Als Kind Droomden We van de Toekomst, Maar een Israëlische Kogel Nam Malak’s Toekomst Weg

De Onvergetelijke Vriendschap van Malak

Als kinderen droomden we van onze toekomst. Toen nam een Israëlische kogel Malak van me af. Malak was als een zus voor mij. We waren negen jaar oud toen we elkaar ontmoetten op de Hamama School voor Meisjes in de Sheikh Radwan buurt van Gaza Stad. Het was 2019 en Malak’s familie was net verhuisd naar een appartement drie gebouwen van het mijne. Toen ze zich bij de school voegde, stelde ik mezelf voor en vanaf die dag liepen we elke dag samen naar school.

Sheikh Radwan leek toen onze hele wereld. We hadden mooie gebouwen en winkels waar we snoepjes kochten. Gezinnen kenden elkaar. Kinderen speelden samen. We kenden al onze buren en noemden de volwassenen onder hen tantes en ooms.

In het begin dacht ik dat Malak snel bloosde omdat ze nieuw was op onze school. Maar naarmate de tijd verstreek, begreep ik dat dit deel van haar was. Malak was verlegen en stil, zacht en zorgzaam. Haar naam betekent “engel”. Het paste bij haar.

Ze gaf om onze klasgenoten en wanneer iemand van hen verdrietig was, troostte Malak hen. Ik zag vaak hoe ze andere kinderen hielp met hun huiswerk.

Ik was dichter bij Malak dan bij de andere meisjes op school omdat we dezelfde vakken leuk vonden: wiskunde, natuurkunde en muziek. Ik heb een passie voor natuurkunde, terwijl zij uitblonk in wiskunde. We speelden allebei piano. Ik specialiseerde me in klassieke muziek, terwijl zij hield van de traditionele muziek van Palestina.

Soms speelden we muziek uit de toon. Ik herinner me dat ik ooit grapte dat ze beter haar droom van verpleegster worden kon volgen in plaats van professionele muzikant. Ze lachte en stemde met me in. We lieten elkaar vaak lachen.

Maar achter Malak’s glimlach schuilde een verdriet, alsof ze een last droeg, een verdriet dat ze voor zichzelf hield.

De Zorgen van Malak

Op een dag in september 2023 zaten we in de schoolyard, zoals we vaak deden tijdens de pauzes tussen de lessen, en spraken we over onze dromen voor de toekomst. We hadden net een wiskundetoets gemaakt. De schooldag was nog niet voorbij, maar ik kon zien dat Malak naar huis wilde. Ze hield haar tranen tegen. “Waarom dit verdriet, Malak?” vroeg ik haar.

Ze keek eerst naar de lucht en toen naar mij en antwoordde: “Mijn broer Khaled is geboren met een aangeboren hartafwijking. Hij is slechts een jaar ouder dan ik, en hij is erg ziek.”

Ik had Malak’s huis vaak bezocht en wist dat haar broer zwak en vaak ziek was. Maar ik wist niet hoe ernstig zijn ziekte was.

Toen ze me vertelde dat hij zou kunnen sterven, legde ik mijn hand op haar schouder. “Wie weet, Malak?” zei ik. “Misschien verlaten wij deze wereld voordat hij dat doet. De dood houdt geen rekening met leeftijd of ziekte.”

Ik had nooit kunnen voorstellen dat mijn vluchtige woorden spoedig een brute waarheid zouden worden.

Die dag in de schoolyard spraken we urenlang. Malak sprak over haar droom om verpleegster te worden en terug te keren naar Ramla, haar voorouderlijke huis, van waaruit haar familie was verdreven tijdens de Nakba. Ze vertelde me dat ze voor zieke mensen, vooral kinderen, wilde zorgen. Ik dacht dat ze een perfecte verpleegster zou zijn vanwege haar vriendelijke aard.

