De kloof tussen groen en NIMBY doet Britse politiek ontploffen

LONDEN — Er is een nieuwe, groene kloof ontstaan in Westminster.

Elke grote partij in het Britse parlement heeft zich gecommitteerd aan ambitieuze klimaatdoelen voor de komende jaren. Dit betekent echter dat er snel nieuwe zonneparken, windturbines en elektriciteitsmasten door het hele land moeten worden gebouwd — en parlementsleden beginnen zich zorgen te maken over waar al deze infrastructuur naartoe zal gaan.

De Labour-regering haast zich om het energiesysteem tegen 2030 om te schakelen van fossiele brandstoffen naar duurzame energiebronnen uit eigen land. De Conservatieven zeggen dat zij dit vijf jaar later zullen doen. Beide partijen hebben beloofd het land naar netto nul koolstofemissies te leiden tegen 2050 — en sommige kleinere partijen willen netto nul zelfs nog sneller bereiken.

De kiezers zijn echter niet allemaal enthousiast over de nieuwe ontwikkelingen die zich in het groene en mooie landschap van het land gaan voordoen. Alert op onvrede in hun eigen achtertuinen, beginnen parlementsleden van alle partijen zich druk te maken.

Ministers beweren dat door het energiesysteem tegen 2030 vrijwel volledig te ontdoen van olie en gas, de elektriciteit schoner zal zijn, de huizen warmer en de rekeningen lager tegen de tijd dat de volgende verkiezingen plaatsvinden.

“Eerlijk gezegd,” zei Energieminister Ed Miliband in september tegen het Lagerhuis, “tenzij we het net, zonne-energie en onshore wind bouwen, zullen we nooit van de achtbaan van de internationale gaskmarkten afkomen.”

Problemen op de achterbank

Dit betekent dat de hoeveelheid energie die door enorme onshore windturbines wordt opgewekt in de komende vijf jaar verdubbeld moet worden en dat zonneparken zelfs verdrievoudigd moeten worden, volgens regeringsadviseurs. Er moeten in de komende vijf jaar twee keer zoveel elektriciteitsmasten en transmissiekabels worden gebouwd als in de afgelopen tien jaar om die nieuwe schone energie te transporteren.

De snelheid van de veranderingen heeft echter al enkele van Labour’s eigen achterbankleden nerveus gemaakt, die zich zorgen maken dat hun kiezers ongerust zullen zijn over de opkomst van nieuwe energieprojecten in hun regio.

“Ze hebben het gevoel dat ze niet worden gehoord wat betreft wat ze willen en waar ze het nodig hebben,” vertelde Ben Goldsborough, Labour-parlementslid voor South Norfolk, vorige maand aan zijn collega’s, verwijzend naar de geplande zonneparken in zijn kiesdistrict.

Mensen begrijpen de noodzaak om “richting netto nul te bewegen,” zei hij — maar als kiezers zich overweldigd voelen, zullen ze de ontwikkeling van het Verenigd Koninkrijk tot een groene supermacht afwijzen.

Goldsborough is niet alleen.

Suffolk Labour-parlementslid Jenny Riddell-Carpenter vertelde lokale media in augustus dat de geplande nieuwe kabels een “nadelig effect” zullen hebben op haar gebied. Haar collega Matt Western zei dat de “gecombineerde impact” van nieuwe zonneparken in zijn kiesdistrict in Warwickshire betekende dat ze “niet geschikt” waren.

De kwestie maakt de Labour-leiding zo nerveus dat, volgens een hoge ambtenaar van de regering, ministers die zijn aangesteld bij het Ministerie van Energiezekerheid en Netto Nul, werden gescreend voor de mogelijkheid dat ze zouden worden geconfronteerd met campagnes tegen groene ontwikkelingen in hun eigen kiesdistricten — een probleem dat de vorige Conservatieve regering achtervolgde.

Een probleem dat alle partijen achtervolgt

Ook Conservatieve parlementsleden maken zich zorgen over de groene plannen van het land.

Nick Timothy, een nieuwe Conservatieve achterbanklid en voormalig adviseur van Theresa May, de premier die de wettelijk bindende netto nul-doelstelling van het VK ondertekende, noemde Miliband’s beslissing om inspecteurs te overrulen en een gigantisch zonnepark in zijn kiesdistrict goed te keuren een “belediging” voor de lokale bevolking.

Schaduw Buitenlandse Zakenminister Priti Patel heeft ook campagne gevoerd tegen lokale elektriciteitsmasten. “Ik ben tegen deze lelijke constructies die op onze onontwikkelde kusten worden geplaatst,” zei Schaduw Milieu Minister Victoria Atkins over de voorgestelde masten in haar kiesdistrict.

“We moeten de zorgen van gemeenschappen begrijpen die enorme stukken platteland nu zien veranderen in massale zonne-ontwikkeling,” zei voormalig Energieminister Andrew Bowie, die heeft gelobbyd tegen nieuwe masten in zijn eigen kiesdistrict Aberdeen.

Zelfs de Groene Partij — die in juli vier parlementsleden terugbracht op een belofte om netto nul zo vroeg mogelijk in 2040 te bereiken — wordt ongemakkelijk wanneer plannen voor schone energie hun nieuwe, groene zetels binnendringen.

Adrian Ramsay, de Groene co-leider, wil dat het werk aan nieuwe masten die door zijn kiesdistrict Waveney Valley lopen, wordt onderbroken. “Er is geen goede opties beoordeling geweest op de manier die ik vraag. En we moeten deze zaken goed doen, omdat het infrastructuur is die er op de lange termijn zal zijn,” vertelde hij.

