Trump’s Tarieven: De VS Ontdekt Nu Hoezeer Het Mexico Nodig Heeft

Opinie: Trump’s Tarieven: De VS Zullen Nu Ontdekken Hoeveel Ze Mexico Nodig Hebben

De Amerikaanse banen die Trump ‘bedreigd’ noemt door Mexico, zijn eigenlijk afhankelijk van Mexico om te kunnen bestaan. Na veel aarzeling heeft de regering van president Donald Trump de datum aangekondigd waarop er 25 procent tarieven worden opgelegd op de meeste goederen die de Verenigde Staten binnenkomen vanuit Mexico en Canada. D-Day is vastgesteld op 4 februari, wanneer ook enkele vergeldingsmaatregelen van de buren van kracht zullen worden.

Amerikanen bereiden zich voor op wat zij verwachten dat hogere prijzen voor geïmporteerde goederen zullen zijn. Tot nu toe heeft de Amerikaanse media zich voornamelijk gericht op schattige voorbeelden zoals tequila, avocado’s en bier, waardoor er een tendens is om de effecten van de tarieven te onderschatten. Echter, Amerikaanse huishoudens zullen onvermijdelijk veel harder worden getroffen, ver voorbij hun alcohol en boodschappen.

Het opleggen van tarieven in een regio waar de handel zo diep geïntegreerd is, is een recept voor ramp. Neem de Amerikaanse-Mexicaanse relaties als voorbeeld. Mexico is de grootste handelspartner van de Verenigde Staten, met meer dan $1,2 miljoen aan goederen die elke minuut de grens oversteken. Desondanks wordt de economische betekenis van Mexico bij elke gelegenheid onderschat, omdat het land voortdurend wordt afgebeeld als een verarmde, mislukte narcostaat. Deze voorstelling is precies wat Trump nodig had om de noodbevoegdheden in te roepen die vereist zijn om deze tarieven te activeren.

De Amerikaanse president kan niet meer verkeerd zijn wanneer hij zegt dat de VS Mexico niet nodig heeft. Hij is zo verkeerd dat hij, door de tarieven in te voeren, niet alleen inflatie zal veroorzaken – omdat Amerikanen meer zullen betalen voor goederen die de VS niet produceert – maar ook de industrieën die hij probeert te beschermen, zal ondermijnen. Welke vergeldingsmaatregelen de Mexicaanse regering ook besluit te nemen, zullen de situatie voor Amerikaanse consumenten en verschillende industrieën alleen maar verergeren.

Zelfs sommige van de producten waarop de vrij oppervlakkige analyses in de Amerikaanse media zich richten – zoals bier – tonen aan hoe verstorend deze irrationele zet zal zijn. Mexico is een grote producent en exporteur van bier, maar om deze industrie te behouden, koopt het 75 procent van de Amerikaanse gerstexporten. Elke verstoring in de bierproductie in Mexico door lagere vraag van de grootste koper – de VS – zal onvermijdelijk de Amerikaanse gerstproducenten raken. De situatie is vergelijkbaar voor duizenden andere producten die afhankelijk zijn van grensoverschrijdende leveringen.

Een Trump-ondersteuner zou kunnen tegenwerpen: “Neem je verlies en drink Amerikaans. Verstoorde toeleveringsketens zullen zich herstellen.” Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar zelfs als het mogelijk zou zijn om alles naar de VS te verplaatsen, zouden Amerikanen nog steeds met een rampzalige situatie geconfronteerd worden.

Kijk naar de Noord-Amerikaanse auto-industrie. Deze is verspreid over de regio en werd gestimuleerd door de US-Mexico-Canada Trade Agreement (USMCA), zodat voertuigen heen en weer kunnen reizen terwijl elk land geleidelijk waarde toevoegt aan elke auto en vrachtwagen. De Trumpiaanse logica stelt dat tarieven autofabrikanten zullen dwingen om alle productie terug naar de VS te brengen en al die waarde voor zichzelf te behouden.

Dat zal niet gebeuren, en dat is de reden waarom. In deze industrie worden hoogopgeleide maar laagbetaalde banen, die zich hardnekkig moeilijk laten automatiseren, vaak in Mexico uitgevoerd. Geen enkele vakarbeider in de VS of Canada zou ooit de lonen accepteren die Mexicanen bereid zijn te nemen, en deze werknemers voegen cruciale onderdelen toe gedurende het productieproces van een voertuig. Het eindresultaat is een auto die betaalbaar is, maar ook goedbetaalde banen in eigen land biedt.

Dankzij dit systeem is de VS de vijfde grootste auto-exporteur ter wereld, en Canada en Mexico zijn enkele van de belangrijkste klanten. Het is een positie die het land slechts kan behouden dankzij de vakkundige Mexicaanse arbeiders die de prijs laag houden. Behalve als het importeren van alle auto’s wordt verboden, zouden China en andere gevestigde, efficiënte autobouwlanden Made-in-America voertuigen gemakkelijk kunnen onderbieden, zelfs met forse tarieven.

Het is ook belangrijk op te merken dat als het verplaatsen van de productie naar de VS zou worden afgedwongen – in een tragische wending van het lot gezien Trumps massadeportaties – bedrijven zouden worden gestimuleerd om ongedocumenteerde arbeid in te huren om minimumlonen te omzeilen en prijzen te verlagen, net zoals de landbouw- en bouwsectoren al doen.

Uiteindelijk heeft Trump gelijk over één ding. Wat betreft de Noord-Amerikaanse handel, heeft de ene kant de andere gesubsidieerd. Maar het was niet de VS die Mexico of Canada subsidieerde, zoals hij beweert. Het waren de Mexicaanse werknemers die de VS, zijn bedrijfswinsten en zijn consumenten hebben gesubsidieerd.

Er is nog steeds een manier om dit op te lossen. Terwijl Trump en Amerikaanse economische nationalisten de Mexicanen de schuld geven van het ‘stelen’ van hun industriële banen, heeft Mexico gewerkt aan het robuuster maken van de hele Noord-Amerikaanse toeleveringsketen, terwijl het de zeer reële zorgen van Amerikaanse werknemers aanpakt over bedrijven die de Mexicaanse lonen onderdrukken. De Mexicaanse regering heeft dit gedaan door het minimumloon te verdubbelen en stappen te ondernemen om vakbonden te versterken, terwijl de arbeidskosten competitief blijven.

Als Amerikaanse werknemers echt hun banen willen beschermen zonder te vervallen in Trumps xenofobe retoriek, is transnationale samenwerking tussen vakbonden in de VS en Mexico de juiste manier om de rechten van werknemers aan beide kanten van de grens te versterken. De herziening van de USMCA in 2026 zou de perfecte gelegenheid zijn om dit gesprek te voeren. Maar als de handelsdeal het niet zo lang overleeft, zullen werknemers zelf het initiatief moeten nemen.