Afgedankte oude ‘afval’ beschermt nu de barrier eilanden van Georgia

Onderzoek naar de bescherming van barrier-eilanden in Georgia door oesterschelpen

Jacob Holland-Lulewicz, assistent-professor antropologie aan de Pennsylvania State University, en zijn collega’s hebben recentelijk onderzoek gepubliceerd over hoe duizenden jaren afgedankte oesterschelpen, afgebeeld in opgegraven vorm, hebben bijgedragen aan de bescherming en het behoud van de barrier-eilanden langs de kust van Georgia.

De barrier-eilanden hebben in de loop der eeuwen hun vorm en zelfs aantal veranderd, met orkaan Irma die in 2018 een eiland in twee afzonderlijke massa’s splitste. Nu het huidige orkaanseizoen is begonnen, kunnen er opnieuw veranderingen op komst zijn.

De grootste en meest blijvende invloed lijkt echter de mens te zijn. De eilanden zijn enorm beïnvloed door menselijke activiteiten die teruggaan tot ongeveer 5.000 jaar geleden, toen de inheemse voorouders van de Muskogee Creek Nation hen begonnen te bewonen. Gedurende millennia zijn de afgedankte oesterschelpen, die een groot deel van hun dieet uitmaakten, in de miljarden toegenomen, wat het landschap op manieren heeft veranderd die de ecosystemen van de eilanden hebben behouden en de kusten hebben beschermd tegen de effecten van een veranderend klimaat.

Met behulp van gegevens van de U.S. Geological Survey en de National Oceanic and Atmospheric Administration, hebben Holland-Lulewicz en vijf andere onderzoekers vastgesteld dat de verhoogde ligging door de schelpenafzettingen belangrijke delen van de kustlijn heeft beschermd tegen onderdompeling door hoge getijden en de effecten van orkanen en tropische stormen. De bevindingen zijn gepubliceerd in het tijdschrift Communications Earth & Environment.

In een vraag-en-antwoord sessie sprak Holland-Lulewicz over de bevindingen van het team.

Hoe zijn jullie op dit onderwerp gekomen?

Het artikel dat we samenstelden, was een synthese van onze datasets en onderzoek die we in de afgelopen 15 tot 20 jaar hebben verzameld, hoewel geen van onze projecten specifiek dit onderwerp behandelde. Het merendeel van ons werk richtte zich op het begrijpen van de inheemse geschiedenis aan de kust—hoe mensen zich engageerden met het milieu en deze ecosystemen, en hoe zij in de afgelopen 5.000 jaar instellingen creëerden.

Wij zijn allemaal veldarcheologen, wat betekent dat we intensief met deze landschappen omgaan. We graven, we maken gaten in de grond. Waar mensen deze plaatsen misschien beschouwen als natuurlijk, onaangetast en ongerept, zien wij als archeologen overal de handtekeningen van menselijke activiteit in het landschap.

De reden dat deze plaatsen zo goed bewaard zijn gebleven en uitstekende voorbeelden zijn van hoe een landschap eruit kan zien zonder menselijke verstoring, is het resultaat van duizenden jaren actief beheer door inheemse mensen. Dit is belangrijk om te begrijpen, vooral als het gaat om inheemse groepen die van deze landschappen zijn verwijderd en vaak onzichtbaar zijn voor het publiek.

Kun je iets vertellen over Ossabaw en Sapelo Islands, waar je specifiek onderzoek hebt gedaan?

Een van de co-auteurs van het artikel, Brandon Ritchison, heeft meer dan 1.000 gaten gegraven op een locatie op Sapelo Island die ooit een grote inheemse stad was. Zijn berekeningen, gecombineerd met ons recente werk op een andere grote inheemse stad op Ossabaw Island, waren verbluffend.

Op zijn locatie op Sapelo alleen al is 11% van die landvorm gemaakt van oesterschelpen. Het gaat om ongeveer 1,6 miljard oesters die zijn afgezet; de schaal is enorm. Er was een diep ecologisch begrip onder de inheemse mensen over de relatie tussen het land en hun acties bij het afzetten van schelpen, wat belangrijk is om te overwegen, want ze deden dit niet per ongeluk—ze wisten dat wat ze deden bijdroeg aan een landschap dat hen bekend was.

