Productie van een ‘antinational’ in India
Veiligheidsdiensten blijven waakzaam terwijl leiders, werknemers en supporters van de regerende Bharatiya Janata Party (BJP) van India deelnemen aan een Tiranga (driekleurige vlag) mars ter ondersteuning van ‘Operatie Sindoor’ en solidariteit met de Indiase strijdkrachten, in Srinagar, India, 15 mei 2025.
Professor Ali Khan Mahmudabad, een professor in de politieke wetenschappen aan de Ashoka Universiteit, is de nieuwste haatfiguur die door hindoe-nationalisten in India is gecreëerd, met steun van de politie en de rechterlijke macht. Een misdaad die Mahmudabad niet heeft gepleegd, wordt aan hem toegeschreven, en hij wordt nu gevraagd om zijn onschuld te bewijzen – een klassiek geval van “schuldig tot het tegendeel is bewezen”. Hoe meer hij zijn onschuld pleit, hoe dieper de achterdocht tegen hem groeit, aangezien het Hooggerechtshof van India al twijfels heeft geuit over zijn bedoelingen en negatieve opmerkingen over hem heeft gemaakt voordat er een Speciale Onderzoekscommissie (SIT) werd opgericht om twee Facebook-berichten van 1.530 woorden te onderzoeken. Ondanks de duidelijkheid van zijn berichten, wordt van Mahmudabad verwacht dat hij zichzelf uitlegt en de twijfels wegnemen die door het hoogste gerechtshof van het land zijn gecreëerd.
In deze berichten bekritiseerde Mahmudabad Pakistan voor het herbergen van terroristen, terwijl hij de militaire acties van India tegen zijn buurman prees. Hij benadrukte de waardering die twee vrouwelijke militaire officieren – een van hen moslim – ontvingen voor hun presentatie van India’s zaak op het wereldtoneel. Hij waarschuwde echter dat als de dagelijkse vervolging van moslims in India niet stopt, deze schijn van inclusiviteit slechts hypocrisie zal blijven.
Wat Mahmudabad schreef, was eerder door talloze anderen op verschillende manieren geuit. Toch verscheen plotseling Renu Bhatia, het hoofd van de Vrouwencommissie van Haryana, woedend op een persconferentie en beschuldigde Mahmudabad ervan de twee vrouwelijke officieren te beledigen. Haar beschuldigingen zorgden voor verbijstering. Mahmudabad reageerde via zijn advocaten en verklaarde zijn berichten grondig. Maar Bhatia was niet tevreden, zelfs niet toen ze haar beschuldigingen niet kon onderbouwen. Toen ze door een tv-anchor werd gevraagd om specifieke woorden of zinnen aan te wijzen die beledigend waren voor de vrouwelijke officieren, kon ze er geen vinden. Toch volhardde ze dat haar gevoelens van aanstoot genoeg bewijs waren dat er iets mis moest zijn met de berichten van Mahmudabad – dat hij iets verschrikkelijks moest hebben geschreven. Ze betoogde dat het niet haar taak was om beledigende zinnen aan te wijzen; het was de verantwoordelijkheid van de politie om te ontdekken wat haar zou kunnen beledigen.
Na haar beschuldigingen ondergingen de berichten van Mahmudabad een intense controle door tal van individuen en media. Geen ongepaste of beledigende inhoud werd aangetroffen. Academici en leden van de samenleving kwamen achter Mahmudabad in opstand, en uitten hun verontwaardiging over de acties van de Vrouwencommissie.
Toen de absurditeit van Bhatia’s claims publiekelijk werd, diende een lid van de Bharatiya Janata Party (BJP), de regerende hindoe-nationalistische partij, een klacht in bij de politie van Haryana, waarin hij beweerde dat Mahmudabad iets kwetsends tegen hem en anderen had gezegd. Verwijzend naar dezelfde Facebook-berichten, beweerde de klager dat deze hem beledigd hadden. De politie nam zijn klacht serieus en beschuldigde Mahmudabad van ernstige misdrijven, waaronder het aanzetten tot vijandschap tussen religieuze groepen, het beledigen van de religieuze gevoelens van een gemeenschap en het kwetsen van de bescheidenheid van vrouwen. Mahmudabad werd prompt gearresteerd.
