Syrië in 2024: Een Jaar dat Alles Veranderde in een Oorlogsgetroffen Land
Syrië in 2024: Een jaar dat alles veranderde in een door oorlog verscheurd land
Syriërs vieren het einde van het regime van al-Assad, ondanks de voortdurende uitdagingen en wijdverspreide verwoesting in het hele land. Versieringen die vreugde uitdrukken voor de overwinning van de oppositie vullen het Dignity Square in het centrum van Sweida, dat maandenlang getuige was van anti-regime demonstraties, op 28 december.
De val van het langdurige regime van Assad, dat meer dan 50 jaar over Syrië regeerde, werd een wereldwijde keerpunt in 2024. De oorlog in Syrië was uit de krantenkoppen verdwenen, maar kwam terug als een bliksemaanval die Bashar al-Assad omverwerpt en de hoop voor velen herstelt in de laatste maand van het jaar.
Begin 2024 schatte de Wereldgezondheidsorganisatie dat meer dan 65 procent van de bevolking humanitaire hulp nodig had. Een aardbeving in februari 2023 die Noord-Syrië verwoestte, had de crisis verder verergerd zonder extra internationale steun te stimuleren. Voedselprijzen waren in 2024 verdubbeld in vergelijking met 2023, en de lokale munt was gedevalueerd tot 1/15 van zijn waarde in 2020.
Israël viel Syrië aan in 2024, waarbij hele gebouwen in Damascus en andere provincies werden vernietigd, gericht op hooggeplaatste Iraanse en Hezbollah-functionarissen, en herhaalde sluitingen van de luchthavens in Aleppo en Damascus veroorzaakte. Vredige protesten gingen door in het zuiden en noordwesten van het land, met activisten in Sweida die protesteerden tegen de slechte levensomstandigheden en de val van het regime van Assad eisten.
Het regime van al-Assad en zijn bondgenoten bleven oppositieterritorium bombarderen, wat leidde tot doden en gewonden onder de burgers. De aanhoudende dreiging van het regime in het noordwesten leidde ertoe dat Hayat Tahrir al-Sham (HTS) en een coalitie van gewapende oppositiegroepen op 27 november de “Operatie Agressie Afremmen” lanceerden, met snelle vooruitgang in westelijk Aleppo en de stad binnen twee dagen veroverend.
De opmars ging verder door zuidelijk Idlib, Hama, Deraa en Homs, totdat het op 8 december Damascus bereikte terwijl Bashar al-Assad naar Rusland vluchtte. Vieringen barstten uit in heel Syrië, ondanks dat Israël de situatie benut om veiligheidslocaties en wapenopslagplaatsen aan te vallen en een invasie in Syrië te lanceren door de grenslijn in de Golanhoogtes over te steken.
Terwijl de HTS-strijders oprukten, openden ze de deuren van al-Assad’s gevangenissen, waarbij duizenden werden vrijgelaten en de enorme hoeveelheid mensen die verdwenen in zijn “menselijke slachthuizen” werd onderstreept. Pogingen begonnen om ongeveer 130.000 gevangen en geforceerd verdwenen personen te lokaliseren, maar voor duizenden gezinnen bleek de zoektocht lang en zwaar te zijn.
Duizenden andere intern ontheemde mensen die het land moesten ontvluchten, hoopten terug te keren naar hun huizen, maar de verwoesting die al-Assad had aangericht was zo uitgebreid dat sommige mensen niet eens konden identificeren waar hun huizen hadden gestaan. Onzekerheid en angst voor de toekomst blijven wijdverbreid onder de Syriërs, maar er is consensus dat de toekomst veelbelovend is in vergelijking met het verleden.
Naarmate de wereld van het ene jaar naar het andere overgaat, maken Syriërs de overgang van 1970 naar 2025 terwijl ze de jaren van al-Assad achter zich laten.
