Strategieën voor koolstofafvang en -opslag kunnen ongelijkheden vergroten
Nationaal beleid voor CO2-opslag kan wereldwijde ongelijkheden vergroten
Nieuw onderzoek wijst uit dat nationale strategieën voor het opslaan van kooldioxide (CO2) onbedoeld kunnen bijdragen aan een grotere ongelijkheid wereldwijd. De studie, uitgevoerd door de Universiteit van Strathclyde en Geosciences Barcelona, heeft de plannen van landen voor het implementeren van koolstofafvang en -opslag (CCS) onder het Klimaatakkoord van Parijs onderzocht. Het blijkt dat sommige landen de haalbaarheid van CO2-opslag binnen hun grenzen nog niet hebben beoordeeld, maar deze technologieën toch al hebben opgenomen in hun plannen voor de transitie naar netto-nul.
Deze strategieën zijn van cruciaal belang voor het wereldwijde doel van koolstofneutraliteit. Echter, het onderzoek toont aan dat verschillen in de opslagstrategieën wereldwijde ongelijkheden kunnen verergeren, ondanks hun centrale rol bij het behalen van de klimaatdoelen van netto-nul.
Behoefte aan sterke beleidsmaatregelen
De studie onthult dat de strategieën mogelijk niet bijdragen aan een eerlijke transitie, tenzij er betere financiering en sterkere beleidsmaatregelen worden getroffen. Zonder deze ondersteuning kunnen rijkere landen het grootste deel van de voordelen behalen, wat de bestaande kloof in klimaatbestendigheid en economische kansen vergroot.
Dr. Jen Roberts, van de afdeling Civiele en Milieu-engineering aan de Universiteit van Strathclyde en co-auteur van de studie, zei: “We wilden onderzoeken hoe landen van plan zijn CO2-geologische opslag te gebruiken om de doelen van het Klimaatakkoord van Parijs te behalen. Deze technologieën hebben veel jaren nodig om te implementeren, dus was het cruciaal om de langetermijnklimaatstrategieën van landen over de hele wereld te analyseren en te zien hoe ze van plan zijn om netto-nul te bereiken na 2050.”
Dr. Juan Alcalde, co-auteur en werkzaam bij Geosciences Barcelona, voegde daaraan toe: “Onze studie toont aan dat landen wereldwijd zich in een ongelijk startpunt bevinden voor CO2-geologische opslag; rijke landen die historisch gezien het meest hebben bijgedragen aan de klimaatcrisis, zijn op weg om leiders te worden in de koolstofbeheerindustrie. Dit roept belangrijke vragen op over rechtvaardigheid en gelijkheid, wie betaalt voor en profiteert van klimaattechnologieën, en welke beleidsmaatregelen en instrumenten hen aansteken.”
De scenario’s die zijn uiteengezet door het Internationaal Panel voor Klimaatverandering van de Verenigde Naties, zijn afhankelijk van de grootschalige inzet van CCS-technologieën om klimaatdoelen te bereiken. Sommige van deze technologieën verwijderen kooldioxide uit de atmosfeer en zorgen voor netto-negatieve emissies, terwijl andere de industrie helpen te decarboniseren door te voorkomen dat emissies in de atmosfeer komen. Hoewel de bronnen van CO2 voor CCS kunnen variëren, is de opslag van CO2 in geologische formaties diep onder de grond essentieel voor deze technologieën.