Vol vertrouwen dat een zorgvuldige lezing van zijn geschriften de ongegrondheid van de beschuldigingen zou onthullen, benaderden de advocaten van Mahmudabad het Hooggerechtshof om zijn vrijlating en een opschorting van het politieonderzoek te vragen. Voor de zitting echter, publiceerden 200 academici, waaronder rectores en hoofden van academische instellingen, een verklaring waarin ze de rechtbank verzochten om hard tegen hem op te treden. Ze beschuldigden Mahmudabad ervan te proberen “de gemeenschappelijke harmonie te destabiliseren, de institutionele integriteit te ondermijnen en de gendergelijkheid te eroderen”. Ze beschrijven zijn berichten als “verborgen vrouwonvriendelijkheid vermomd als pseudo-academisch onderzoek” en drongen er bij het Hooggerechtshof op aan om de bredere sociaal-juridische implicaties in overweging te nemen.
Tijdens de zitting las de advocaat van Mahmudabad de betreffende berichten hardop voor. De rechtbank reageerde sceptisch en sugereerde dat zijn woorden dubbele betekenissen droegen en leken op signalen voor een specifieke doelgroep. “Iemand met een analytische geest zal de taal begrijpen. … De gebruikte woorden lijken misschien onschuldig, maar kunnen onbedoelde doelgroepen aanspreken,” merkte de rechtbank op.
Het Hooggerechtshof stelde vervolgens een SIT samen bestaande uit drie senior politieofficieren om “de complexiteit te begrijpen en de gebruikte taal in de berichten goed te waarderen”.
De bevelen van het Hooggerechtshof wekten de indruk dat de woorden van Mahmudabad niet op hun woordwaarde konden worden genomen. Hoewel zijn verklaringen onschuldig lijken, moet er wel een verborgen betekenis of achterliggend motief onder de oppervlakte schuilen.
De publieke reactie op de delegatie van de interpretatieve verantwoordelijkheden van de rechtbank aan de politie was er een van shock. Was het zo moeilijk voor de rechtbank om de berichten zelf te lezen, te analyseren en te interpreteren? Hadden de leden van de rechtbank geen analytische geesten om te lezen en te begrijpen wat Mahmudabad had geschreven? Was dit niet hun taak? Of trok de rechtbank zich terug uit het innemen van een standpunt?
De SIT zal opereren in de schaduw van de vooronderstellingen die door de rechtbank zijn gemaakt, die al tegen Mahmudabad zijn gekant. Hoe kan hij zulke vooringenomen opvattingen ooit ontkrachten?
Ondertussen verdicht de mist rond Mahmudabad zich. Details over zijn familieachtergrond, vroom moslimidentiteit, voorouderlijke banden met Pakistan en buitenlandse reizen worden door de politie onderzocht. Deze factoren zullen nu dienen als de context waarin zijn berichten moeten worden gelezen en geïnterpreteerd.
De media zijn druk bezig met het demoniseren van Mahmudabad. Binnenkort zullen zijn werkelijke woorden verdwijnen in de dikke mist van propaganda, vervangen door het beeld van een sluwe, geslepen, samenzweerderige moslim die in het collectieve hindoe-imaginarium is geëtst.
Mahmudabad heeft voor de SIT verschenen. Ondertussen heeft de Akhil Bharatiya Vidyarthi Parishad (ABVP), de studentenafdeling van de BJP, plannen aangekondigd voor een openbare demonstratie tegen hem. Ze vraagt Ashoka Universiteit om hem te ontslaan omdat hij “antinationalistische berichten” heeft geschreven. De spreekbuis van de Rashtriya Swayamsevak Sangh, het moederorgaan van de regerende BJP en ABVP, heeft zich ook bij het koor gevoegd dat om actie tegen Mahmudabad vraagt.
We zien hetzelfde draaiboek zich ontvouwen – het draaiboek dat is gebruikt om geleerden zoals Umar Khalid en Sharjeel Imam te vilificeren en hen om te vormen tot vijandige figuren binnen het ecosysteem van de BJP met de hulp van de media, politie en rechterlijke macht.
Men kan alleen hopen dat de politieagenten standvastig blijven, niet beïnvloed door rechterlijke opmerkingen of schreeuwerige propaganda, en Mahmudabad’s duidelijke woorden met constitutionele ogen lezen. Zijn woorden – vervaardigd door een moslimgeest – roepen op tot empathie, begrip, gerechtigheid, gelijkheid en waardigheid.
