Onderzoekers onthullen hotspots van microplastics in de diepzee veroorzaakt door snelbewegende onderwaterlawines

Snelbewegende onderwaterlawines, bekend als turbiditeitsstromen, zijn verantwoordelijk voor het transporteren van enorme hoeveelheden microplastics naar de diepe zee, volgens nieuw onderzoek dat vandaag is gepubliceerd.

De bevindingen tonen aan dat deze krachtige stromingen snelheden tot acht meter per seconde kunnen bereiken, waarbij plasticafval van het continentale plat naar diepten van meer dan 3.200 meter wordt vervoerd. Elk jaar komt er meer dan 10 miljoen metrische ton plasticafval in de oceanen terecht. Hoewel opvallende beelden van drijvend afval inspanningen om vervuiling te verminderen hebben aangewakkerd, vertegenwoordigt dit zichtbare afval minder dan 1% van het totaal. De ontbrekende 99%, voornamelijk bestaande uit vezels van textiel en kleding, zinkt in plaats daarvan naar de diepe oceaan.

Wetenschappers vermoeden al lange tijd dat turbiditeitsstromen een belangrijke rol spelen bij het verspreiden van microplastics over de zeebodem. De Universiteit van Manchester was een van de eersten die dit aantoonde met hun onderzoek naar microplastic hotspots in de Tyrreense Zee. Tot nu toe was het daadwerkelijke proces echter niet waargenomen of vastgelegd in een realistische omgeving.

De nieuwste studie, uitgevoerd door de Universiteit van Manchester, het National Oceanography Center (VK), de Universiteit van Leeds (VK) en het Koninklijk Nederlands Instituut voor Zeeonderzoek, biedt het eerste veldbewijs dat het proces aantoont. De bevindingen vormen een bedreiging voor mariene ecosystemen en benadrukken de dringende behoefte aan strengere vervuilingsmaatregelen.

Dr. Peng Chen, hoofdauteur van de studie aan de Universiteit van Manchester, zei: “Microplastics op zichzelf kunnen giftig zijn voor het leven in de diepe zee, maar ze fungeren ook als ‘dragers’ die andere schadelijke verontreinigingen, zoals PFAS ‘voor altijd chemicaliën’ en zware metalen, overdragen. Dit maakt ze tot een milieuvriendelijke ‘multistressor’ die de hele voedselketen kan beïnvloeden.”

Het onderzoek richtte zich op de Whittard Canyon in de Celtic Sea, een land-afgebroken canyon meer dan 300 km van de kust. Door in-situ monitoring en directe monsters van de zeebodem te combineren, kon het team een turbiditeitsstroom in actie observeren, die een enorme pluim sediment met meer dan 2,5 meter per seconde verplaatste op meer dan 1,5 km diepte.

De monsters die rechtstreeks uit de stroom werden genomen, toonden aan dat deze krachtige stromingen niet alleen zand en slib vervoerden, maar ook een aanzienlijke hoeveelheid microplasticfragmenten en microvezels. Verdere analyse toonde aan dat de microplastics op de zeebodem voornamelijk uit vezels van textiel en kleding bestonden, die niet effectief worden gefilterd in huishoudelijke afvalwaterzuiveringsinstallaties en gemakkelijk in rivieren en oceanen terechtkomen.

Dr. Ian Kane, geoloog en milieuwetenschapper aan de Universiteit van Manchester, die het onderzoek heeft ontworpen en geleid, zei: “Deze turbiditeitsstromen vervoeren de voedingsstoffen en zuurstof die essentieel zijn voor het leven in de diepe zee, dus het is schokkend dat dezelfde stromingen ook deze kleine plasticdeeltjes vervoeren.”

“Deze biodiversiteitshotspots zijn nu samengevoegd met microplastic hotspots, wat ernstige risico’s kan opleveren voor organismen in de diepe zee. We hopen dat dit nieuwe inzicht zal bijdragen aan mitigatiestrategieën in de toekomst.”

Dr. Mike Clare van het National Oceanography Center, die co-leider was van het onderzoek, voegde toe: “Onze studie heeft aangetoond hoe gedetailleerde studies van zeebodemstromen ons kunnen helpen om transportpaden van microplastics in de diepe zee te verbinden en de ‘ontbrekende’ microplastics te vinden.”

“De resultaten benadrukken de noodzaak van beleidsinterventies om de toekomstige instroom van plastics in natuurlijke omgevingen te beperken en de impact op oceaaneecosystemen te minimaliseren.”

Het onderzoeksteam richt zich nu op het beter begrijpen van de effecten die microplastics hebben op mariene organismen, zoals zeeschildpadden en fauna in de diepe zee.