Val van Saigon: Kinderen van Vietnamese oorlogsvluchtelingen verzoenen zich met een pijnlijke geschiedenis

Vietnam: 50 Jaar van Vergeten

Hanoi/Ho Chi Minh City, Vietnam – Victoria Ngo, een kind van oorlogsvluchtelingen, leerde haar Vietnamese identiteit pas kennen tijdens haar studietijd in de Verenigde Staten in de jaren ’90. Als oudste dochter in een vluchtelingenfamilie met een Vietnamese vader van Chinese afkomst, groeide Ngo op in een Chinese-sprekende gemeenschap in de VS en beschouwde zichzelf lange tijd als puur Chinees.

Als nieuwsgierig schoolmeisje merkte ze echter de verschillen op tussen haar ervaringen als Vietnamese en die van de Chinese mensen om haar heen. Haar nieuwsgierigheid naar haar identiteit groeide in de loop der jaren, deels omdat vragen die ze stelde over Vietnam onbeantwoord bleven door haar ouders en andere familieleden.

“Ik spreek ook Vietnamees, en mijn naam is een Vietnamese naam. Mijn ervaring is heel erg een Vietnamese ervaring in de zin dat ik als vluchteling kwam tijdens de golf van Vietnamese vluchtelingen,” vertelde ze. Maar Vietnam werd gewoon niet besproken, en zeker niet de oorlog die 50 jaar geleden eindigde toen de toenmalige hoofdstad van Zuid-Vietnam, Saigon, viel in handen van de Noord-Vietnamese strijdkrachten.

“Er is dit gemis in onze geschiedenis dat niet wordt besproken,” voegde ze toe, verwijzend naar de oorlog en de gevolgen ervan voor haar familie.

De val van Saigon markeerde de beëindiging van de oorlog en de hereniging van Noord- en Zuid-Vietnam, met Hanoi als nieuwe hoofdstad van het post-oorlogs Vietnam. Veel mensen die onder de door de VS gesteunde regering van de Republiek Vietnam werkten, kozen voor ballingschap in plaats van hereniging, omdat ze de oorlog nooit konden vergeven en met hun oorlogsvijanden konden leven in vredestijd.

De oorlog in Vietnam eiste miljoenen levens, en de gevolgen zijn nog steeds voelbaar. Velen die na de oorlog naar het buitenland vluchtte, kregen te maken met een langdurige scheiding van hun familie en trauma’s die generaties lang voelbaar zijn.

De huidige viering van de 50ste verjaardag van de val van Saigon wordt door de Communistische Partij van Vietnam gezien als een dag van unificatie en “bevrijding van het zuiden”. Echter, de ervaringen van veel mensen in Zuid-Vietnam en hun perspectieven op de oorlog blijven vaak afwezig in de officiële geschiedschrijving.

Cat Nguyen, een jonge Vietnamese-Amerikaanse dichter, vertelt over de terughoudendheid binnen haar familie om over de oorlog te praten. Haar ouders werden op jonge leeftijd uit Vietnam verdreven en moesten zich aanpassen aan een nieuw leven in de VS, wat gepaard ging met verdriet en uitdagingen.

“De eerste jaren in de VS waren gevuld met verdriet voor hen: moeilijkheden om zich aan te passen aan een vreemd land, een taal die ze niet beheersten, en een bevolking die de wereld waar ze vandaan kwamen niet begreep,” zegt Nguyen.

De pijn van het verleden wordt door velen in de Vietnamese diaspora gedeeld, en het verdriet over de geschiedenis van Vietnam blijft een gevoelig onderwerp. Nguyen en Ngo zijn twee stemmen binnen een generatie die probeert om verbinding te maken met hun roots en het verleden te begrijpen, ondanks de uitdagingen die ze tegenkomen in hun zoektocht naar identiteitsvorming.

“Mijn ervaring als vluchteling heeft me echt aan het denken gezet over de menselijke toestand en welke sociale en economische hulpbronnen we moeten creëren om mensen in transitie en gemarginaliseerde mensen te helpen,” zegt Ngo.

Beide vrouwen delen een diep begrip van de complexe geschiedenis van Vietnam, die niet alleen de oorlog omvat, maar ook de persoonlijke verhalen van degenen die de gevolgen ervan ervaren hebben. Dit verhaal van verlies en verzoening is een belangrijk onderdeel van hun identiteit en de zoektocht naar een plek binnen de Vietnamese diaspora.