Heropbouw van Syrië vereist veel meer dan alleen stenen en cement
Opbouw van Syrië vereist meer dan alleen stenen en mortel
Het herbouwen van Syrië na meer dan een decennium van verwoestende conflicten is geen eenvoudige taak. De schade aan het land omvat de fysieke infrastructuur, bestuurlijke systemen en het sociale weefsel dat de mensen ooit bij elkaar hield. De droom van een welvarend, sterk en verenigd nieuw Syrië is zeker haalbaar na de val van het al-Assad-regime, maar bepaalde voorwaarden moeten worden vervuld voordat het land uit zijn as kan herrijzen.
Ten eerste moet er een overgangsregering worden gevormd wiens autoriteit door alle belanghebbenden wordt geaccepteerd om een soepele overgang naar democratie te waarborgen. Elke poging tot herstel kan alleen slagen als deze wordt geleid door een inclusieve en stabiele regering die internationale erkenning geniet en het vertrouwen van het Syrische volk heeft. Een nieuw Syrië kan niet worden gebouwd zonder een nieuw sociaal contract dat mensenrechten, democratie en de rechtsstaat bevordert. Het opstellen van dit contract vereist de collectieve wijsheid van de slimste geesten en intellectuele leiders van Syrië, evenals de oprechte steun van de wereldgemeenschap. Alleen een overgang die door de Syriërs zelf wordt gestuurd, maar volledig wordt ondersteund door internationale instellingen via kennisdeling en technische ondersteuning, kan zorgen voor een succesvolle reconstructie.
Deze onderneming zal uitdagend zijn, en de weg naar realisatie zal waarschijnlijk vol obstakels zitten, aangezien het huidige politieke landschap gefragmenteerd blijft, zonder een duidelijke weg naar een stabiele en volledig representatieve regering. Zonder dit lopen de herstelinspanningen echter het risico een nieuw middel te worden voor het verdiepen van verdeeldheid in plaats van het helen ervan.
Ten tweede moet de stabiliteit van de Syrische staat en de veiligheid van zijn bevolking worden gewaarborgd. Een land dat onder aanval staat en vol conflicten zit, kan niet effectief worden herbouwd. De luchtaanvallen van Israël op Syrisch grondgebied en de annexatie van meer land sinds de val van het al-Assad-regime hebben de instabiliteit verergerd. Dergelijke acties verwoesten niet alleen de infrastructuur, maar demoraliserende gemeenschappen en brengen de hoop op een snelle reconstructie en herstel in gevaar.
Terwijl de wereldgemeenschap nauwlettend toeziet op de nieuwe leiderschap van Syrië om een soepele overgang te waarborgen, moet ze ook een duidelijke en krachtige boodschap naar Israël sturen. Deze boodschap moet Israël’s acties sterk veroordelen en hun onmiddellijke stopzetting eisen. De internationale gemeenschap moet duidelijk maken dat dergelijk gedrag onaanvaardbaar is en onmiddellijk moet stoppen. Stabiliteit gaat niet alleen om de afwezigheid van oorlog; het gaat om het creëren van een omgeving waarin mensen zich veilig voelen om hun leven opnieuw op te bouwen en in hun toekomst te investeren. Het laatste wat Syriërs op deze kritieke fase nodig hebben, is een nieuw oorlogsfront met alle onzekerheden en instabiliteiten die het zal creëren voor de nieuwe overgangsregering.
Ten derde moeten internationale sancties worden opgeheven om het land weer op de been te helpen. De Caesar-wet, die de Syrische economie heeft verlamd en het bijna onmogelijk heeft gemaakt om buitenlandse investeringen aan te trekken, moet worden ingetrokken. Deze sancties, die gericht waren op het onder druk zetten van het vorige regime om mensenrechtenveranderingen door te voeren en repressie te verlichten, hebben ook een significante impact gehad op het leven van gewone Syriërs, wat hun lijden en wanhoop heeft verdiept.
De wereldgemeenschap kan aarzelen om sancties volledig op te heffen vanwege de onzekerheid over het nieuwe leiderschap van Syrië. Desondanks kan een meer genuanceerde benadering worden aangenomen. In plaats van algemene sancties kan een gerichte strategie worden geïmplementeerd die het versoepelen van beperkingen op de dynamische zakelijke gemeenschap en de privésector van Syrië inhoudt. Dit zou bijdragen aan de lange termijn stabiliteit van Syrië en de reconstructie versnellen. Ondertussen kunnen gerichte sancties tegen specifieke regeringsfunctionarissen worden gebruikt als een middel om een positieve overgang aan te moedigen, indien nodig. Deze benadering balanceert de noodzaak van voorzichtigheid met de noodzaak van economische revival en reconstructie.
