Satellietgegevens onderbouwen China’s bewering van toegenomen herbebossing voor koolstofvastlegging

Internationaal onderzoek bevestigt China’s claims over bosbiomassa en koolstofvangst

Een internationaal team van specialisten in bos- en hulpbronnenbeheer, ecologen en natuurbeschermers heeft de claims van China’s nationale broeikasgasinventarissen met betrekking tot aanzienlijke toename van bosbiomassa en koolstofvastlegging geverifieerd.

In hun artikel, gepubliceerd in het tijdschrift Nature Geoscience, merkt de groep op dat deze toename grotendeels het resultaat is van landbeheerinspanningen. De redacteuren van het tijdschrift hebben ook een onderzoeksbrief gepubliceerd die het werk in dezelfde uitgave samenvat.

In 2015 ondertekenden 196 landen, waaronder China, de Overeenkomst van Parijs, een verdrag dat gericht is op het verminderen van broeikasgasemissies. De ondertekenaars gingen ook akkoord om bepaalde doelen te proberen te behalen, zoals het verminderen van broeikasgasemissies en het toevoegen van natuurlijke koolstofputten, waaronder het vergroten van bosgebieden. Ze stemden ook in met onafhankelijke beoordelingen van claims die gedaan werden om aan deze doelen te voldoen.

In de afgelopen jaren hebben functionarissen in China geclaimd dat er aanzienlijke toename was in de gebieden die bestemd zijn voor bosbouw, en dat deze toename opzettelijk was, voornamelijk door landbeheerstrategieën. In deze nieuwe inspanning probeerde het onderzoeksteam deze claims te valideren.

Ze bestudeerden satellietbeelden van bossen in heel China over de periode van 2001 tot 2020. Ze ontdekten een toename van ongeveer 6,2%. De onderzoekers stelden voor dat deze toename jaarlijks ongeveer 209 miljoen metrische ton koolstof zou kunnen vastleggen, gebaseerd op boomsoorten en dichtheden. Beide cijfers kwamen ongeveer overeen met de claims van de Chinese overheid.

Om de claims dat de toename te danken was aan opzettelijke inspanningen via bosbeheeractiviteiten te beoordelen, gebruikte de groep gegevens over boombedekking om de bossen van China in acht soorten beheersgebieden te verdelen, die ze afzonderlijk bestudeerden. Ze gebruikten vervolgens wereldwijde modellen die de koolstofimpact in de tijd simuleren om veranderingen in koolstofvastlegging aan het type beheer toe te schrijven.

Ze schatten dat ongeveer de helft van de toename van de biomassa koolstofputten te danken was aan directe beheersprogramma’s. Daarnaast ontdekten ze dat lopende herstelprojecten verantwoordelijk waren voor ongeveer 75% van de succesvolle beheerinspanningen.

Het team gelooft dat hun studie aantoont dat de claims van China met betrekking tot de toename van bosbedekking en de resulterende koolstofvastlegging accuraat zijn.