Een Gewetenscoalitie Moet Opstaan Tegen de Genocidale Oorlog van Israël op Gaza
Een coalitie van geweten moet opstaan om de genocidale oorlog van Israël op Gaza te stoppen
Turkije roept op tot actie – geen woorden. De geschiedenis zal diegenen oordelen die zwijgend blijven in het gezicht van genocide.
Een Palestijnse jongen zit op een stoep terwijl hij wacht bij een voedseldistributiekeuken in Deir el-Balah, de Gazastrook. Vandaag ontvouwt zich een tragisch bekend verhaal in Palestina. Dit keer zijn het kinderen zoals Anne Frank – tienduizenden van hen – die worden geconfronteerd met de dood door honger en onophoudelijke bombardementen door de Israëlische regering. Ze hebben zelfs geen zolder om zich in te verstoppen; de gebouwen om hen heen zijn verwoest door willekeurige Israëlische aanvallen.
Acht decennia na de Holocaust ontvouwt zich een andere genocide – dit keer met Palestijnse kinderen als zowel slachtoffers als getuigen van etnische zuivering. Elk van deze kinderen draagt een aangrijpend verhaal dat de wereld moet horen. De internationale gemeenschap mag niet zo lang wachten. Daarom hebben we kinderen in Gaza een platform gegeven om de wereld een brandende vraag te stellen: “Waarom zijn jullie stil?” – via een documentaire die een van de meest gedeelde inspanningen in Turkije is geworden om de brute realiteit van Israël’s genocidale campagne in Gaza bloot te leggen.
Vele westerse staten hebben hun morele autoriteit en hegemoniale discours opgegeven door als medeplichtigen – of mogelijk makers – van genocide te handelen. Tragischer nog, sommigen hebben geprobeerd hun positie te rechtvaardigen door een genocide aan te voeren die zij zelf acht decennia geleden hebben gepleegd. Degenen die ooit aan de verkeerde kant van de geschiedenis stonden – misdaden tegen de menselijkheid begaan – doen nu alsof ze de bijna totale vernietiging van een ander volk niet zien. Schuld over eerdere misdaden kan niet worden gewist door medeplichtigheid aan nieuwe. Geweten kan niet worden gereinigd door nieuwe schaamte te kiezen om oude schande te bedekken. Als de woorden “nooit meer” enige betekenis moeten hebben, moeten ze niet alleen gelden voor de slachtoffers van gisteren – maar ook voor de slachtoffers van vandaag.
Enkele dagen na de militaire aanval van Israël op Gaza in oktober 2023, veroordeelde de Turkse president Recep Tayyip Erdogan de operatie publiekelijk als genocide. In de maanden die volgden, heeft Turkije concrete stappen ondernomen om de brutale Israëlische campagne tegen te gaan en de zich ontvouwende catastrofe in Gaza te stoppen.
De Turkse regering en het volk hebben zich consequent tegen genocide gekeerd. President Erdogan weigerde een passieve waarnemer van de geschiedenis te blijven; in plaats daarvan koos hij ervoor om aan de frontlinie van het morele geweten van de mensheid te staan. Dit is al vele decennia de positie van Turkije.
Tijdens de Holocaust hebben Turkse diplomaten zoals Necdet Kent en Selahattin Ulkumen hun leven geriskeerd om Joden te redden van Nazi-deportaties. Decennia later, tijdens de genocide in Bosnië, drong Turkije opnieuw aan op actie van de internationale gemeenschap. Gedurende de afgelopen 20 jaar, waar ook menselijk lijden opdook – van oorlogszones tot rampgebieden – heeft Turkije gehandeld om de kwetsbaren te beschermen en de rechten van de onderdrukten te handhaven in het gezicht van humanitaire crises.
Turkije reageerde op de willekeurige aanvallen van Israël met beslissende humanitaire en diplomatieke actie – ondanks aanzienlijke politieke en economische kosten. Het heeft de handelsrelaties met Israël verbroken en leidde inspanningen bij de Verenigde Naties om een internationaal wapen- en handelsembargo te bevorderen. Diplomatieke banden zijn verbroken, en Israëlische functionarissen zijn nu verboden in het Turkse luchtruim, wat pogingen om genocide te normaliseren verstoort.
Door zich aan te sluiten bij de zaak bij het Internationaal Gerechtshof (ICJ), heeft Turkije zich krachtig uitgesproken voor internationaal recht en gerechtigheid – principes die veel machtige naties in theorie inroepen, maar in de praktijk laten vallen wanneer het ongemakkelijk is. Westerse regeringen die ooit beloofden “nooit meer” zijn nu voorzichtig met genocide, verlamd door de angst om Israël te beledigen, terwijl kinderen sterven onder instortende plafonds. Dit is niet slechts onverschilligheid. Het is een verraad van historische proporties.
Een belangrijke mogelijk maker van de westerse stilte en medeplichtigheid aan de genocide in Gaza is de intense desinformatiecampagne van Israël. Op aanwijzing van president Erdogan heeft de Turkse Directie van Communicatie gewerkt aan het doorbreken van deze ruis. Het Disinformatiebestrijdingscentrum van de directie heeft, naast andere initiatieven, het innovatieve platform De Leugens van Israël gelanceerd, dat valse verhalen in zes talen weerlegt. Dit was pas de eerste stap – het vrijmaken van ruimte voor de waarheid om naar voren te komen en druk opbouwen voor betekenisvolle verandering.
