Na de aardbeving staan de kinderen van Afghanistan voor een dubbele crisis

Door Abdurahman Sharif

De Senior Director, Program Impact, Influencing and Humanitarian Affairs voor Save the Children. Gepubliceerd op 3 september 2025.

Afghaanse vrouwen en hun kinderen zijn afgebeeld na de aardbevingen in het dorp Mazar Dara in het Nurgal-district, provincie Kunar, oostelijk Afghanistan, op 1 september 2025. Meer dan 800 mensen zijn overleden en 2.700 gewond geraakt van de nacht van 31 augustus tot 1 september 2025, na een aardbeving van magnitude 6,0, gevolgd door minstens vijf naschokken, die op honderden kilometers afstand te voelen waren.

Toen een meedogenloze aardbeving van 6,0 door oostelijk Afghanistan raasde, verwoestte deze hele bergdorpen en verbrijzelde het fragiele leven van duizenden mensen, vooral kinderen, die al worstelden met stijgende humanitaire behoeften en bezuinigingen op de financiering. Deze aardbeving, gecentreerd in de provincies Kunar en Nangarhar, heeft al meer dan 1.400 levens geëist en het aantal slachtoffers zal naar verwachting stijgen, terwijl de naschokken blijven verwoesten. Duizenden anderen zijn gewond, met hele dorpen die zijn verwoest in afgelegen, bergachtig terrein waar wegen zijn geblokkeerd, en reddingsteams – waaronder het mobiele gezondheidsteam van Save the Children – proberen degenen in nood te bereiken.

Maar dit is niet zomaar een natuurramp – het is een botsing van rampen voor Afghanistan, waar bijna 23 miljoen mensen – of net iets minder dan de helft van de bevolking – dit jaar humanitaire hulp nodig hebben. Meer dan 9 miljoen mensen zullen voor acute voedselonzekerheid komen te staan, volgens de Integrated Food Security Phase Classification, voor oktober. Minstens 2 miljoen mensen zijn dit jaar alleen al gedwongen terug te keren naar Afghanistan vanuit Iran en Pakistan. Het resultaat is catastrofaal – en het zijn de kinderen die de grootste klap ontvangen.

Dergelijke natuurrampen vereisen een snelle en robuuste humanitaire reactie. Kinderen hebben onmiddellijke medische zorg, schoon water, onderdak en psychosociale ondersteuning nodig om van trauma te herstellen. Toch worden deze essentiële operaties beperkt – ingeperkt door de bezuinigingen die zijn opgelegd aan het wereldwijde humanitaire systeem.

Dit jaar hebben internationale donoren hun buitenlandse hulpbudgetten verlaagd. Deze beslissingen zijn precies op het verkeerde moment genomen. Ongeveer 126 programma’s die wereldwijd door Save the Children worden uitgevoerd, zijn afgesloten door bezuinigingen op hulp tot mei, wat ongeveer 10,3 miljoen mensen heeft beïnvloed. Dit zijn programma’s die miljoenen kinderen in conflictgebieden, vluchtelingenkampen en rampgevoelige gebieden ondersteunen.

In Afghanistan hebben deze bezuinigingen geleid tot minder personeel om te reageren wanneer zich een ramp voordoet en om te reageren op een ramp zoals deze aardbeving. Medische klinieken zijn gesloten, dus er zijn minder faciliteiten om de gewonden te behandelen, en de gezondheidsfaciliteiten die nog open zijn, zijn wanhopig overbelast, zelfs voordat deze ramp zich voordeed. Gezondheidsdiensten in Afghanistan kunnen niet omgaan met klappen zoals deze aardbeving.

De impact van de bezuinigingen op hulp in Afghanistan is acuut gevoeld door Save the Children. Save the Children heeft financiering verloren voor 14 gezondheidsklinieken in het noorden en oosten van Afghanistan, hoewel we momenteel alternatieve kortetermijnfinanciering gebruiken om ze open te houden. Het verlies van deze klinieken zou betekenen dat 13.000 kinderen geen toegang meer hebben tot gezondheidszorg in hun dorpen.

Eerder dit jaar bezocht ik de provincie Nangarhar, die nu verwoest is door de enorme aardbeving, en ontmoette ik kinderen en hun families die worstelden om te overleven. Ik heb hele gezondheidscentra gezien die door onze partners zijn gesloten. Gezinnen vertelden me wat dat betekent: moeders die niet veilig kunnen bevallen, kinderen die belangrijke vaccinaties missen en huishoudens die zonder hoop zijn achtergelaten.

De omvang van de humanitaire crisis in Afghanistan, verergerd door bezuinigingen op hulp en nu gecombineerd met een plotselinge respons zoals de Afghaanse aardbeving, maakt het tot een crisis binnen een crisis. Hulporganisaties zijn uitgeput – of afwezig – door personeelstekorten en de sluiting van programma’s en kantoren.

Deze aardbeving zou een oproep moeten zijn – voor ons om opnieuw te investeren in humanitaire hulp, snel en genereus. Donorgezinnen moeten van koers veranderen, noodfinanciering vrijmaken en zich inzetten voor langdurige financiering van kindgerichte diensten.

Zonder onmiddellijke, duurzame financiering verwachten we een snelle verslechtering – kinderen die worden blootgesteld aan watergedragen ziekten, gezinnen die gedwongen worden om negatieve overlevingsstrategieën te hanteren zoals kinderarbeid of vroegtijdige huwelijken, en stijgende cijfers van ondervoeding in een land waar één op de vijf kinderen al voor crisisniveaus van honger stond vóór de aardbeving. Tegen oktober van dit jaar werden vijf miljoen Afghaanse kinderen – of ongeveer 20% van de kinderen in Afghanistan – verwacht dat ze met acute honger zouden worden geconfronteerd, met bezuinigingen op de financiering die de hoeveelheid voedselhulp met 40% hebben verminderd en 420 gezondheidscentra die zijn gesloten, waardoor drie miljoen mensen geen toegang meer hebben. Zelfs vóór de bezuinigingen had 14 miljoen mensen beperkte toegang tot gezondheidszorg.

We moeten ervoor zorgen dat wanneer een ramp zich voordoet – of het nu een aardbeving of een conflict is – we in staat zijn om te reageren – en snel. We moeten ervoor zorgen dat de rechten van kinderen blijven bestaan, zelfs wanneer de budgetten tekortschieten.

Dit is een crisis die een crisis verergert. We zijn getuige van de ineenstorting van beschermende systemen voor kinderen – medisch, voedings-, educatief, psychosociaal – wanneer ze het meest kritisch zijn.

Geen enkel kind zou moeten sterven omdat de aandacht van de wereld afneemt of de budgetten krimpen. De kinderen van Afghanistan waren al kwetsbaar voor honger, ziekte, armoede en isolatie, en nu zijn ze in een diepere afgrond gestort.