Ten vierde moet het maatschappelijk middenveld worden versterkt om een actieve rol te spelen in het reconstructieproces. Onafhankelijke lokale organisaties moeten nauw betrokken zijn bij alle herstelinspanningen, waarbij transparantie en verantwoording worden gewaarborgd. Onder het bewind van de al-Assad-familie heeft Syrië nooit een onafhankelijk maatschappelijk middenveld gehad. Jaren van ijzeren controle hebben gemeenschapsinitiatieven de das omgedaan, waardoor een samenleving is ontstaan die slecht is toegerust voor zinvolle publieke deelname. Echter, tijdens een periode van transitie en omvangrijke reconstructie hebben grassroots-organisaties die pleiten voor rechtvaardigheid en ervoor zorgen dat hulp de juiste mensen bereikt, een cruciale rol te spelen. Zonder hen loopt het herstelproces het risico besmet te worden door corruptie en vriendjespolitiek. De nieuwe heersers van Syrië moeten prioriteit geven aan het ondersteunen en versterken van de Syrische civil society om een gezonde en succesvolle reconstructie te waarborgen.
Het herbouwen van Syrië gaat niet alleen om politiek – het is ook een complex technisch vraagstuk. Het land heeft wanhopig mensen met technische kennis en ervaring nodig om een langetermijnplan voor reconstructie op te stellen, effectief budget te beheren en obstakels aan te pakken die onvermijdelijk zullen opduiken in verschillende complexe herbouwprojecten. Maar hier is het lastige deel: Moeten de nieuwe leiders van Syrië de knowhow van functionarissen uit het oude regime aanboren? Deze functionarissen en ambtenaren hebben waardevolle insiderkennis, maar hun banden met een regering die beschuldigd wordt van vreselijke daden, kunnen ertoe leiden dat grote delen van de bevolking het vertrouwen in het hele proces verliezen. Het vinden van de juiste balans is cruciaal. De herbouwinspanningen moeten inclusief zijn voor alle Syriërs, en vooral voor degenen die het hardst door de oorlog zijn getroffen – vrouwen, kinderen en minderheidsgroepen. Het vervreemden van een groep door te veel macht te geven aan mensen met nauwe banden met het oude regime zou niet alleen verkeerd zijn, maar ook een zekere manier om spanningen te herontsteken en elke herbouwinspanning te saboteren voordat deze echt begint.
De reconstructie van Syrië zal ook kostbaar zijn. Wie gaat dit allemaal betalen? De nieuwe leiders van Syrië kunnen dit niet alleen doen met wat er nog in de staatskas over is. Een coalitie van internationale donoren, waaronder VN-organisaties, zou het land uitgebreide middelen moeten bieden. Maar ze zullen alleen hun portemonnee opentrekken als er een regering is die mensen vertrouwen. Donoren moeten weten dat hun geld niet verspild of gestolen zal worden. Het is ook belangrijk om ervoor te zorgen dat de hulp die Syrië binnenkomt niet verspreid of politiek gemotiveerd is. Donoren die hulp koppelen aan hun eigen politieke eisen en prioriteiten zouden alleen leiden tot verspilde inspanningen, hiaten in de hulp en meer wantrouwen. Wat nodig is, is een verenigde aanpak die de echte behoeften van het Syrische volk prioriteert en ervoor zorgt dat hulpinspanningen niet worden beïnvloed door politieke spelletjes. Syrië zou kunnen profiteren van het organiseren van een uitgebreide reconstructieconferentie, waarbij internationale donoren en de nieuwe Syrische regering worden samengebracht om reconstrueren prioriteiten af te stemmen, transparante samenwerking te waarborgen en te beginnen met het herbouwen van de infrastructuur en het sociale weefsel van het land.
Tot slot zal onderwijs cruciaal zijn bij het herbouwen van Syrië tot een bruisend, inclusief en welvarend land. Een sterk onderwijssysteem bevordert een samenleving die mensenrechten, gemeenschapsbetrokkenheid en rechtvaardigheid waardeert. Alleen door te investeren in onderwijs en gemeenschapsbetrokkenheid kan Syrië zijn sociale weefsel herstellen en een generatie koesteren die kiest voor dialoog en samenwerking boven conflict.
Het belangrijkste aspect van het herbouwen van Syrië zal zijn het herbouwen van de Syrische samenleving. Achter alle technische zaken staan immers echte mensen – families die geliefden hebben verloren door willekeurige detentie, kinderen die zonder onderwijs zijn achtergelaten, hele gemeenschappen die lijden onder trauma. Herbouw gaat niet alleen om het repareren van wegen, huizen, scholen en ziekenhuizen; het gaat om het teruggeven van waardigheid en hoop aan de mensen. Syriërs moeten voelen dat hun lijden niet voor niets is geweest, dat ze een stem hebben in de toekomst van hun land, en dat de dagen die komen meer inhouden dan verlies en conflict.
Het herbouwen van Syrië zal tijd kosten en toewijding vereisen van alle betrokkenen. Het gaat niet alleen om constructie – het gaat om het herbouwen van vertrouwen, iedereen bij het proces betrekken en ervoor zorgen dat mensen verantwoordelijk worden gehouden. De weg vooruit is lang, maar met de juiste basis is er hoop dat Syrië weer een bloeiend, veerkrachtig land kan worden. Dit is een uitdaging die belangrijk is voor Syriërs en voor ons allemaal.