Meer gevaarlijk is dat Israël steeds minder behoefte lijkt te hebben om zijn acties achter desinformatie te verbergen. Het maakt gebruik van de ongevoeligheid van grote segmenten van de internationale gemeenschap voor het voortdurende geweld. Door Gazanen te bestempelen als “kinderen van de duisternis”, trachten Israëlische politici de genocide tegen hen te legitimeren. Deze poging om onmenselijkheid te normaliseren is krachtig afgewezen door zowel de directie als het Turkse volk. Turkije daagt niet alleen de verdraaiingen van de Israëlische propagandamachine uit, maar ook de diepere verval van het wereldgeweten. Het werk van de directie is een daad van verzet – niet alleen tegen leugens, maar tegen een wereldorde waarin apathie de standaardreactie op gruweldaden is geworden.
De verfijnde communicatiestrategie van de Directie van Communicatie – die traditionele en digitale media mengt – heeft de realiteit van het onevenredige geweld van Israël en het lijden van Palestijnse burgers onder de aandacht van de wereld gebracht. Het versterkt de voortdurende inspanningen van president Erdogan om westerse regeringen en het bredere publiek te dringen om zich te houden aan hun eigen geclaimde waarden.
In samenwerking met de diplomatieke reactie van Turkije heeft de directie ervoor gezorgd dat sociale media en andere online platforms – waar de meeste mensen nu nieuws consumeren – niet kunnen worden omgevormd tot medeplichtigen aan genocide. Dit heeft zij gedaan door een breed scala aan culturele materialen te produceren, waaronder boeken, films, tentoonstellingen en andere publieke evenementen. Deze bijeenkomsten zijn niet slechts bedoeld om getuigenis af te leggen; zij dienen als een herinnering aan de morele verantwoordelijkheid die op ons allemaal rust. Een prominent voorbeeld van Turkije dat de waarheid in dienst van gerechtigheid stelt, was de samenstelling en verspreiding van een boek dat bewijs documenteert van Israël’s misdaden – een inspanning die cruciaal is gebleken voor het ondersteunen van de zaak bij het Internationaal Gerechtshof.
Turkije is ervan overtuigd dat het tijdperk van verouderde paradigma’s – die de smalle belangen van hegemoniale machten prioriteren – ten einde is gekomen. Een nieuwe internationale orde moet worden opgebouwd op de basis van het handhaven van de rechten en waardigheid van alle mensen, vooral van de machtelozen. Daartoe heeft de Directie van Communicatie de stemmen van Palestijnse slachtoffers, vooral kinderen, versterkt, en hen een platform gegeven om de waarheid te spreken in internationale fora en zichzelf te uiten via culturele initiatieven zoals de tentoonstelling Bulletproof Dreams in Istanbul.
Turkije’s consistente en vroege morele leiderschap over Gaza heeft de crisis op de wereldagenda gehouden en geholpen om internationale bewustwording te vormen – waardoor de voorwaarden zijn gecreëerd waarin westerse leiders aarzelend beginnen af te stappen van hun langdurige stilte. Na maanden van inactiviteit hebben het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Canada nu Israël opgeroepen om “zijn militaire operaties in Gaza te stoppen”, humanitaire hulp naar de strook te vergemakkelijken, en hebben zij “concrete acties” beloofd, mocht Israël niet voldoen. Het VK heeft sindsdien de handelsbesprekingen met Israël opgeschort, sancties opgelegd aan gewelddadige kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, en heeft de sterkste veroordeling tot nu toe van Israël’s “moreel onverdedigbare” acties en “monsterlijke” publieke bedreigingen om Gaza etnisch te zuiveren, uitgesproken.
Deze verandering in toon van westerse regeringen is welkom, zij het beperkt en lang over due. Retorische verandering moet worden gevolgd door concrete actie en een fundamentele beleidsverandering – anders blijft het hol. De tijd voor timide diplomatie is al lang voorbij. Wat nu nodig is, is een coalitie van geweten: naties die moedig genoeg zijn om hun waarden te aligneren met beslissende actie, en leiders die bereid zijn om comfort in te ruilen voor moed. Gerechtigheid zal niet vanzelf komen; het moet worden geleverd door degenen die moedig genoeg zijn om te leiden.
Als zij falen, moeten ze begrijpen dat miljoenen kinderen – degenen die vragen: “Waarom zijn jullie stil?” – hen verantwoordelijk zullen houden. Elke dag van vertraging bij het confronteren van de genocidale regering van Israël brengt verdere misdaden tegen Palestijnen met zich mee: meer levens verloren in Gaza, meer huizen in vlammen op in de Westelijke Jordaanoever. Dit falen verdiept niet alleen het lijden van Palestijnen, maar doet ook een ernstige afbreuk aan het Israëlische volk, van wie velen verlangen naar een nieuw en rechtvaardig leiderschap.
De weg vooruit is duidelijk aangegeven door Turkije. Op dit moment is het simpelweg intrekken van steun voor Israël niet langer voldoende. Wat vereist is, is een gecoördineerde, geweten-geleide initiatief van geallieerde naties om de groeiende momentum voor Palestijnse erkenning om te zetten in een echte twee-staten realiteit op basis van de grenzen van 1967. Dit moet ook het opbouwen van een politiek kader omvatten dat permanente onrechtvaardigheid onder het mom van neutraliteit weigert te tolereren. Het startpunt voor deze inspanning moet de redding van de kinderen zijn.
Laat ons nu handelen – zodat Palestijnse kinderen, zoals Anne Frank, niet in stilte hoeven te sterven om herinnerd te worden. Laat hen leven – niet om geheiligd te worden, maar om te bloeien.
