Peuters in Gaza Kregen Polio Vaccin, Maar Verloren Hun Benen Door Israëlische Bombardementen

Gaza, Deir el-Balah – Driejarige Hanan al-Daqqi brengt haar dagen door met haar jongere zus Misk, af en toe stellend vragen. “Waar is Mama?” “Waar zijn mijn benen gebleven?” De twee peuters zijn al vier maanden in het ziekenhuis sinds ze daarheen werden gebracht, mishandeld en bloedend van een Israëlische bombardement, waarbij hun benen werden geamputeerd.

De zus van hun vader, Shefa al-Daqqi, 28, is sindsdien aan hun zijde, maar ze weet nog steeds niet hoe ze de vragen van de meisjes moet beantwoorden.

Verstrikt in een nachtmerrie
Op de ochtend van 2 september stond Shaima al-Daqqi vroeg op om haar twee dochters – Hanan en de 22 maanden oude Misk – te brengen voor de polio-vaccinatie, die werd aangeboden aan mensen te midden van de oorlog van Israël tegen Gaza. De volgende dag, na de lunch, bombardeerde Israël hun huis in Deir el-Balah. Het kostte het leven aan de 25-jarige Shaima en verwondde de rest van de familie, waaronder haar man Mohammed al-Daqqi, en verwoestte de benen van de twee kleine meisjes.

Hanan raakte ernstig gewond en verloor beide benen – één boven de knie en één eronder – en liep verwondingen op over haar hele lichaam, waaronder haar gezicht en darmen. Ze moest worden geopereerd om een deel van haar darmen te verwijderen. Ondertussen moest de kleine Misk haar linkervoet laten amputeren. Hun vader, Mohammed, 31, verbleef twee weken op de intensive care met een hersenbloeding en verwondingen aan zijn borst.

“We zijn nu al vier maanden verstrikt in een nachtmerrie,” zegt Shefa terwijl ze probeert Hanan te troosten, die fragiel en onvoorspelbaar is sinds de aanval. Beide meisjes verkeren in een staat van angstige paniek en klampen zich constant aan hun tante vast.

Shefa probeert hen te troosten, maar vaak vindt ze zichzelf huilend over de kleine meisjes, deels uit verdriet en deels uit angst over wat de toekomst voor hen in petto heeft. “Alles wat ik haar nu kan vertellen is dat haar moeder in de hemel is. Wat voor toekomst hebben ze om naar uit te kijken? Hoe zullen ze zich voelen terwijl ze opgroeien en zien hoe anders ze zijn dan andere kinderen van hun leeftijd? Hoe zal Hanan de kleren dragen waar ze zo dol op is? Wat moet ik zeggen als ze vraagt om mooie jurken of schoenen?”

“Het is moeilijker voor Hanan omdat ze meer begrijpt dan haar zus, en haar verwondingen waren veel ernstiger.” Het ziekenhuis en zijn personeel werken in een zo overvolle en onderbemande omgeving dat er geen mogelijkheid is om psychologische ondersteuning voor de meisjes te bieden.

Kijkend naar de benen van andere kinderen
Shefa, zelf moeder van drie, neemt diensten om voor de twee meisjes te zorgen, afgewisseld met hun grootmoeder, de overleden moeder van Shaima, hun vaderlijke oom Ahmed, 29, en hun vader, die ’s nachts bij hen blijft. Wanneer ze kunnen, brengen de volwassenen kleine traktaties voor de meisjes, wat ze maar kunnen vinden op de markten. De meisjes vragen vaak om speelgoed, maar dat is er niet, dus moeten ze het doen met de kleine accessoires en traktaties die hun familie kan vinden.

Ahmed is de leukste voor de meisjes, zegt Shefa, hij speelt met hen en neemt hen mee uit hun kamer om de rest van het ziekenhuis te verkennen. “Geen van ons kan of zal ooit een moeder kunnen vervangen,” zegt Shefa, terwijl haar ogen rood zijn en de tranen over haar wangen stromen.

“Ik zal Hanan’s blik nooit vergeten toen ik mijn dochter Hala, die dezelfde leeftijd heeft, bij hen bracht,” herinnert Shefa zich. “Hanan staarde naar Hala’s benen en vervolgens naar haar eigen geamputeerde benen, verward. Voor haar verwonding renden ze altijd samen en speelden ze samen. Nu spelen ze op het ziekenhuisbed,” zei Shefa, die vroeger in Jabalia woonde maar met haar familie een jaar geleden naar het huis van haar familie in Deir el-Balah was verplaatst.

Omdat de meisjes in een fase van snelle groei verkeren, zijn ze in het ziekenhuis gehouden voor constante opvolging van hun groeiende botten. De fysiotherapie die het ziekenhuis kan bieden is niet vaak genoeg om hen veel te helpen. Ze tekenen, spelen met bezoekers of spelen met de mobiele telefoons van de volwassenen om de tijd te doden.

De devotie van een moeder
Toen de oorlog van Israël tegen Gaza begon, was Shaima verlamd door angst voor haar dochters. Ze kon niet eten of slapen, verloor veel gewicht terwijl ze zich zorgen maakte over het vinden van het voedsel en de voeding die de meisjes nodig hadden. Ze was altijd toegewijd aan haar dochters, bracht tijd met hen door en werkte hard om hen te geven wat ze maar wilden. Vooral de kleine Hanan, die het leuk vond om zich mooi aan te kleden en die veel om haar jurken en schoenen gaf. “Shaima adoreerde hen,” voegt Shefa toe.

Toen de poliovaccins werden uitgerold in Gaza en Israël ermee instemde de campagne ongehinderd verder te laten gaan, was Shaima vastbesloten dat haar dochters in ieder geval die bescherming zouden krijgen. Ze moedigde haar zussen en schoonzussen aan om hetzelfde te doen. “Natuurlijk vreesden we allemaal voor schade aan onze kinderen. Maar wat heeft het voor zin? Kinderen krijgen bescherming tegen polio, maar dan neemt een Israëlische luchtaanval hun benen? Hoe kan dat enige zin hebben?” voegt Shefa toe.

Wachten op genezing
Hanan en Misk kunnen hun herstel niet in Gaza voltooien omdat Israël de gezondheidssector heeft vernietigd, dus zijn hun namen op een lijst gezet van mensen die Gaza moeten verlaten voor behandeling. De Wereldgezondheidsorganisatie verzamelt de namen die op de lijst komen, maar niemand kan vertrekken tenzij Israël hun vertrek goedkeurt, en dat heeft het nog niet gedaan voor de meisjes. “We wachten al meer dan drie maanden. Het zijn gewoon kleine meisjes die wanhopig behoefte hebben aan protheses. Hun mentale toestand verslechtert,” zegt Shefa.

Het zijn niet alleen protheses die de meisjes niet in Gaza kunnen krijgen. Ze moeten volledig worden beoordeeld en een revalidatieproces ondergaan voordat protheses kunnen worden overwogen. Omdat Hanan en Misk nog in de groei zijn, zal de botgroei die bij hun leeftijd hoort ook uitdagingen met zich meebrengen die constante opvolging en mogelijk meerdere operaties vereisen. Wat Shefa weet is dat het leven van de kleine meisjes nooit meer hetzelfde zal zijn. “Hanan wil schoenen dragen en ze vraagt me waarom ze dat niet kan … waarom ze niet in het park kan spelen,” zegt ze. “Ik heb geen antwoorden.”