te presenteren als normaal, rechtvaardig en onvermijdelijk, omdat ze hetzelfde meerdere keren hebben gedaan in hun niet zo verre geschiedenis.