‘Verlies je waardigheid’: India’s landbouwkrediet verandert in een schuldenval

Mohsin en zijn vader in hun huis nabij Meerut, India, denken na over hoe ze een lening zullen terugbetalen die ze hebben afgesloten via een kredietregeling voor boeren. Hun lening was bedoeld om een bruidsschat voor Mohsin’s zus te betalen.

Meerut, India – Twee jaar geleden begon de verf van Mohammad Mohsin’s huis af te bladderen. De vervaagde groene, witte en gele verf op de muren vertoonde nog steeds vlekken van de moessons van vorig jaar. Een smalle doorgang van 0,9 meter leidde vanuit de keuken naar een binnenplaats die bezaaid was met buffeldung, een roestige scooter en een krakende cot in het noordelijke district Meerut, ongeveer 100 km van New Delhi.

Maar de datum voor de bruiloft kwam en ging – zonder dat deze werd voltrokken.

In 2023 had Mohsin ongeveer $1,440 geleend onder de Kisan Credit Card (KCC) regeling van de Indiase overheid. “Kisan” betekent “boer” in het Hindi.

De KCC-initiatieven, gelanceerd in 1998, zijn bedoeld om plattelandskrediet te moderniseren door toegankelijke, kortlopende, laag rentende kredieten aan boeren te bieden voor landbouwuitgaven, en zo uitbuitende particuliere geldschieters te vervangen.

De KCC wordt verstrekt op basis van landbezit en werkt als een doorlopend krediet, waardoor boeren kunnen lenen aan het begin van een teeltcyclus en terugbetalen na de oogst. Met een bescheiden rente van 4 procent per jaar is het een van de meest toegankelijke financiële instrumenten voor miljoenen boeren.

Echter, de afgelopen jaren is de KCC-regeling afgeweken van zijn oorspronkelijke doel. Boeren in het landelijke India, waar de landbouw nauwelijks gezinnen ondersteunt en waar bruidsschat gebruikelijk is, hebben KCC-leningen gebruikt als een handige maar gevaarlijke aanvulling op het gezinsinkomen.

Het KCC-geld dat Mohsin in 2023 van een lokale vestiging van een staatsbank leende, was niet bedoeld voor het zaaien van suikerriet of het kopen van kunstmest. Hij had altijd de intentie om het te gebruiken voor de bruidsschat van zijn zus: de aanstaande schoonouders van Aman hadden een Maruti Wagon-R auto, een grotere Mahindra Scorpio SUV en honderden duizenden roepies in contanten geëist toen het huwelijk werd gepland.

KCC lijkt en kan worden gebruikt als een reguliere creditcard, inclusief voor contante opnames. Met de KCC-kaart van de familie, die op naam van zijn vader Mohammad Kamil was, trok Mohsin het geld van een geldautomaat en ging meteen naar een autodealer in Meerut om de aanbetaling voor een Wagon R-auto te doen.

In februari 2025 viel het voorgenomen huwelijk van Aman uit elkaar onder een nieuwe reeks bruidsschat-eisen. Tegen die tijd had Mohsin al aanzienlijke schulden en geen geld om gewassen te zaaien of te investeren in zaden of landbouwmachines.

Hij zat ook met de auto die hij voor de bruidegom had gekocht. Hij miste verschillende keren de maandelijkse betalingen. Wanneer boeren niet terugbetalen tijdens een teeltcyclus, stijgt de rente van 4 procent naar 7 procent, wat met Mohsin gebeurde.

Hij betaalt de lening nu in kleine termijnen terug, maar weet dat hij jarenlang zal moeten inhalen. En hoe langer hij zijn betalingen uitstelt, hoe groter het risico dat de lening als een non-performing asset (NPA) wordt geclassificeerd, wat zijn kredietwaardigheid en toekomstige leencapaciteit schaadt.

Ondertussen heeft de 22-jarige Aman zijn studie afgerond aan Fazilat, een zevenjarige cursus in de islamitische theologie aangeboden door Darul Uloom, een vooraanstaand islamitisch seminarie in Deoband, ongeveer 80 km van Meerut. De cursus wordt beschouwd als het equivalent van een bacheloropleiding aan een reguliere universiteit.