De Oorlog en de Verlies

Toen de oorlog begon, zochten we allebei veiligheid bij onze families en verloren we contact. Ik was meer dan 12 keer ontheemd met mijn familie. We werden gedwongen ons huis in Gaza Stad te verlaten en vluchtten twee keer binnen dezelfde stad. Daarna naar Khan Younis, Deir el-Balah, het Bureij vluchtelingenkamp, al-Mawasi, en nu Rafah, vanwaar ik deze woorden schrijf.

Gedurende deze ontheemding probeerde ik Malak te bereiken, maar ik kon nooit door de telefoon komen. Zowel haar als haar moeder’s telefoons waren buiten gebruik.

Onze school was omgevormd tot een schuilplaats voor ontheemden voordat deze op 3 augustus 2024 werd verwoest door Israëlische luchtaanvallen. Zelfs na dit verschrikkelijke nieuws kon ik Malak niet bereiken.

Een Tragische Herontmoeting

Na meer dan een jaar zonder contact met mijn vriendin, ontving ik op een ochtend in januari 2025, terwijl ik in onze schuilplaats in Rafah was, een oproep van een onbekend nummer. Ik was dolblij toen ik Malak’s stem hoorde. Ze was blij en opgewonden om met me te praten, maar ze klonk uitgeput.

Ik vroeg haar hoe het met haar en haar familie ging en over haar broer Khaled, herinnerend dat hij medicatie nodig had. Ze vertelde me dat ze in een tent in het al-Mawasi gebied van Rafah woonde, slechts enkele kilometers van waar mijn familie onderdak zocht.

Malak was gretig om te praten. Ze deelde hoe haar familie herhaaldelijk door Gaza was ontheemd. Ons gesprek bracht ons ook terug naar de goede dagen in Sheikh Radwan – naar onze huizen, onze school en alles wat we voor de oorlog deden.

Voordat ik de oproep beëindigde, beloofde ik haar te bezoeken en Malak en haar familie naar onze schuilplaats te brengen. Ik dacht dat het veiliger zou zijn voor hen om in dezelfde schuilplaats als de onze te zijn, omdat ons gebouw van steen was, terwijl Malak in een tent woonde.

Twee dagen later, op 8 januari, maakte ik plannen met mijn moeder om Malak te bezoeken. Ik belde haar om het te bevestigen. Malak’s jongere zus Farah nam op, huilend. “Malak is weg,” snikte ze. “Ze is ’s ochtends door een kogel terwijl ze sliep in onze tent als martelares gestorven.”

Ik kon het niet horen. Of misschien wilde ik niet geloven wat Farah zei. Mijn hart deed pijn, meer dan woorden kunnen uitdrukken. Ik hing de telefoon op, voelde me verstikt door mijn tranen. Ik draaide me naar mijn moeder. “Malak is weg.”

Samen in de Dood

De volgende dag gingen mijn moeder en ik op bezoek bij Malak’s familie om onze condoleances aan te bieden. We vonden hun tent verscheurd door kogelgaten. Maar er was niemand daar. Hun buren, die ook in tenten woonden, vertelden ons dat Khaled die ochtend was overleden. Zijn ziekte was verergerd zonder toegang tot medicijnen, en de rouw om de dood van zijn zus had zijn geest gebroken. De familie was gegaan om hem te begraven.

Ik herinnerde me mijn woorden uit ons schoolyard gesprek. Ik had nooit kunnen voorstellen dat Malak kon sterven en dat Khaled zo snel na haar zou volgen. Ze werden zij aan zij begraven. Zelfs in de dood zou Khaled niet van haar gescheiden worden.

Wie schoot die dodelijke kogel op Malak af? Waarom hebben ze haar gedood? Was ze een bedreiging voor de soldaten terwijl ze sliep? Vreesden ze haar dromen van terugkeer naar Ramla?

Vaarwel, mijn lieve vriendin. Ik zal je nooit vergeten. Ik zal een olijfboom in jouw naam planten en ik zal degenen die overblijven van jouw familie bij ons brengen en voor hen zorgen zoals jij dat zou hebben gedaan.