Trump’s Nieuwe Raketschild voor de VS – Uitdagingen en Gevaren

Nieuwe raketafweerschild voor de VS – uitdagingen en gevaren

Een week na zijn aantreden verraste de president van de Verenigde Staten, Donald Trump, de wereld en veel van zijn beleidsmakers met de aankondiging van zijn plannen om een raketafweerschild te creëren, dat hij het “IJzeren Koepel voor Amerika” noemde.

In eerste instantie deed de naam denken aan het Israëlische luchtverdedigingssysteem Iron Dome, dat is ontworpen om laagvliegende doelen, raketten, mortieren en kruisraketten op korte afstand te onderscheppen en te vernietigen. Het is afgestemd op de defensiebehoeften en de omvang van Israël.

Echter, het continentale Verenigde Staten is uitgestrekt, beslaat vier tijdzones en heeft een uitgebreide kustlijn. Al snel werd duidelijk dat wat Trump op 27 januari voorstelde, de creatie was van een “nieuw-generatie raketafweerschild voor de Verenigde Staten, tegen ballistische, hypersonische, geavanceerde kruisraketten, en andere luchtaanvallen van de volgende generatie”. In wezen is het een geüpdatete versie van het Strategisch Defensie-initiatief van de voormalige president Ronald Reagan, ook wel het “Star Wars”-programma genoemd.

De term “IJzeren Koepel” is nu synoniem geworden met “raketafweerschild”. Dit nieuwe gelaagde defensiesysteem is bedoeld om niet alleen de VS te beschermen, maar ook de vooruitgeschoven troepen in de strijd.

Reagan’s droom van een raketafweerschild bleef voornamelijk een droom, hoewel miljarden dollars in het programma zijn gestoken. De problemen, zowel toen als nu, waren dat een uitgebreid raketafweerschild exorbitant duur zou zijn, nauwelijks technisch mogelijk en in de praktijk onrealistisch, aangezien gemakkelijk beschikbare technologieën in staat zouden zijn om het meest geavanceerde raketafweersysteem te misleiden of te overweldigen.

Echter, de wetenschap achter raketafweer is in de afgelopen 40 jaar aanzienlijk gevorderd, en raketverdedigingen zijn nu getest in gevechten in Oekraïne en Israël, waar ze steeds effectiever blijken te zijn.

Raketafweer – de kunst van het mogelijke

De VS heeft al een vroeg waarschuwing- en onderscheppingssysteem, maar dit heeft beperkte mogelijkheden en zou alleen de aanvallen van kleinere nucleaire machten zoals Noord-Korea kunnen stoppen. Het zou niet in staat zijn om een grootschalige aanval van een vastberaden en capabele vijand zoals Rusland of China te weerstaan. Raketafweer is snel volwassen geworden, aangezien de vooruitgang in raketgeleiding en detectie de afgelopen tien jaar dramatisch is toegenomen.

De analogie van “een kogel met een andere kogel raken” hint naar de schaal van de uitdagingen voor het ontwikkelen van een raketafweersysteem, behalve dat raketten zich met snelheden van meer dan 20 keer die snelheid bewegen. Voor een raketafweerschild om levensvatbaar te zijn, moeten binnenkomende raketten snel worden gedetecteerd en gevolgd, en al die informatie moet worden doorgestuurd naar onderscheppingsbatterijen. De onderscheppingsraket moet vervolgens naar het doelwit worden geleid, waarbij de binnenkomende vijandelijke raket wordt vernietigd.

Bij voorkeur moet dit zo ver mogelijk van het eigen grondgebied gebeuren, vooral als men in overweging neemt dat deze raketten mogelijk nucleair bewapend zijn.

De VS en Israël hebben miljarden dollars geïnvesteerd in onderzoek, vaak in samenwerking, en de resultaten zijn duidelijk. In de conflicten in de lucht boven Oekraïne en Israël zijn binnenkomende raketten met toenemende frequentie gedetecteerd en vernietigd.

De informatie die in daadwerkelijke gevechten is verkregen, is van onschatbare waarde voor ontwikkelaars. Een volgend generatie raketafweerschild zou, volgens het Witte Huis, zichzelf moeten verdedigen tegen “ballistische, hypersonische, geavanceerde kruisraketten en andere luchtaanvallen van gelijke, bijna gelijke en rogue tegenstanders”.

Dit is een kolossale taak. Moderne langafstandsraketten worden vaak uitgerust met afleidingsmiddelen en andere penetratiehulpmiddelen. Hun snelheid is enorm, tot 25.000 kilometer per uur of sneller.

De rol van de Amerikaanse Ruimtevaartorganisatie

Oorspronkelijk belachelijk gemaakt, zou de Amerikaanse Ruimtevaartorganisatie, opgericht door Trump tijdens zijn eerste ambtstermijn en opgericht in 2019, een integraal onderdeel zijn van dit nieuwe raketafweerschild, samen met de Amerikaanse Strategische en Noordelijke commando’s. De nadruk ligt op het onderscheppen van elke raketaanval zo vroeg mogelijk, idealiter in de eerste fase, of “boostfase”, van een raketvlucht.

