Microplastics Binnen Uren Aanwezig in de Hersenen van Muizen na Consumptie

Obstructies door MPL-cellen als gevolg van trombusvorming belemmeren de intracerebrovasculaire bloedperfusie.

Een team van milieu-biologen aan de Chinese Onderzoeksacademie voor Milieuwetenschappen, in samenwerking met een collega van Duke University en een andere van de National University of Singapore, heeft ontdekt dat microplastics die door muizen worden geconsumeerd, binnen enkele uren hun weg naar de hersenen vinden.

In hun artikel, gepubliceerd in het tijdschrift Science Advances, beschrijft de groep experimenten die ze hebben uitgevoerd met laboratoriummuizen die water consumeerden dat besmet was met microplastics van verschillende formaten. Ze delen hun bevindingen over wat ze hebben geleerd van deze experimenten.

Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat microplastics in de omgeving zijn doorgedrongen tot het punt dat ze in de lichamen van bijna iedereen op aarde zijn beland. Het is nog onduidelijk welke schade het consumeren van dergelijke materialen kan veroorzaken, maar de meeste mensen in de medische sector geloven dat ze waarschijnlijk schade aanrichten die aan andere bronnen wordt toegeschreven. Desondanks suggereren velen in het veld dat er voldoende bewijs is van mogelijke gezondheidsproblemen die verband houden met microplastics, waardoor er wereldwijd actie moet worden ondernomen om hun impact aan te pakken.

In deze nieuwe inspanning wilde het onderzoeksteam meer leren over de medische impact van het consumeren van verschillende groottes van microplastics door zoogdieren. De experimenten bestonden uit het voeren van tests met muizen die water kregen met verschillende formaten fluorescerend plastic, van micro tot nano. Vervolgens volgden ze de voortgang van de plasticdeeltjes om te zien waar ze in de lichamen van de muizen terechtkwamen.

Wetende dat het plastic van het spijsverteringskanaal in de bloedbaan zou komen, gebruikten de onderzoekers tweefoton-microscopie om beelden vast te leggen van het plastic in de bloedvaten. Ook vermoeden ze dat de kleinste deeltjes hun weg naar de hersenen zouden vinden, daarom installeerden ze kleine vensters in de schedels van de muizen om de beweging van het plastic in hun hersenen te volgen.

Bij het bestuderen van de beelden die ze creëerden, konden de onderzoekers zien hoe het plastic door de lichamen van de muizen bewoog en uiteindelijk hun hersenen bereikte. Ze merkten ook op dat de plasticdeeltjes de neiging hadden om vast te lopen, vergelijkbaar met auto’s in een verkeersopstopping op verschillende punten. Bij een nadere inspectie van enkele van deze opstoppingen in de hersenen ontdekten de onderzoekers dat de plasticdeeltjes waren gevangen door immuuncellen, wat leidde tot nog meer opstoppingen.

Vraagtekens rijzend of het plastic in de hersenen enige achteruitgang veroorzaakte, testten de onderzoekers verschillende muizen en ontdekten dat velen van hen geheugenverlies, vermindering van motorische vaardigheden en een lagere uithoudingsvermogen ervoeren.

Het team concludeert dat de anatomie van muizen en mensen behoorlijk verschillend is. Daarom werpen hun bevindingen weinig licht op de impact van dergelijke plastics op mensen, hoewel ze ook opmerken dat er meer onderzoek moet worden gedaan, en snel.