Minder Bereisde Wegen Versnellen Ontbossing in het Amazonegebied en Daarbuiten

Onderzoek onder leiding van James Cook University heeft aangetoond dat secundaire wegen die takken van grote snelwegen in tropische bossen vormen, verband houden met uitgebreide ontbossing in het Braziliaanse Amazonegebied, het Congobekken en Nieuw-Guinea. De bevindingen tonen aan dat eerstegraadswegen, aanvankelijk aangelegd in ongestoorde bossen, leiden tot een explosieve groei van secundaire wegen, wat de toegang tot afgelegen gebieden aanzienlijk vergroot en de degradatie van bossen versnelt.

Tropische bossen worden geconfronteerd met wijdverspreide milieudreigingen door de uitbreiding van wegen. Eerder onderzoek heeft vastgesteld dat wegen menselijke indringing mogelijk maken, ecosystemen fragmenteren en ontbossing verergeren door het ontbossen van land, branden en illegale hulpbronextractie. De rol van secundaire wegen in het versterken van deze effecten is echter slecht gekwantificeerd, wat leidt tot hiaten in milieu-impactbeoordelingen en conserveringsstrategieën.

In de studie “Explosieve Groei van Secundaire Wegen is Verbonden met Wijdverspreide Tropische Ontbossing“, gepubliceerd in Current Biology, voerden onderzoekers een netwerkanalyse uit met behulp van hoge-resolutie satellietbeelden en een aangepast locatie-toewijzingsmodel om patronen van wegenuitbreiding te identificeren. Reis-kostenmodellen werden geïntegreerd om de menselijke toegang en door wegen veroorzaakte bosdegradatie te beoordelen.

Gegevens van 92 eerstegraadswegen in de Amazone, het Congobekken en Nieuw-Guinea gaven inzicht in de omvang van de menselijke impact veroorzaakt door secundaire wegen netwerken. Satellietbeelden en locatie-toewijzingsmodellen identificeerden patronen van wegenuitbreiding in deze beboste regio’s.

Netwerkanalyses schatten reistijden vanaf eerstegraadswegen om de patronen van wegenontwikkeling en menselijke impactzones te beoordelen. Een classificatie van directe, indirecte en secundaire impact werd toegepast om de milieugevolgen van elk type weg te scheiden. Hoge-resolutie ruimtelijke gegevens over veranderingen in landbedekking van 1982 tot 2021 evalueerden ontbossing en degradatie.

Voor elke kilometer eerstegraadsweg vormden zich 49,1 kilometer secundaire wegen in het Braziliaanse Amazonegebied, 9,8 kilometer in Nieuw-Guinea en 4,8 kilometer in het Congobekken. Secundaire wegen waren verantwoordelijk voor ontbossings- en degradatiepercentages die 31,5 keer groter waren dan eerstegraadswegen in het Congobekken, 22,2 keer groter in Nieuw-Guinea, en 305,2 keer groter in het Braziliaanse Amazonegebied.

De totale menselijke impact van eerstegraadswegen bereikte tot 1.923 hectare per kilometer in het Braziliaanse Amazonegebied, 272 hectare in Nieuw-Guinea en 186 hectare in het Congobekken.

Uitgebreide trends in wegenuitbreiding kwamen naar voren in regio-specifieke patronen. Wijdverspreide secundaire wegennetwerken in het Braziliaanse Amazonegebied zijn vaak verbonden met door de overheid gesponsorde landkolonisatieprojecten. Houtkap en industriële plantages droegen bij aan de uitbreiding van secundaire wegen in Nieuw-Guinea, terwijl selectieve houtkap in het Congobekken resulteerde in lagere percentages van secundaire weggerelateerde ontbossing.

Milieu-impactbeoordelingen hielden geen rekening met de volledige omvang van door wegen veroorzaakte ontbossing. De impact strekte zich uit tot 68 kilometer van eerstegraadswegen in het Braziliaanse Amazonegebied, vergeleken met 17,7 kilometer in Nieuw-Guinea en 35,9 kilometer in het Congobekken. Het uitsluiten van secundaire wegen uit impactbeoordelingen leidde tot onderschatting van ontbossingszones met meer dan 90%.

Beleidsmaatregelen voor natuurbehoud en infrastructuurplanning vereisen aanpassingen om de ontbossing veroorzaakt door uitbreidende wegen netwerken te beperken. Grootschalige infrastructuurprojecten zoals China’s Belt and Road Initiative en Afrikaanse ontwikkelingscorridors vormen aanzienlijke milieurisico’s als de uitbreiding van secundaire wegen niet wordt gereguleerd.

De bevindingen geven aan dat er behoefte is aan strengere protocollen voor impactbeoordeling en verbeterde plannen voor natuurbehoud om langdurig bosverlies te verminderen.