Dergelijke onderscheppingen zouden een netwerk van ruimtegebaseerde radarsystemen vereisen om de hittepluimen van net gelanceerde raketten te detecteren. Het plan omvat ook een reeks ruimtegebaseerde onderscheppingssystemen die raketten in dit vroege stadium zouden kunnen vernietigen.

Of dit betekent dat er onderscheppingsraketten of ruimtegebaseerde laserbatterijen in een baan om de aarde zullen worden geïntroduceerd, moet nog worden gezien. Ruimtegebaseerde lasertechnologie is sinds de jaren ’80 aanzienlijk gevorderd, toen dergelijke wapens voor het eerst werden voorgesteld. Het vereist echter nog meer investeringen en miniaturisatie voordat het een levensvatbaar wapen wordt.

Wat zou een laser aandrijven met voldoende kracht om een raket van honderden kilometers afstand te vernietigen terwijl het doelwit met toenemende snelheid beweegt? Tactische, kortere lasertechnologie is gebruikt om doelen in Oekraïne te onderscheppen, maar de kracht die nodig is om binnenkomende raketten te vernietigen, zou vele malen groter zijn. Ruimtegebaseerde “kinetische kill”-raketten zouden ook kunnen worden gebruikt om binnenkomende raketten te raken en in stukken te verpletteren.

Al deze wapens zouden in een baan om de aarde draaien, een enorm gebied beslaan, terwijl ze wachten op raketlanceringen en aanvallen.

De plaatsing, coördinatie en controle van dit enorme netwerk van onderscheppings- en detectiesystemen zou worden beheerd door de Ruimtevaartorganisatie, die nu een steeds grotere “oorlogsvoering”-rol krijgt, gebruikmakend van actieve wapensystemen tegen een tegenstander.

Reacties van tegenstanders

Hoe zouden tegenstanders reageren? Waarschijnlijk door hun eigen wapenprogramma’s te versterken en de wapenwedloop die al bestaat tussen nucleair-capabele machten dramatisch te versnellen. De technologie is al beschikbaar om de mogelijkheden van een raketafweerschild om elke lancering te detecteren en te onderscheppen eenvoudig te overtreffen.

Geen enkel systeem kan 100 procent effectief zijn – dus succes, of falen, zou een kwestie van mate zijn. Hoe groot die mate is, hangt af van de maatregelen die door Amerikaanse tegenstanders worden genomen.

Los van afleidingsmiddelen bestaan er al basis tegenmaatregelen. Spiegelachtige oppervlakken zouden de kracht van elke laserstraal die erop is gericht verzwakken. Oorlogsheads die zijn uitgerust met vloeibare stikstofkoeling, kunnen de temperatuur van binnenkomende oorlogskoppen maskeren, waardoor vroege waarschuwing-infrarooddetectoren ze niet kunnen zien.

De technologieën om een systeem te misleiden, die zich nog in de embryonale fase van ontwikkeling bevinden, zijn veel goedkoper dan het raketafweerschild zelf. Het is steeds waarschijnlijker dat de tientallen miljarden dollars die voor onderzoek zijn toegewezen, zullen oplopen tot honderden miljarden, waarbij elke ontwikkeling door de VS voor een fractie van de kosten wordt gefrustreerd.

Toegenomen gevaar

Naast de kolossale kosten en technische uitdagingen is er nog een ander belangrijk probleem. Ingebed in Trump’s uitvoerende bevel is een verzoek om mogelijkheden na te streven om “raketaanvallen voor de lancering te verslaan” – met andere woorden, eerst aan te vallen. Dit geeft een heel andere draai aan wat altijd is gepresenteerd als een defensief wapen systeem, maar nu een offensieve component zal hebben.

Het bevel roept ook op tot technologie om “de veilige tweede-aanvals capaciteit te waarborgen”. De VS heeft al een zeer robuuste tweede, of vergeldingsaanval capaciteit: De vloot van nucleaire raketsubmarines kan de planeet verschillende keren vernietigen met het vuurkracht die ze hebben.

De mogelijkheid om terug te slaan naar een vijand die de VS heeft aangevallen zou worden aangevuld door overlevende landgebonden raketten, luchtgelanceerde raketten van luchtbombardementsvliegtuigen en een verscheidenheid aan andere leveringssystemen.

De tweede-aanvals capaciteit van de VS is gegarandeerd, dus waarom is er een schild nodig? Een effectief schild breekt de decennia oude balans van terreur, waarop wederzijds gegarandeerde vernietiging, of MAD, is gebaseerd: We kunnen elkaar allemaal vernietigen, zelfs als we als eerste worden aangevallen, dus laten we geen nucleaire oorlog beginnen die tot ieders vernietiging zou leiden.

Deze balans wordt aanzienlijk verzwakt als een partij zich kan verschuilen achter een effectief raketafweerschild, veilig in de wetenschap dat als het als eerste aanvalt, het nieuwe en veel verbeterde raketafweerschild de verzwakte vergeldingsreactie kan stoppen. Deze verschuiving in balans is bijzonder gevaarlijk omdat het een signaal afgeeft naar bijna-gelijke concurrerende landen, wat hen aanzet tot het nemen van hun eigen tegenmaatregelen.

De wereld is veel gevaarlijker geworden, en de ruimte staat op het punt veel drukker te worden.