Onbeperkte Escalatie van Israël’s Geweld tegen Gaza

OPINIE

Het lijkt erop dat er geen grenzen zijn aan hoe ver Israël kan gaan in zijn genocide op Gaza. Ik heb 15 maanden van genocidale hel overleefd. Nu vrees ik wat er nog komt.

Wij, het volk van Gaza, zijn herhaaldelijk bedreigd. We zijn bedreigd met “uitroeiing”, met massale dood, met “de hel die op ons losbarst”. Het probleem is, we hebben al de hel doorgemaakt. Ik, net als twee miljoen andere Palestijnen in Gaza, overleefde de genocidale vlammenzee van 7 oktober 2023 tot 19 januari 2025.

Als ik eerlijk moet zijn, heb ik niet overleefd door aan het leven vast te houden. Nee, ik overleefde door de “f” in leven te laten vallen en vast te houden aan “leugen”. Hoe meer ik tegen mezelf loog, hoe meer ik mijn kwetsbare bestaan in stand hield.

Ik herinner me nog de eerste leugen die ik mezelf vertelde. Het was lang voor de genocide. Na de Israëlische agressie tegen Gaza in 2008-09 zei ik tegen mezelf dat ik zoiets nooit meer zou meemaken. Het was een naïeve leugen. Ik werd weer getuige van oorlog in 2012, weer in 2014, weer in 2021, en opnieuw in mei 2023.

Op de avond van 7 oktober 2023 omhelsde ik mijn moeder toen ze in huilen uitbarstte terwijl Israëlische gevechtsvliegtuigen Gaza zonder genade bombarderen. Ik koos ervoor om haar en mezelf de waarheid te vertellen: dat dit de laatste aflevering van ons ellendige leven zou zijn. Ik voelde dat we op de een of andere manier zouden sterven in wat zou komen. Ze voelde hetzelfde; dat is waarom ze huilde.

Maar hoe kan iemand bestaan met totale acceptatie van de naderende dood? Mensen willen van nature leven. Dus begon ik mezelf opnieuw voor de gek te houden. Kort daarna, toen Israël op 17 oktober het Baptistenziekenhuis bombardeerde en honderden mensen doodde, loog ik. Ik zei tegen mezelf dat de wereld voor Gaza zou opstaan en dat de zon niet meer zou schijnen op Israëlische gevechtsvliegtuigen die Gaza opnieuw bombarderen. Het was een kortstondige leugen. De Israëlische bombardementen namen alleen maar toe, en bereikten genocidale niveaus.

Toen Israël me in december van dat jaar gedwongen verplaatste, zei ik tegen mezelf dat het maar een paar dagen zou duren en dat ik zou terugkeren. Toen ik in mei 2024 terugkeerde, zei ik tegen mezelf dat ik niet opnieuw zou worden verplaatst. Toen ik in september 2024 na mijn zevende gedwongen verplaatsing thuis terugkwam, had Israël de toegang tot hulp in Gaza scherp beperkt, en ik zei tegen mezelf dat de wereld ons niet zou laten verhongeren. Maar dat gebeurde wel. Wekenlang overleefden mijn familie en ik op brood, za’atar en een paar blikken tonijn die we hadden bewaard uit de tijd dat we in al-Mawasi waren verplaatst.

Maar de ergste leugen die ik mezelf vertelde, was toen fase één van de wapenstilstand inging. “Dit is het,” zei ik tegen mezelf. “De militaire versie van de genocide is geëindigd, want wat kan Israël nog meer doen dat het nog niet heeft gedaan? We hebben alle vormen van marteling en horror doorstaan!” Maar diep van binnen wist ik dat ik mezelf voor de gek hield.

Ik wist, net als zoveel mensen in Gaza, dat het een kwestie was van wanneer en hoe Israël de genocide zou hervatten. Het duurde niet lang voordat we een aanwijzing kregen dat dit eraan kwam. Kort na het begin van de ramadan stopte Israël de toegang tot alle hulp, wat een nieuwe hongersnood veroorzaakte. Twee weken later, in plaats van de oproep voor suhoor, werden we wakker door het geluid van massale bombardementen.

Meer dan 400 mensen, waaronder minstens 100 kinderen, werden in enkele uren gemarteld. Nu is de vraag wanneer beantwoord, maar die van hoe blijft. Hoeveel kinderen zal Israël nog doden om zijn zogenaamde “totale” overwinning te realiseren? Hoe lang zal het deze keer duren om “de klus te klaren”? Hoeveel horror en ellende moeten we nog doorstaan? En hoe zal het deze keer eindigen?

Ondanks het doorstaan van 15 maanden van Israël’s genocidale oorlog, heb ik geen antwoord op deze vragen, omdat Israël me blijft verrassen met hoeveel kwaad het in petto heeft. Is dit het? De laatste fase van de genocide? De aanval hervatten terwijl alle hulp wordt geblokkeerd en water en elektriciteit worden afgesloten? Ik ben bang dat Israël nog verder kan gaan.

De Israëlische regering zegt dat deze ronde aanvallen zal doorgaan totdat ze hun gijzelaars terugkrijgen. Als dat het geval was, wat was dan het doel van de wapenstilstand? Een pauze voor de moordenaars van al het doden?

Ondertussen doet de wereld opnieuw lege veroordelingen en onderneemt geen actie. Ze heeft ons zo vaak in de steek gelaten dat ik ben gestopt met tellen. Het minste wat ze kan doen is onze pijn en ellende niet als vanzelfsprekend beschouwen, alsof we erin geboren zijn, alsof we geprogrammeerd zijn om altijd te lijden.

Ik ben opgevoed te midden van oorlogen en heb 15 maanden genocide overleefd, en toch ben ik verrast dat ik geen immuniteit voor angst heb ontwikkeld, gezien de grote hoeveelheid marteling die ik heb doorstaan. Ik ben nog steeds bang voor wat komen gaat.

Als ik opnieuw met de dood geconfronteerd word, wil ik eerlijk tegen mezelf zijn. Ik wil zeggen dat ik een veel beter leven verdien dan het leven dat Israël me onderdrukkend heeft opgelegd. Ik verdien een saai, onopvallend, veilig leven, vrij van bommen, honger en onvoorstelbaar verlies.

Ik wil niet meer liegen, ik wil leven.