De Liberal Democrats — nu de derde grootste partij in het Lagerhuis — zeggen dat het hele land moet streven naar netto nul tegen 2045. Ze zijn van plan een delegatie naar de VN COP-top in Azerbeidzjan te sturen deze maand om te pleiten voor wereldwijde klimaatactie.

Maar ze zijn niet immuun voor de Not In My Backyard (NIMBY) tendens.

Bij de verkiezingen in juli wonnen de Lib Dems een reeks zetels in groene gebieden van Midden-Engeland, die ooit door de Conservatieven werden gedomineerd, waar kiezers niet altijd enthousiast zijn over hectares aan zonnepanelen en draaiende turbines.

Layla Moran, een Lib Dem-parlementslid uit Oxfordshire, is “waarschijnlijk de grootste NIMBY in het Lagerhuis,” beweren haar politieke tegenstanders. Moran zegt dat ze de “woede en frustratie” van haar kiezers over een voorgesteld lokaal zonnepark deelt en heeft campagne gevoerd tegen het project.

“Twee keer zoveel masten en transmissiekabels zullen in de komende vijf jaar moeten worden gebouwd als in de afgelopen tien jaar om die nieuwe schone energie te transporteren.”

De Lib Dems zouden moediger moeten zijn in het claimen van een rol in het blokkeren van lokale ontwikkelingen, volgens een hoge MP.

“Het gevaar is dat we allemaal zo bang zijn voor het NIMBY-label dat we zonder nadenken instemmen met zaken die niet op de juiste plaats zijn of niet het juiste soort zijn,” zei milieuwoordvoerder Tim Farron.

Opvallende NIMBYisme

De regering werkt nog steeds uit waar al deze nieuwe groene infrastructuur zal komen. Maar opiniepeilers zeggen dat ze terecht verwachten dat hun eigen parlementsleden voorzichtiger zullen worden.

“Het NIMBYisme dat in kiesdistricten door het hele land aanwezig is, is opmerkelijk. En ik denk dat het ding is, omdat Labour er nu zo uitziet dat ze in een moeilijke situatie zitten, individuele parlementsleden dat zullen voelen,” zei Scarlett Maguire, directeur bij JL Partners.

Veel Labour-parlementsleden “zitten op ongelooflijk marginale overwinningen” in juli, voegde Maguire toe, zodat “lokale kwesties en lokale campagnes — en de zaak die uw parlementslid voor zichzelf kan maken als uw lokale vertegenwoordiger — alleen maar belangrijker zullen worden in de komende jaren.”

Die nerveuze parlementsleden omvatten bijna 90 in zetels waar de Reform UK-partij van Nigel Farage tweede werd na Labour.

Reform is fel tegen nieuwe groene infrastructuur en heeft beloofd om het waargenomen ongemak van netto nul bij kiezers aan te kaarten.

Deputy Leader Richard Tice zei: “We zullen de volgende verkiezingen vechten om netto nul af te schaffen. En als ik gelijk heb dat de rekeningen in de komende paar jaar niet omlaag gaan, kan ik je vertellen dat mensen heel boos gaan zijn.”

Chris Stark, de officiële die de Whitehall-eenheid leidt die belast is met het behalen van het doel voor 2030, is zich bewust van de uitdaging om kiezers aan boord te krijgen.

“Ik denk niet dat we iedereen in het land gaan winnen, maar ik denk dat er een aanzienlijke groep mensen is die niet weet wat we van plan zijn te doen en bang is voor de gevolgen. En dat is iets dat ik graag zou willen aanpakken,” vertelde Stark aan een industrieontvangst in september.

Een weg vooruit

Sommige Labour-parlementsleden willen dat hun collega’s hun zenuwen bedwingen over netto nul en groene infrastructuur.

“We moeten aan de slag en veel dingen bouwen. Het gaat op dit moment veel te langzaam, en het kost meer om in het VK te bouwen dan ergens anders,” zei Josh MacAlister, een nieuw Labour-parlementslid en lid van de Commissie Energiezekerheid en Netto Nul. De “groepsgroep” van Labour-parlementariërs die voor bouwen pleit, heeft de boodschap rechtstreeks aan Miliband en het Kabinet overgebracht.

In de zoektocht naar een compromis voor het accepteren van iets wat voor veel kiezers momenteel onaanvaardbaar is, denken ministers dat er een weg is door de impasse. Dit kan via de portemonnees van de kiezers.

Labour heeft beloofd dat gemeenschappen zullen profiteren van het huisvesten van nieuwe infrastructuur.

Details over die voordelen komen “zeer, zeer snel,” volgens Stark. “Ik ben daar enthousiast over. Het is een cruciaal onderdeel van het schone energieplan voor 2030.”

Maar parlementsleden wachten nog steeds. Een woordvoerder van DESNZ zei alleen dat het ministerie “manieren overweegt om ervoor te zorgen dat gemeenschappen die dicht bij schone energie-infrastructuur wonen, de voordelen hiervan kunnen zien, en zal te zijner tijd een update geven.”

Sommige parlementsleden, waaronder Lib Dem Sarah Dyke, die het landelijke Glastonbury en Somerton vertegenwoordigt, willen dat ministers kortingen op rekeningen of zelfs contante betalingen aanbieden aan boeren die nieuwe zonneparken huisvesten. Kiezers die elektriciteitsmasten huisvesten “willen het woord ‘compensatie’ horen,” zei Labour’s Ben Goldsborough.

Als de regering dit goed kan aanpakken, kunnen dergelijke voordelen een manier zijn om de harten en geesten van kiezers — en hun parlementsleden — te winnen, volgens Maguire, de opiniepeiler.

“Ik denk dat [de regering] nog steeds het perfecte verhaal en het perfecte argument hiervoor moet vinden,” zei Maguire. “Maar ik zou — als ik in die positie was — meer transactionele aanbiedingen overwegen.”