Biden’s ‘Netanyahu Eerst, VS Tweede’-strategie: Een Totale Ramp

OPINIE

De onvoorwaardelijke steun van de Biden-administratie aan Israël heeft de gehele nationale veiligheidsstrategie van de VS ondermijnd. President Joe Biden werd op 18 oktober 2023 verwelkomd door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in Tel Aviv.

In 1986 zei Biden als senator: “Zonder Israël zou de Verenigde Staten een Israël moeten uitvinden om haar belangen in de regio te beschermen.” Hij zag destijds duidelijk niet de mogelijkheid van een botsing van belangen tussen Israël en de VS. Ironisch genoeg heeft zijn presidentschap 38 jaar later aangetoond hoezeer de regionale belangen van de VS niet langer in lijn zijn met het gedrag van de Israëlische regering.

De Biden-administratie heeft Netanyahu een vrije hand gegeven om te doen wat hij wil, niet alleen in Gaza, maar in het hele Midden-Oosten. Netanyahu doet alles wat nodig is om aan de macht te blijven, wat heeft geleid tot een verlenging van de oorlog in Gaza en een uitbreiding van de Israëlische agressie naar Libanon, Jemen en zelfs Iran. Dit heeft chaos veroorzaakt in het Midden-Oosten en de buitenlandse beleidsbelangen van de VS in de regio rechtstreeks ondermijnd.

Strategische belangen van de VS

Het Midden-Oosten heeft aanzienlijke strategische betekenis voor de VS. Het herbergt enorme reserves olie en aardgas die essentieel zijn voor de Amerikaanse economie. Elke verstoring van de olie- of gasvoorziening uit de regio kan ongekende gevolgen hebben voor de wereldwijde energiezekerheid. Daarom heeft de VS de voorkeur gegeven aan relatieve politieke stabiliteit in de regio, vooral na de invasie van Irak in 2003.

Sinds de eerste Obama-administratie heeft de VS een nationale veiligheidsstrategie gevolgd die gericht is op het verminderen van verplichtingen en het stabiliseren van de regio om zich te kunnen terugtrekken en de middelen te richten op China en Rusland, die als meer urgente bedreigingen worden gezien. De National Security Strategy van de Biden-administratie heeft dit beleid voortgezet door het beëindigen van de gevechtsmissie in Irak en de terugtrekking van Amerikaanse troepen aan te kondigen.

Maar de verschuiving van de VS uit het Midden-Oosten werd op een onbepaalde tijd gepauzeerd toen Biden onvoorwaardelijke steun voor Israël beloofde na de aanval van Hamas op 7 oktober. Washington werd gedwongen zijn militaire aanwezigheid in de regio te vergroten en meer dan $22 miljard uit te geven aan militaire hulp aan het Israëlische leger en zijn eigen militaire operaties ter ondersteuning daarvan.

Netanyahu eerst, de VS tweede

Bijna 15 maanden lang heeft de VS zijn politieke, diplomatieke, economische en militaire middelen gemobiliseerd om Israël te steunen. Het heeft oorlogsschepen, vliegdekschepen en troepen in de Middellandse Zee en de Rode Zee ingezet en heeft deelgenomen aan directe militaire activiteiten in de regio om Israël te beschermen.

Op het internationale toneel heeft het ongekende steun verleend aan de Israëlische regering, internationale instellingen aangevallen en gefinancierd, en druk uitgeoefend op bondgenoten om niet in te gaan op publieke verontwaardiging over de genocide. Amerikaanse functionarissen hebben Israëls massale oorlog tegen Gaza verdedigd, die ten minste 45.000 burgers heeft gedood, waarvan de meerderheid kinderen en vrouwen zijn.

De VS heeft Israël gesteund terwijl het Libanon aanviel, wat resulteerde in meer dan 4.000 doden, en terwijl het Syrië binnenviel en nog meer grondgebied in het zuiden van het land bezette. Het heeft ook Israël gesteund in provocaties tegen Iran, zoals de bombardementen op de Iraanse ambassade in Damascus en de moord op Hamas-leider Ismail Haniyeh in Teheran.

De oncontroleerbare agressie van Israël is aangedreven door Netanyahu, die gelooft dat het verlengen van verschillende conflicten en het creëren van een onveilige omgeving voor Israëli’s hem zal helpen aan de macht te blijven. Aangezien hij is aangeklaagd voor fraude, schending van vertrouwen en het aannemen van omkoping, is zijn positie als premier de enige manier voor hem om immuniteit tegen vervolging te genieten.

Een gedestabiliseerde regio

Dit alles heeft het Midden-Oosten in chaos gestort met langdurige gevolgen. De Iraanse reactie op Israëlische provocaties, waaronder massale raketaanvallen op Israël, was ongekend en bracht de regio op de rand van oorlog. Hoewel het lijkt alsof Teheran vooralsnog de-escalatie verkiest, is er geen garantie dat er geen nieuwe ronde van conflicten zal plaatsvinden tussen deze aartsvijanden.

Een dergelijke oorlog zou verschillende staat- en niet-staatactoren betrekken, de economie van de Golfstaten verwoesten en een beleidskwagmire voor Washington creëren. Zelfs als zo’n scenario wordt vermeden, motiveert de oncontroleerbare agressie van Israël regionale actoren om zich te bewapenen. De militarisering van de regio kan zich zelfs uitstrekken tot nucleaire wapens.

Jarenlange internationale onderhandelingen om ervoor te zorgen dat het Iraanse nucleaire programma vreedzaam blijft, worden tenietgedaan door de Amerikaanse steun voor Netanyahu’s agressieve gedrag. Dit schaadt ook de wereldwijde inspanningen om nucleaire proliferatie tegen te gaan, omdat andere regionale machten, zoals Saoedi-Arabië en Turkije, ook serieus kunnen gaan nadenken over nucleaire wapens.

Ondertussen blijft de wereldwijde olie- en gasvoorziening kwetsbaar. De Houthi’s blijven aanvallen op schepen die naar Israël en zijn bondgenoten in de Rode Zee varen, wat de soepele stroom van energiebronnen en andere goederen bedreigt. Hun eis voor een einde aan de oorlog in Gaza is niet ingewilligd.

Als Netanyahu wordt toegestaan om de escalatie in het Midden-Oosten voort te zetten, kan dit leiden tot grote verstoringen in cruciale zeepassages zoals Bab al-Mandeb, het Suezkanaal en de Straat van Hormuz, waar bijna 40 procent van de wereldwijde olievoorziening doorheen gaat. De gevolgen voor de VS en de rest van de wereld zouden rampzalig zijn.

Samenvattend heeft Biden’s onvoorwaardelijke steun voor Israël desastreuze gevolgen gehad voor het buitenlandse beleid van de VS. In zijn blinde geloof in een onveranderlijke alliantie heeft de zieke Amerikaanse president mogelijk de grootste klap toegebracht aan de strategische belangen van de VS in het Midden-Oosten in jaren.