Genocide en de uitdagingen voor mensen met een handicap

Opinie: De genocide in Gaza en de lijden van mensen met een beperking

Mensen met een beperking in Gaza hebben immense lijden ondergaan door verplaatsing en de ineenstorting van het gezondheidszorgsysteem. Meer dan 400 dagen van Israëlische luchtaanvallen en constante grondinvasies op dichtbevolkte gebieden hebben geleid tot meer dan 22.500 mensen met levensveranderende verwondingen. Honderden mensen met bestaande beperkingen zijn omgekomen of liggen nog onder het puin. Negentig procent van de bevolking van Gaza is verplaatst, sommigen zelfs tot 20 keer.

De vernietiging van infrastructuur bemoeilijkt de mobiliteit van mensen met alle soorten beperkingen, waardoor het extreem moeilijk voor hen is om te vluchten wanneer dat door het Israëlische leger wordt bevolen. Terwijl het Israëlische leger het gezondheidszorgsysteem in de Strook vernietigt, heeft het ook het zorgsysteem dat ooit bestond voor mensen met een beperking verwoest, waarbij veel professionals die in dit veld werkten omkwamen. Op 13 mei werd Hashem Ghazal, de oprichter van de Atfaluna Society for Deaf Children en bekend als de “spirituele vader van dove mensen in Gaza”, gedood bij een Israëlische luchtaanval, samen met zijn vrouw.

Ik groeide op in Gaza, in het Nuseirat-vluchtelingenkamp. Als kind kende ik veel mensen die permanent gehandicapt waren geraakt door Israëlisch geweld. Voor de oorlog waren bijna 50.000 mensen in Gaza geregistreerd als mensen met een beperking.

Hoewel ik niet langer in Gaza ben, had ik deze september de mogelijkheid om via de telefoon en WhatsApp met verschillende Palestijnen met een beperking te praten die zijn verplaatst. Hier zijn enkele van hun verhalen:

Azmi Aljamal is negen jaar oud. Op 15 oktober 2023 werd hij onder het puin van zijn familiehuis vandaan gehaald, dat werd beschoten met twee raketten die zijn moeder, grootouders, oom, twee tantes, twee broers en drie neven doodden. Azmi viel van de derde verdieping en raakte ernstig gewond. Hij zit nu in een rolstoel en heeft een operatie nodig om zijn voet te herstellen, maar kan het land niet verlaten om deze te ondergaan.

Azmi’s familie werd verplaatst van Nuseirat naar Rafah, en vervolgens weer terug naar Nuseirat, toen het Israëlische leger Rafah binnenviel. Zijn vader Mousa vertelde me: “Hij heeft speciale zorg nodig, bijvoorbeeld een bepaald type luier, hij volgt een specifiek dieet en heeft vitamines nodig die niet beschikbaar zijn.” Zijn familie had moeite om zalf te krijgen om zijn brandwonden te genezen. Wanneer er een bom in de buurt valt, draagt zijn vader Azmi en probeert hem enige bescherming te bieden. Azmi’s droom is om weer zelf te kunnen lopen.

Mahmoud Adnan Shokor is 31 jaar oud en woont in het Nuseirat-vluchtelingenkamp. Na een val van een bouwplaats in 2018 werd hij verlamd en ontwikkelde hij spraakproblemen. Hij gebruikt een rolstoel en is afhankelijk van de hulp van zijn familie voor dagelijkse taken. Op 4 november bombardeerde Israël zijn familiehuis, waarbij zijn moeder gewond raakte en zijn neef omkwam. Zijn overlevende familieleden en buren haalden Mahmoud uit het puin.

In het verleden ontving hij behandeling in Egypte. Nu verslechtert Mahmoud’s medische toestand. Zijn moeder vertelde me: “Hij huilt elke dag, en wanneer het tijd is om te ontsnappen en de bombardementen dichtbij zijn, kan hij niet voor zijn leven rennen.” Mahmoud’s broers Abed en Dyia dragen hem op hun rug, ondanks het gevaar. Mahmoud vertelde me dat hij geen toegang heeft gehad tot medicatie om zijn toestand te beheren.

Reem Ayad is 10 jaar oud. Oorspronkelijk uit de Zeitoun-buurt in Gaza-Stad, speelde ze op 16 oktober 2023 met haar broers toen een Israëlisch oorlogsvliegtuig twee raketten op hun huis liet vallen. Reem vertelde: “We vluchtten uit ons huis nadat het gedeeltelijk boven ons was verwoest. Terwijl we op straat vluchtten, bombardeerden ze de straat vlak naast ons en raakte ik direct gewond aan mijn rechterhand, wat leidde tot de onmiddellijke amputatie.”

Reem’s vader, Kamal, beschrijft hoe hij haar op zijn schouders droeg totdat hij de dichtstbijzijnde ambulance bereikte en Reem naar het ziekenhuis werd overgebracht. Toen gaf Israël opdracht om het ziekenhuis te evacueren en vluchtten ze naar het zuiden, ook al had Reem net een operatie ondergaan.

Kamal vertelde me dat ze nog steeds last heeft van nachtmerries en de ervaring herbeleeft van het onder het puin vandaan gehaald worden. “Reem heeft vitamines, voedsel en medicijnen nodig die niet beschikbaar zijn, en ze heeft een injectie nodig om de groei van het bot in haar hand te stoppen zodat het de huid niet scheurt. Het belangrijkste wat ze nodig heeft om haar leven voort te zetten zoals andere kinderen is een prothese.”

Amina Omar is negen jaar oud, afkomstig uit de Zeitoun-buurt, die aan cerebrale parese lijdt. Onder vuur, voor Israëlische tanks en met drones boven hun hoofden, moest haar moeder Najah – die zwanger was – Amina dragen terwijl ze naar het zuiden vluchtten. De strijd om te overleven heeft een verschrikkelijke tol geëist, en door ondervoeding en het gebrek aan gezondheidszorg heeft ze het kind dat ze droeg in haar buik verloren.

Najah doet haar best om haar familie draaiende te houden met de beperkte middelen die ze heeft in een kamp voor ontheemden. In de verzengende hitte bakt ze brood met een kleioven in haar tent en verkoopt een deel ervan.

Voor Amina zijn dagelijkse taken nog moeilijker dan voorheen. Omdat ze niet kan lopen, moet ze zich door het stof van het kamp slepen. Ze heeft een rolstoel nodig, maar het is onmogelijk om er een te krijgen. De voedselvoorziening is een constante zorg. Amina’s zwakke spijsverteringssysteem weigert de meeste gerechten, wat leidt tot braken en diarree.

Dit zijn slechts enkele verhalen onder duizenden. Terwijl de oorlog van Israël tegen Gaza onverminderd doorgaat, dragen mensen met een beperking wellicht de grootste last. Iedereen met wie ik sprak, had te maken met extreme ontberingen en kon de zorg die ze nodig hadden niet krijgen. Maar zelfs onder de meest extreme omstandigheden zijn de inspanningen die mensen bereid waren te leveren om hun dierbaren te beschermen opmerkelijk.

Ik heb zoveel verhalen gehoord van familieleden die hun leven riskeerden om voor elkaar te zorgen. Hun moed zou ons allemaal moeten motiveren om onze strijd voort te zetten om een einde te maken aan deze afschuwelijke genocide. We moeten alles doen wat we kunnen om politieke leiders onder druk te zetten om een wapenembargo tegen Israël op te leggen en te pleiten voor een permanent staakt-het-vuren.

De wereld moet de hulpvragen van alle Palestijnen, inclusief die met een beperking, horen.