De inheemse mensen stopten met wonen op Ossabaw Island in het midden van de 1500s, en daarna waren er plantages in de 1700s tot de 1800s, waar ook de tot slaaf gemaakte gemeenschappen en de vrije zwarte Gullah Geechee gemeenschappen woonden. Deze mensen bleven interactie hebben met oesters en deponeerden ze in het landschap.

We hebben het verhaal van een Gullah Geechee vrouw die van de ene stad naar de andere op Sapelo Island verhuisde, en hoe de nieuwe stad minder goed was omdat deze geen oesters in de bodem had. De oesterafzetting is duidelijk een gunstig onderdeel van het landschap, en zij hebben deze zeer belangrijke ecologische nalatenschappen gecreëerd.

Hoe hebben de oesterschelpen de ecologische uniciteit van de eilanden beïnvloed?

Er zijn bepaalde grassen, planten, struiken of bessen die groeien op archeologische sites op deze eilanden die nergens anders aan de kust groeien, wat interessant is als je nadenkt over biodiversiteit. Zonder de opbouw van schelpen zou een groot percentage van dit land verdwenen zijn en niet in staat zijn om leven en die ecosystemen te ondersteunen.

Mensen wonen al ongeveer 13.000 jaar of langer aan de kust. Veel van de eilanden waar we aan hebben gewerkt, zijn al 5.000 jaar bewoond—veel van hen zijn pas 5.000 jaar geleden ontstaan, en vrijwel onmiddellijk toen sommige van deze eilanden land werden, begon men er te wonen.

Het is verbazingwekkend om over na te denken, want veel van deze eilanden zijn vandaag de dag onontwikkeld en niemand woont er, wat betekent dat dit de eerste keer in 5.000 jaar is dat mensen geen deel uitmaken van die ecosystemen. Deze eilanden weten niet hoe het is om een natuurlijk ecosysteem te zijn zonder mensen.

Waarom was het belangrijk voor jou en je collega’s om jullie resultaten te delen met een publiek buiten de archeologische gemeenschap?

We hebben het artikel naar een interdisciplinair tijdschrift voor aardwetenschappen gestuurd om het verder te verspreiden dan alleen collega’s in ons vakgebied. De gedachte was: “Hoe kunnen we dit communiceren naar onze collega’s in de ecologie die zich bezighouden met behoud en klimaatverandering?” Onze modellen van de impact van klimaatverandering en wat mogelijke oplossingen zijn voor het beheersen van stijgende zeespiegels en erosie, zijn vaak gebaseerd op aannames over natuurlijke plekken.

Wat voor soort basislijn gebruikt een ecoloog om verandering of voortgang te meten, of de impact van behoud, wanneer die basislijnen de rol van mensen niet hebben meegenomen? Als we niet begrijpen dat mensen in de afgelopen 5.000 jaar een grote rol hebben gespeeld in het vormgeven van die basislijn, zijn we waarschijnlijk niet goed voorbereid om effectieve oplossingen voor de toekomst te creëren als we deze als natuurlijke plekken behandelen.

Ons belangrijkste doel was om aan te tonen dat er een zeer interdisciplinaire benadering nodig is om de uitdagingen van ecologische rampen en planning en duurzaamheid aan te pakken. Het is moeilijk om onze bevindingen om te zetten in toepasbare praktijken, wat een van de redenen is waarom we proberen te communiceren met bredere gemeenschappen—misschien, als we hun taal gebruiken om onze resultaten te beschrijven, zal dit nuttiger zijn voor andere partijen.

Hoe kunnen we deze informatie delen met mensen die het goed kunnen gebruiken, zoals wetenschappers in de visserij en natuurbehouders, en inheemse stammen die proberen hun vispraktijken en andere zaken te revitaliseren? Dat vereist een opzettelijke inspanning.