Trump zal niet slechter zijn dan Biden voor Palestina en het Midden-Oosten

OPINIE

De recente discussie over het Israëlisch-Palestijnse conflict heeft geleid tot de vraag of Donald Trump als president slechter zal zijn voor Palestina en het Midden-Oosten dan Joe Biden. Veel waarnemers hebben gesuggereerd dat Trumps pro-Israël retoriek en zijn dreigementen om Iran aan te vallen, duiden op een verontrustende buitenlandse politiek voor de regio.

Echter, een nadere beschouwing van het Amerikaanse buitenlands beleid gedurende de afgelopen acht jaar laat zien dat er niets fundamenteels zal veranderen voor het Palestijnse volk en de regio als geheel. De Biden-administratie heeft in feite het beleid van de eerste Trump-administratie voortgezet zonder grote wijzigingen. Ondanks mogelijke verrassingen en onverwachte ontwikkelingen, zal een tweede Trump-administratie doorgaan op dezelfde ingeslagen weg die in 2017 is ingezet en die Biden in 2021 heeft gehandhaafd.

Er zijn drie hoofdcomponenten van dit buitenlands beleid. Ten eerste is er de beslissing om elke schijn van Amerikaanse steun voor een “tweestatenoplossing” te laten varen, waarin Palestina volledige zelfbeschikking en soevereiniteit zou genieten binnen de grenzen van 1967, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad.

De eerste Trump-administratie maakte dit duidelijk door de Amerikaanse ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen, de Israëlische annexatie van Palestijnse gebieden te accepteren, de uitbreiding van illegale nederzettingen aan te moedigen en de oprichting van een “Palestijnse entiteit” te steunen die geen soevereiniteit zou genieten.

Wat de Trump-administratie de Palestijnen bood, was enige economische steun in ruil voor het opgeven van hun politieke rechten en aspiraties naar zelfbeschikking.

Hoewel de Biden-administratie retorisch de “tweestatenoplossing” steunde, deed het niets om deze werkelijkheid te bevorderen. In feite heeft het de door de Trump-administratie vastgestelde beleidslijnen voortgezet die een dergelijke oplossing ondermijnen.

Biden sloot de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem niet en deed niets om de uitbreiding van nederzettingen te stoppen of de Israëlische pogingen om grote delen van de bezette Westelijke Jordaanoever te annexeren, terug te draaien. Hoewel er enkele sancties tegen individuele Israëlische kolonisten werden opgelegd, was dit in grote mate een symbolische zet die de nederzettingenbeweging of de uitzetting van Palestijnen uit hun huizen en land niet heeft belemmerd.

Bovendien accepteerde de Biden-administratie het idee dat een toekomstige Palestijnse staat geen volledige rechten op zelfbeschikking of soevereiniteit zou genieten. Dit weten we omdat de Biden-administratie de positie huldigt dat Palestijnse staatvorming alleen kan komen “door directe onderhandelingen tussen de partijen”. Maar omdat Israël duidelijk heeft gemaakt dat het nooit een Palestijnse staat zal accepteren, betekent de positie van de Biden-administratie in feite een afwijzing van Palestijnse zelfbeschikking en soevereiniteit.

Het tweede element van het Trump-Biden buitenlands beleid is de bevordering van Arabische normalisatie met Israël door middel van de Abrahamakkoorden. De eerste Trump-administratie heeft deze weg ingeslagen met normalisatie-overeenkomsten tussen Israël en Marokko, de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein. De Biden-administratie heeft deze koers energiek voortgezet, met aanzienlijke inspanningen om de relaties tussen Israël en Saoedi-Arabië te normaliseren.

Als het niet voor de aanhoudende genocide van het afgelopen jaar was geweest, had deze normalisatie-overeenkomst misschien al bereikt kunnen zijn.

Wat de Abrahamakkoorden in wezen betekenen, is dat de Arabische staten de volledige soevereiniteit van Israël over historisch Palestina zouden erkennen, waarmee een einde zou komen aan claims voor restitutie en gerechtigheid voor het Palestijnse volk. Het zou het Palestijnse recht op terugkeer ontkennen en de vluchtelingenstatus van Palestijnse vluchtelingen afschaffen. Het zou ook Arabische legitimiteit en erkenning geven aan een Palestijnse entiteit die is opgericht op 5 tot 8 procent van historisch Palestina, die beperkte zelfbestuur zou hebben en geen recht op zelfbeschikking.

