Kleine verminderingen van de vleesproductie in rijke landen kunnen bijdragen aan de bestrijding van klimaatverandering

Wetenschappers en milieuactivisten hebben steeds opnieuw gepleit voor drastische verminderingen in de vleesproductie als een manier om de uitstoot te verlagen en klimaatverandering te bestrijden. Een nieuwe analyse concludeert echter dat een kleinere vermindering, gedragen door rijkere landen, 125 miljard ton koolstofdioxide uit de atmosfeer kan verwijderen—meer dan de totale wereldwijde fossiele brandstofemissies van de afgelopen drie jaar.

Kleine verminderingen in landen met hogere inkomens—ongeveer 13% van de totale productie—zouden de hoeveelheid land die nodig is voor het grazen van runderen verminderen, merken de onderzoekers op, waardoor bossen op huidige weilanden zich natuurlijk kunnen herstellen. De terugkeer van bomen—lang bekend om hun effectiviteit in het absorberen of sequestreren van koolstofdioxide (CO2)—zou leiden tot aanzienlijke dalingen in fossiele brandstofemissies, die de auteurs van de studie schatten op ongeveer drie jaar aan mondiale emissies.

“We kunnen enorme klimaatvoordelen behalen met bescheiden wijzigingen in de totale wereldwijde rundvleesproductie,” zegt Matthew N. Hayek, assistent-professor aan de New York University en hoofdauteur van de analyse, die is gepubliceerd in het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences. “Door ons te concentreren op regio’s met potentieel hoge koolstofsequestratie in bossen, kunnen sommige herstelstrategieën de klimaatvoordelen maximaliseren terwijl de veranderingen in voedselvoorzieningen tot een minimum worden beperkt.”

De analyse toont aan dat weilanden, vooral in gebieden die ooit bossen waren, enorme mogelijkheden bieden voor het mitigeren van klimaatverandering. Wanneer vee uit deze “potentieel inheemse bos” gebieden wordt verwijderd, kunnen ecosystemen terugkeren naar hun natuurlijke bosrijke staat, waarbij koolstof wordt vastgelegd in bomen en bodem.

De auteurs van het paper beschouwen landen met hoge en midden-inkomens als haalbare kandidaten voor vermindering van rundvleesproductie, omdat ze momenteel weilanden hebben die niet veel gras per acre produceren, waar gras alleen tijdens een kort groeiseizoen groeit, en in gebieden die in plaats daarvan uitgestrekte, weelderige bossen met diepe bodems zouden kunnen laten groeien die koolstof sequestreren.

Dit verschilt aanzienlijk van andere regio’s, waaronder sub-Sahara Afrika en Zuid-Amerika, waar veel meer weilanden het hele jaar door kunnen groeien, en meer voer voor dieren per acre produceren dan in noordelijke landen. Bovendien ziet het onderzoeksteam manieren waarop lagere-inkomensgebieden de efficiëntie van het voeden en houden van vee op gras kunnen verhogen als een manier om het kleine verlies in productie van hogere-inkomenslanden te compenseren.

“Dit is geen oplossing die voor iedereen geldt,” benadrukt Hayek. “Onze bevindingen tonen aan dat strategische verbeteringen in de efficiëntie van veestapels in sommige gebieden, gecombineerd met verminderde productie in andere, kunnen leiden tot een win-win situatie voor het klimaat en voedselproductie.”

De studie onthult een nog dramatischer potentieel voor klimaatmitigatie als de reikwijdte van herstel wordt uitgebreid. De onderzoekers ontdekten dat het verwijderen van runderen, schapen en ander grazend vee uit alle potentieel inheemse bosgebieden wereldwijd tegen het einde van deze eeuw een verbluffende 445 gigaton CO2 zou kunnen sequestreren—de equivalente van meer dan een decennium aan huidige wereldwijde fossiele brandstofemissies.

“Belangrijk is dat deze aanpak nog steeds het grazen van vee op inheemse graslanden en droge weidegronden mogelijk maakt, wat plaatsen zijn waar gewassen of bossen niet gemakkelijk kunnen groeien,” zegt Hayek. “Deze gebieden ondersteunen meer dan de helft van de wereldwijde productie van weilanden, wat betekent dat dit ambitieuze scenario voor bosherstel minder dan de helft van de wereldwijde runderen, schapen en ander vee zou vereisen. Deze bevindingen onderstrepen het enorme potentieel van natuurlijk bosherstel als een klimaatoplossing.”

De studie maakte gebruik van technologie voor afstandswaarneming om de productiviteit van weilanden te volgen—de hoeveelheid gras die jaarlijks wordt geproduceerd en door vee kan worden geconsumeerd—om de klimaatvoordelen van verminderingen te schatten. “Zelfs als twee verschillende gebieden dezelfde hoeveelheid koolstof in bomen kunnen laten groeien, weten we nu hoeveel weiland, en dus rundvleesproductie, we in elk gebied zouden moeten verliezen om die bomen terug te laten groeien,” legt Johannes Piipponen, een promovendi aan de Aalto Universiteit in Finland en co-auteur van de studie, uit, die deze technische vooruitgang leidde.

“Voor veel consumenten in rijke gebieden, zoals Europa en Noord-Amerika, heeft het verminderen van overmatige vleesconsumptie voordelen voor zowel hun gezondheid als het milieu. Tot nu toe is echter niet duidelijk geweest waar de vereiste productieafnames zouden kunnen beginnen.”

Kaarten die door het onderzoeksteam zijn geproduceerd, kunnen gebieden identificeren waar beleid kan worden geprioriteerd voor het verminderen van rundvleesproductie en het versnellen van bosherstel—bijvoorbeeld door het aanbieden van stimulansen voor boslandbehoud of afkoop aan vleesproducenten.

De auteurs erkennen dat ecosysteemherstel geen vervanging is voor inspanningen om fossiele brandstofemissies te verminderen. Maar het kan dienen als een krachtig complement om klimaatverandering te bestrijden. “In veel gebieden zou dit herstel kunnen plaatsvinden door zaden die zich natuurlijk verspreiden en bomen die zonder menselijke betrokkenheid teruggroeien,” zegt Hayek. “Echter, op sommige plaatsen, met bijzonder gedegradeerde omgevingen of bodems, zou het planten van inheemse en diverse bomen het bosherstel kunnen versnellen, waardoor het herstel een duwtje in de rug krijgt.”

Deze langetermijnherstel zou het klimaat tientallen jaren ten goede komen, met aanzienlijke herstel en koolstofvastlegging die binnen enkele jaren in veel gebieden zou beginnen, en meer dan 75 jaar zou aanhouden totdat bossen bijna volgroeid zijn.

De auteurs benadrukken ook dat hoewel de bevindingen geen extreme veranderingen in de wereldwijde voedselproductie en handelsstructuren vereisen, snelle actie noodzakelijk is om klimaatdoelen te bereiken. “Binnen de komende twee decennia streven landen ernaar kritieke klimaatmitigatiedoelen te bereiken onder internationale overeenkomsten, en ecosysteemherstel op omgevormde weilanden kan een cruciaal onderdeel daarvan zijn,” merkt Hayek op. “De bevindingen van onze studie zouden beleidsmakers kunnen helpen bij het aanpakken van zowel klimaatmitigatie als voedselzekerheidskwesties. Terwijl landen wereldwijd zich inzetten voor ambitieuze herbebossingdoelen, hopen we dat dit onderzoek kan helpen bij het identificeren en prioriteren van de meest effectieve gebieden voor koolstofsequestratie-inspanningen, terwijl we rekening houden met wereldwijde voedselbehoeften.”