Studie waarschuwt: Meeste kustinfrastructuur in het Arctisch gebied is tegen 2100 instabiel
Kustgemeenschappen en infrastructuur in het Arctisch gebied worden in een nieuwe studie in kaart gebracht, waarbij onderscheid wordt gemaakt tussen permanent bewoonde nederzettingen en de “Overige” categorie, die infrastructuren omvat die gerelateerd zijn aan mijnbouw, de gas- en olie-industrie, militaire bases of verlaten locaties. Deze studie toont de kwetsbaarheid van de gebouwde omgeving voor bedreigingen door klimaatverandering aan.
Erosie vormt momenteel de grootste bedreiging voor de Arctische kusten; sommige gebieden ervaren al erosie tot 20 meter per jaar. Maar stijgende zeespiegels en veranderende stormpatronen worden in de komende decennia als nieuwe bedreigingen voorspeld, vergezeld van de voortdurende dreiging van het ontdooien van permafrost.
De studie vindt dat tegen 2100, 21% van de 318 nederzettingen op de Arctische permafrostkusten schade zal ondervinden door kusterosie; 45% zal worden getroffen door de stijgende zeespiegel; en 77% van de Arctische infrastructuur zal zich mogelijk bevinden op grond die niet langer stevig bevroren is, maar aan het vergaan en verzakken is.
Veel wetenschappers houden de bedreigingen voor het natuurlijke milieu ten noorden van de Arctische Cirkel (66.33°N) in de gaten, maar er is weinig aandacht geweest voor de menselijke aanwezigheid daar, aldus Annett Bartsch, de oprichter van het onderzoeks- en ontwikkelingsbedrijf b.geos, dat de studie heeft geleid. “Het aantal mensen dat langs de Arctische kusten woont, is relatief klein, maar deze mensen worden sterk getroffen door klimaatverandering, vooral de inheemse gemeenschappen,” voegde ze eraan toe.
Om te onderzoeken welke soorten infrastructuur er in het Arctisch gebied zijn en welke bedreigingen ze ondervinden, hebben de onderzoekers satelliet- en andere gegevensbronnen gecombineerd om de erosiesnelheden, de voorspellingen van de zeespiegelstijging en de permafrosttemperaturen en ontdooisnelheden voor 2030, 2050 en 2100 in kaart te brengen.
Traditionele gemeenschappen met economieën gebaseerd op jagen en vissen vormen 53% van de Arctische nederzettingen, zo blijkt uit de studie. Mijnbouwfaciliteiten vormen nog eens 20%, met militaire installaties, toeristische diensten en onderzoeksstations die het totaal aanvullen. “Veel van deze infrastructuur dient mensen die verder naar het zuiden wonen,” merkte Bartsch op.
De nieuwe kaart toont aan dat erosie vandaag de dag de dominante bedreiging vormt voor kustgemeenschappen, waarbij de kusten nabij deze nederzettingen gemiddeld 3 meter per jaar terugtrekken in het hele Arctisch gebied. In sommige gebieden zijn erosiesnelheden zelfs zo hoog als 20 meter per jaar.
“Nederzettingen worden al beïnvloed door de verhoogde snelheid van kusterosie,” zei Bartsch. “Meer gebouwen en wegen zullen tegen 2030 worden getroffen.”
Hoewel het probleem van kusterosie al duidelijk is, was de toekomstige impact van stijgende zeespiegels een verrassing voor de onderzoekers. De relatieve zeespiegels dalen momenteel in het hele Arctisch gebied door het verlies van ijsmassa en post-glaciaal herstel, waardoor er relatief weinig onderzoek is gedaan naar de toekomstige zeespiegelstijging.
“Mensen praten meestal over zeespiegelstijging in andere regio’s, niet over het Arctisch gebied,” aldus Bartsch. “Maar als je naar de cijfers kijkt, zullen meer Arctische nederzettingen in de lange termijn worden beïnvloed door zeespiegelstijging dan door kusterosie.”
De risico’s die in de studie zijn onderzocht, kunnen worden verergerd door andere klimaatbedreigingen, zoals veranderende weerspatronen en landverzakking. “Dat kan leiden tot zeer belangrijke verschuivingen in de kustlijn in bepaalde gebieden,” zei Rodrigue Tanguy, een onderzoeker bij b.geos en eerste auteur van de studie. “Bijvoorbeeld, langs de kusten van Alaska, Canada en Siberië zijn er een groot aantal meren op permafrost. Als verzakking en erosie doorbrekingen in deze meren veroorzaken, zal er een totaal ander kustlandschap ontstaan.”