Staten kunnen ook zonder federale steun betekenisvolle stappen zetten tegen klimaatverandering

Politieke score gebruikt om netto-nul ambities van staten te identificeren.

In het ontbreken van een ambitieuze federale klimaatstrategie toont een nieuwe studie aan dat acties op staatsniveau een aanzienlijke impact kunnen hebben op het verminderen van koolstofemissies en het aanpakken van klimaatverandering. De studie onthulde ook dat hoewel staatsgeleide acties slechts iets duurder zijn dan een gecoördineerde nationale inspanning, ze waarschijnlijk zullen leiden tot de adoptie van verschillende decarbonisatietechnologieën.

“Gezien de geringe verwachting dat de Trump-administratie een nationale inspanning zal bevorderen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen, denken we dat er aanzienlijke waarde is in het beoordelen van het verschil dat staatsgeleide inspanningen kunnen maken,” zegt Jeremiah Johnson, hoofdauteur van de studie en associate professor civiele techniek aan de North Carolina State University.

“Voor deze studie hebben we gekeken naar een combinatie van 23 staten die, op basis van politieke en beleidsindicatoren, het meest waarschijnlijk gezamenlijk actie ondernemen om koolstofemissies te verminderen. We hebben specifiek gekeken naar de kosten van zo’n inspanning, welke decarbonisatietechnologieën waarschijnlijk zouden worden aangenomen, en in hoeverre deze inspanningen onze koolstofvoetafdruk zouden kunnen verminderen. We hebben al deze aspecten vergeleken met de kosten, technologie en impact van een gecoördineerde federale inspanning.”

De onderzoekers maakten gebruik van openbaar beschikbare gegevens over het volledige energiesysteem van alle 48 aangrenzende staten, inclusief alles van energieopwekking en transport tot gebouwbeheer en consumentenbehoeften, zoals verwarming en koeling. Deze gegevens werden ingevoerd in bestaande decarbonisatiemodellen die zijn aangepast om gebruikers in staat te stellen de impact van veranderingen in individuele staten te bekijken. De resultaten zijn gepubliceerd in Nature Communications.

“We hebben eerst gekeken naar wat de kosten en technologieën zouden zijn als de 23 staten die al geneigd leken naar netto-nul koolstofemissies dat daadwerkelijk zouden bereiken,” zegt Gavin Mouat, eerste auteur van het artikel en voormalig afgestudeerde student aan NC State. “Dat zou de koolstofemissies van de VS met ongeveer 46% verminderen tegen 2050. Vervolgens hebben we gekeken naar wat de kosten en technologieën zouden zijn als alle 48 aangrenzende staten samenwerkten om dezelfde 46% reductie te bereiken.”

De onderzoekers ontdekten dat de kosten dichter bij elkaar lagen dan verwacht tussen staatsgeleide en federale inspanningen; er was slechts een verschil van 0,7% in de totale kosten. Echter, de technologieën die werden aangenomen om het doel van de koolstofemissies te bereiken, waren zeer verschillend.

“Dat komt omdat verschillende staten verschillende middelen hebben,” zegt Johnson. “Bijvoorbeeld, sommige staten in de Great Plains zijn uitstekende locaties voor het opzetten van windparken, maar zijn minder geneigd om deel te nemen aan een staatsgeleide initiatief om klimaatverandering aan te pakken.”

In een staatsgeleide scenario ontdekten onderzoekers dat industriële decarbonisatie—zoals schonere productie technologieën—een veel prominentere rol speelde dan zou worden gezien in een federale gecoördineerde inspanning. Aan de andere kant zou een federale gecoördineerde inspanning meer afhankelijk zijn van schone energieproductie, zoals wind- en zonne-energie.

De onderzoekers vonden ook dat er potentieel was voor een staatsgeleide inspanning om klimaatgerelateerde vervuiling in aangrenzende staten te beïnvloeden. “In wezen suggereert ons model dat het mogelijk is dat niet-deelnemende staten de uitstoot van broeikasgassen zouden kunnen verhogen, omdat ze mogelijk een product of dienst goedkoper kunnen produceren voor export naar die staten die hun emissies proberen te verminderen,” zegt Johnson.

“Echter, het model suggereert ook dat niet-deelnemende staten hun broeikasgasemissies zouden kunnen verminderen. Dit kan te wijten zijn aan het feit dat schone energietechnologieën hen geld besparen, of omdat die staten mogelijk stroom afnemen van energieopwekkingsfaciliteiten in andere staten waar de emissies dalen.

“Uiteindelijk is de belangrijkste conclusie hier dat staatsgeleide acties aanzienlijke emissiereducties kunnen bereiken, zelfs zonder federale steun, maar dat de wereld er heel anders uitziet dan in een situatie met federale coördinatie,” zegt Johnson. “Dit heeft belangrijke implicaties, niet alleen voor die staten die ervoor kiezen om deel te nemen, maar ook voor degenen die dat niet doen.”