Maar families komen niet zomaar tot overeenstemming. Ze onderhandelen – en bruidsschat is de munteenheid. Tienduizenden Indiase vrouwen zijn door hun schoonfamilies omgekomen vanwege bruidsschat-eisen. In 2024 alleen al registreerde India elke 30 uur een bruidsschatgerelateerde dood, volgens gegevens van het Nationaal Criminaliteitsregister.

Als een bruidegom eenmaal is vastgesteld en de nieuwe bruidsschat-eisen zijn onderhandeld, zal Mohsin opnieuw contant geld nodig hebben. En hij zal mogelijk opnieuw op de KCC-regeling moeten vertrouwen.

Maar een nieuwe KCC-lening kan pas worden goedgekeurd als de vorige volledig is terugbetaald. De enige manier om dit te omzeilen, is via lokale tussenpersonen die boeren helpen bij het terugbetalen van de rente op bestaande KCC-leningen en het hoofdsom opnieuw in de bank als een nieuwe lening laten goedkeuren. In ruil daarvoor vragen deze tussenpersonen een rente van 2 tot 5 procent per dag.

Het resultaat: als Mohsin een andere KCC-lening krijgt goedgekeurd, zal hij die ook moeten gebruiken om de tussenpersonen te betalen die hem hebben geholpen – wat de cyclus van schuldenlast voortzet waarin hij vastzit.

‘Het systeem breekt je waardigheid’

De boeren in India ontvangen beperkte staatssteun voor onverwachte of zware persoonlijke uitgaven, zoals ziekenhuisrekeningen, onderwijs van kinderen, sociale verplichtingen of zelfs bruiloften – wat hen vaak dwingt om te vertrouwen op informele kredieten of landbouwleningen die bedoeld zijn voor landbouwbehoeften.

Bijvoorbeeld, de publieke uitgaven voor gezondheidszorg in India behoren tot de laagste ter wereld, consistent onder de 2,5 procent van het bruto binnenlands product (BBP). De beperkte middelen zetten een aanzienlijke druk op arme gezinnen in geval van medische noodsituaties.

Als gevolg hiervan wordt de KCC-regeling in het agrarische gebied, voornamelijk in het noorden, steeds meer gebruikt om levensnoodzakelijke noodsituaties op te vangen, wat een diepe plattelandscrisis blootlegt.

Een leider van een boerenbond en lid van het politbureau van de Communistische Partij van India, Vijoo Krishnan, zegt dat boeren naast bruiloften steeds vaker KCC-leningen gebruiken voor gezondheidszorg en onderwijs. Deze omleiding van geld leidt tot wat Krishnan een “ontwikkelingsschuldval” noemt, waarbij boeren gedwongen worden leningen aan te gaan om in hun basisbehoeften te voorzien, in plaats van te investeren in productiviteit of groei.

Een studie uit 2024, gepubliceerd in The Pharma Innovation Journal, een Indiase interdisciplinaire publicatie die ook onderzoek naar landbouw en plattelandsontwikkeling bevat, ontdekte dat slechts een fractie van de KCC-leningen naar landbouw gaat. Ongeveer 28 procent van de KCC-houdende boeren die deelnamen aan de studie zei dat ze de fondsen voor huishoudelijke behoeften gebruikten, 22 procent voor medische uitgaven, 14 procent voor onderwijs van kinderen, en bijna 10 procent voor huwelijksgerelateerde uitgaven.

“Landbouw betaalt nauwelijks genoeg om een gezin te onderhouden,” zei Mohammad Mehraj, de voormalige hoofd van Mohsin’s overwegend moslimdorp Kaili Kapsadh. “Als er een medische noodsituatie of een bruiloft is, is de druk te hoog.”

De angst om terug te betalen achtervolgt boeren, geworteld in de diepe schaamte die falen met zich meebrengt. Iedereen heeft de verhalen gehoord. “In een nabijgelegen dorp werd een man in zijn veertig defaulter verklaard. Zijn naam werd in het dorpsplein genoemd. De schaamte was zo ondraaglijk dat zijn vrouw naar haar ouders terugkeerde,” herinnerde Mohsin zich. De man in kwestie is sindsdien niet meer gezien. Niemand weet of hij is gevlucht of zelfs nog leeft.

Mohsin leeft met dezelfde angst. “Het systeem breekt niet je deur, het breekt je waardigheid,” zei hij. In kleine dorpen met hechte gemeenschappen wordt een bezoek van een bankfunctionaris aan het huis om terugbetaling van leningen te eisen gezien als een schande die koste wat het kost vermeden moet worden.