Het derde element van het Trump-Biden beleid is de indamming van Iran. De Trump-administratie heeft beroemd het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) geannuleerd, dat sanctieverlichting bood in ruil voor beperkingen op het Iraanse nucleaire programma. Het legde ook strengere sancties op Iran op en probeerde het land politiek en economisch te isoleren. De Biden-administratie heeft het JCPOA niet hersteld en heeft hetzelfde sanctieregime tegen Iran voortgezet.

Wat meer is, het heeft ook de visie van Trump voortgezet voor de oprichting van een nieuwe economische en veiligheidsregeling in de regio tussen Israël en Arabische staten om de Amerikaanse belangen veilig te stellen en Iran te isoleren.

Als dit gerealiseerd wordt, zou dit de Amerikaanse mogelijkheid vergroten om militaire macht uit te oefenen, toegang tot cruciale energiebronnen en handelsroutes te waarborgen, en de weerstand tegen Amerikaans imperialisme te verzwakken, zodat de VS in een betere positie zouden verkeren om niet alleen Iran, maar ook China en andere tegenstanders te confronteren.

In wezen heeft de Biden-administratie, ondanks haar retorische pretenties en vermeende toewijding aan mensenrechten, niets anders gedaan dan haar voorganger. Beide administraties hebben de afgelopen acht jaar gewerkt om een einde te maken aan de Palestijnse strijd voor zelfbeschikking en volledige soevereiniteit en een nieuw Midden-Oosten te creëren waarin Israël een nog prominentere economische en militaire rol speelt in het verdedigen van de Amerikaanse imperialistische belangen.

De Biden-administratie is nog verder gegaan door Israël toe te staan zijn langzame genocide op Palestijnen om te zetten in een versnelde, waarbij onvoorstelbare aantallen Palestijnen worden uitgeroeid en grote delen van Gaza worden ontvolkt.

Gebaseerd op de proclamatie van Trump tijdens de campagne en de adviseurs, donoren en supporters waarmee hij omringd is, zijn er alle redenen om aan te nemen dat zijn tweede administratie deze bipartijdige weg zal voortzetten om de “Palestijnse kwestie” eens en voor altijd te elimineren.

We kunnen meer onvoorwaardelijke steun voor Israël verwachten om officieel de meerderheid van de Westelijke Jordaanoever te annexeren, de permanente Israëlische kolonisatie van delen van de Gazastrook, de uitzetting van massa’s Palestijnen onder het mom van “vrede, veiligheid en welvaart”, en de bevordering van de economische en veiligheidsintegratie van Israël in de regio om Iran en zijn bondgenoten, waaronder China, te verzwakken.

Diegenen die in de weg staan van dit plan zijn het Palestijnse volk met hun nationale aspiraties naar vrijheid en bevrijding, evenals andere naties in de Arabische wereld die moe zijn van oorlog, politieke geweld, onderdrukking en verarming.

De Trump-administratie zal proberen om met economische prikkels en de dreiging van geweld en onderdrukking om te gaan met deze weerstand. Maar deze aanpak zal – zoals altijd – een beperkte impact hebben.

De weerstand tegen deze plannen zal aanhouden omdat Palestijnen en anderen in de regio begrijpen dat het opgeven van het recht op gerechtigheid betekent dat ze hun eigen identiteit als vrij en waardig mens opgeven. En mensen zullen eerder de bedreigingen van een imperium verdragen dan hun menselijkheid opgeven.

Dit betekent uiteindelijk niet alleen dat de weerstand zal aanhouden, maar dat deze waarschijnlijk zal groeien en intensiveren, waardoor de wereld dichter bij een pad van grote oorlogen komt – het tegenovergestelde van wat een groot aantal Amerikanen heeft gestemd in de verkiezingen van 5 november.

De Palestijnen, andere landen in de regio en tot op zekere hoogte gewone Amerikanen zullen blijven lijden onder de gevolgen van een bipartijdig buitenlands beleid dat de VS op een fundamenteel destructief pad van genocide en oorlog heeft gezet.