Populisme en Geweld: Een Analyse van de Impact van Populistische Bewegingen

Opinie: Populisme en de gevolgen van Trump’s dreigementen

Onlangs heb ik met veel genoegen gekeken naar een amusante uitbarsting van geweld tussen populisten. Misschien is “geweld” een te sterk woord; “animus” zou een nauwkeurigere beschrijving zijn van hoe de twee leidende populisten in Canada reageren op de dreiging van hun populistische held – de Amerikaanse president-elect Donald Trump – om 25 procent invoerrechten op Canadese goederen en diensten te heffen.

Het glorieuze schouwspel begon toen de semi-coherente premier van Ontario, Doug Ford, en de iets meer articulerende leider van de Conservatieve Partij, Pierre Poilievre, zich realiseerden dat Trump’s xenofobe belofte van “America First” in feite “Canada Last” betekende. Hierdoor waren ze plotseling verplicht om haastig georganiseerde persconferenties te houden om het vuur van hun merken te blussen, terwijl ze zich distantieerden van een irrationele crimineel die ze aanbidden. Als Trump zijn dreiging om invoerrechten op te leggen in de praktijk brengt, zou dit naar verluidt de economie van Ontario en Canada verwoesten.

De premier was de eerste die deze week uit de startblokken schoot met een 15 minuten durende, pijnlijke reactie op Trump’s voorgestelde invoerrechten. Ford’s kromme toespraak was niet alleen een bewijs van zijn gebrekkige beheersing van de Engelse taal, maar ook van de plakkerige genegenheid van een afgewezen minnaar voor een razende populist die klaar lijkt om Canada, Amerika’s dierbaarste vriend, te “steken”.

Om de ernst van zijn boodschap over te brengen, greep een bleek, geschrokken ogende Ford het spreekgestoelte met beide handen vast. “Gisteravond”, zei Ford, “ontvingen we de grootste bedreiging die we ooit hebben gekregen van onze dichtste vriend en bondgenoot [en] van president-elect Trump.” Wat een hyperbool, die zeker zal aanslaan bij de onbetwiste kampioen van ongecontroleerde overdrijving – Donald Trump.

Na die onzin ging Ford over tot een ongecontroleerde tirade, waarbij hij zich beledigd voelde omdat Trump Canada met Mexico had vergeleken. Ford klaagde dat Trump’s beschuldiging van Canada “onrechtvaardig” was, zonder echter uit te leggen waarom. “Ik kan je zeggen, Canada is geen Mexico,” riep Ford met al de valse verontwaardiging die hij kon opbrengen.

Het lijkt erop dat de gelukkige dagen voorbij zijn waarop Canada, Mexico en de VS werden beschouwd als de “drie amigos” die elkaars democratische waarden en de toewijding aan ongehinderd handelsverkeer waardeerden, wat culmineerde in de veelgeprezen heronderhandeling van de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA) in 2020. Ford en een groot deel van de Canadese establishmentpers – die ooit de voordelen van NAFTA prezen – hebben een van de “amigos” in de steek gelaten om een thug die president is geworden, te sussen.

Vervolgens kwam Ford bij de “kern” van de zaak. “Het is alsof een familielid je recht in het hart steekt,” zei hij. Een curieuze opmerking: men vraagt zich af wat de psychologische wortels zijn van de twijfelachtige beeldspraak van de premier. Ford had kunnen kiezen voor de meer voor de hand liggende uitdrukking dat Trump “Canada in de rug heeft gestoken.” In plaats daarvan stelde hij zich voor dat de aanstaande bevelhebber van Amerika een mes in Canada’s kloppende hart steekt – figuurlijk gesproken.

Ford vertelde dat hij vaak naar de VS reist en dat niemand die hij heeft ontmoet ooit een probleem met Canada heeft gehad – een land waar de meeste Amerikanen weinig of niets van weten, behalve dat we hetzelfde continent delen. Neem dat, president-elect Trump!

Ford gooide Mexico onder de bus en zei dat de “dreiging” van de poreuze grens voor Canada en de VS “serieus” was. Hij drong er bij premier Justin Trudeau op aan “beter voor onze grenzen” te zorgen. De premier suggereerde, onterecht, dat 197 miljoen – ja, 197 miljoen – ongedocumenteerde “buitenlandse nationaliteiten” van Canada naar de VS zouden oversteken. Goed gedaan, meneer.

Voorspelbaar en pijnlijk herinnerde Ford Trump eraan dat – cliché-alert – “er geen dichter bij elkaar staande bondgenoot is, er is geen ander land ter wereld dat zij aan zij met onze Amerikaanse … familie heeft gestaan.” “Ik ben trots om voor onze vlaggen, van Canada en de VS, te staan,” voegde Ford toe, bijna met tranen in zijn ogen.

Dit ging zo nog 10 minuten door, waarbij de premier van Ontario herhaaldelijk als een metronoom zei dat, hoewel hij “beledigd” was door Trump’s minachtende opmerkingen en “onrechtvaardige” ultimatums, Canada en de VS samengevoegde tweelingen waren die elkaar nodig hadden om te overleven – economisch gesproken.

Uiteindelijk stemde Ford toe dat, ondanks deze diepe en gedeelde patriottische banden, Canada gedwongen zou zijn om te reageren als Trump zijn dreigementen waarmaakt. Een columnist, blijkbaar blind en gemakkelijk onder de indruk, prees Ford’s beschamende optreden als een kans voor de premier van Ontario om leiderschap te tonen.

Dat is geen “leiderschap”, het is de meest voor de hand liggende en ongemakkelijke vorm van slijmerigheid. In tegenstelling tot Ford was Poilievre, de ongeduldige premier in spe, meer gematigd in zijn kritiek op zijn populistische mentor, Trump. Een ongewoon gematigde Poilievre sprak meer dan 20 minuten in het Frans en het Engels over hoe het opkomende handelsconflict tussen Canada en de VS Trudeau’s onverantwoordelijke fout was.

Alles wat Poilievre kon zeggen was dat Trump’s mogelijke invoerrechten “onrechtvaardig” waren. Inderdaad, dat zegt veel over hem. Als de berekenende politicus die hij is, keerde Poilievre zich onmiddellijk tegen Trudeau omdat deze niet voorbereid was, aangezien “president Trump daar al jaren over sprak op de campagne.” Volgens Poilievre is de schurk in dit handelsdrama niet Trump – een veroordeelde schurk – maar de Canadese premier die Trump vrijdag bezocht op zijn Mar-a-Lago resort in Florida om, excuseer me, de strijdbijl te begraven.

Trump had Poilievre de volgende Amerikaanse ambassadeur in Canada moeten maken, gezien hoe ijverig hij de bully president-elect’s belangen verdedigt. Poilievre besteedde de volgende minuten aan het herhalen van zijn inmiddels standaard aanvallen op Trudeau. Hij richtte geen enkel woord van veroordeling meer tot Trump en verdedigde in plaats daarvan de president-elect. “Kijk, president Trump heeft het recht om zijn werknemers en de veiligheid van zijn natie voorop te stellen,” zei de MAGA-aanhanger.

Pierre Poilievre is Donald Trump’s mini-me in Canada. Wat een ramp voor beide landen in de nabije toekomst.