“Ik zou liever verhongeren dan dat een bankman op onze deur klopt,” zei Mohsin’s vader, Kamil, die in zijn 70s is, zijn stem nauwelijks boven een fluistering. Rondom hem knikten anderen instemmend.

Om schaamte te vermijden, vertrouwen boeren zoals Mohsin op tussenpersonen die hoge rente vragen om hen te helpen KCC-leningen te vernieuwen zonder de hoofdsom te vereffenen.

Thomas Franco, een voormalige algemeen secretaris van de All India Bank Officers’ Federation, zei dat hoewel regelingen zoals KCC de toegang tot krediet voor boeren hebben uitgebreid, ze ook een schuldenval hebben gecreëerd.

Tot 2024 toont de officiële data van de Indiase overheid aan dat de KCC-regeling meer dan $120 miljard aan boeren heeft uitbetaald, een scherpe stijging van $51 miljard in 2014.

Maar die cijfers verdoezelen een complexere realiteit waarin banken deel uitmaken van de crisis van seriële schuldenlast, terwijl ze hoge aantallen leninguitbetalingen tonen, zei Franco.

“De leningen worden elk jaar vernieuwd zonder daadwerkelijke terugbetaling, en in de boeken van de bank lijkt het op een nieuwe uitbetaling, ook al ontvangt de boer de daadwerkelijke fondsen niet. Dit overdrijft de succescijfers,” zei hij.

Terwijl de boeren in India zich begraven voelen onder bergen van schulden, nemen velen hun eigen leven.

In 2023 rapporteerde Maharashtra, de rijkste staat van India, die ongeveer 13 procent van het BBP van het land bijdraagt, het hoogste aantal zelfmoorden onder boeren – met 2,851. Dit jaar is de Marathwada-regio van Maharashtra een van de zwaarst getroffen gebieden. In de eerste drie maanden van 2025 alleen al registreerde de regio 269 zelfmoorden, wat een stijging van 32 procent betekent ten opzichte van dezelfde periode in 2024.

In het buurstaat Karnataka, tussen april 2023 en juli 2024, overleden 1,182 boeren door zelfmoord, voornamelijk als gevolg van ernstige droogte, oogstverlies en overweldigende schulden. In de noordelijke staat Uttar Pradesh stegen de zelfmoorden onder boeren met 42 procent in 2022, vergeleken met het voorgaande jaar. Evenzo meldde Haryana, ook in het noorden, 266 zelfmoorden onder boeren in 2022, een stijging van 18 procent ten opzichte van 225 in 2021.

Critici beweren dat zonder diepgaande structurele hervormingen die gericht zijn op het bieden van betere publieke welzijnssystemen voor boeren en hun gezinnen, zoals betaalbare gezondheidszorg, kwaliteitsonderwijs en hervormingen om landbouw winstgevend te maken, regelingen zoals de KCC korte termijnoplossingen zullen blijven.

Jayati Ghosh, een vooraanstaand ontwikkelingseconoom en professor aan de Universiteit van Massachusetts Amherst, zei dat het Indiase landbouwkredietsysteem fundamenteel niet in overeenstemming is met hoe de landbouw werkt.

“Oogstleningen zijn meestal gestructureerd voor een enkel seizoen, maar boeren moeten vaak lenen voordat ze zaaien en kunnen pas terugbetalen na de oogst en verkoop. Terugbetaling binnen dat nauwe tijdsbestek afdwingen is onrealistisch en schadelijk, vooral wanneer boeren de ondersteuning missen om gewassen op te slaan en te wachten op betere prijzen,” zei ze.

“Het falen ligt bij NABARD, de RBI en opeenvolgende regeringen. Landbouwleningen moeten worden gesubsidieerd, gedecentraliseerd en ontworpen rond de werkelijke omstandigheden in het veld,” zei ze.

Regelingen zoals de KCC, zei ze, zijn gebaseerd op de foutieve overtuiging dat alleen contant geld plattelandsproblemen kan oplossen.

“We hebben een kredietsysteem gebouwd onder de aanname dat boeren alleen geld nodig hebben. Maar zonder investering in irrigatie, grondbeveiliging, lokaal gewasonderzoek, opslag en markttoegang zullen leningen de crisis niet oplossen,” voegde ze eraan toe.

Mohsin en een neef bekijken hun velden en vragen zich af of de landbouw überhaupt een toekomst heeft in India.