Democraten, vecht de volgende keer voor de arbeidersklasse

OPINIE: De Democratische Partij moet weer vechten voor de arbeidersklasse

De beslissing van de Democratische Partij om de arbeidersklasse te verwaarlozen, heeft de verwachte rampzalige gevolgen. Een week voor de verkiezingen sprak mijn vader met me over zijn onderbuikgevoel dat voormalig president Donald Trump misschien zou winnen. Hij was duidelijk over zijn keuze om op vicepresident Kamala Harris te stemmen. “Maar wat doen ze?” vroeg hij, gefrustreerd. “Ze moeten eerlijk zijn tegen de mensen over de economie. Ik ken zoveel mensen die zich geen huis meer kunnen veroorloven. Mensen willen niet horen: ‘Nou, de economie is eigenlijk goed.’

Plotseling draaide hij van Harris naar de liberalen in het algemeen en van de economie naar de cultuur. “Weet je, ik ben moe om het gevoel te hebben dat ik aangevallen ga worden voor het zeggen van iets verkeerds, voor het gebruiken van de verkeerde woorden,” vertrouwde mijn vader me toe, terwijl hij ongewoon emotioneel werd. “Ik wil niets zeggen dat iemand zou kunnen beledigen. Ik wil respectvol zijn. Maar ik denk dat Trump veel mensen als ik bereikt, die niet op een speciale manier hebben leren praten op de universiteit en zich voortdurend neergehaald voelen door mensen die dat wel hebben.”

Mijn vader, 71 jaar oud, werkt nog steeds fulltime en helpt een delicatessenwinkel te runnen op een lokale boerenmarkt. Hij heeft geen universitaire opleiding. Opgevoed als mennoniet en sociaal conservatief, is hij desondanks open-minded en nieuwsgierig. Toen zijn neven in de jaren ’80 uit de kast kwamen als homoseksueel, accepteerde hij hen zoals ze zijn.

Mijn vader zou nooit transgenderpersonen, immigranten of anderen dehumaniseren of als zondebok gebruiken, maar hij begreep een belangrijk onderdeel van Trumps retorische strategie: wanneer Trump kwetsbare groepen aanvalt, presenteert hij zichzelf als iemand die het opneemt voor de condescending culturele elites – de elites die nauw verbonden zijn met de Democratische Partij.

Net als ik heeft mijn vader nu drie keer tegen Donald Trump gestemd in de belangrijke swingstaat Pennsylvania. Net als ik was hij ongelukkig met de drie Democratische kandidaten waarvoor hij zich verplicht voelde te stemmen – en diep teleurgesteld in de partij en haar leiderschap. Hij heeft niet het gevoel dat ze zich iets aantrekken van mensen zoals hij. Het is duidelijk dat als de leiders van de Democratische Partij de historische basis van arbeidersstemmen konden inruilen voor welgestelde kiezers en toch verkiezingen zouden winnen, ze dat zouden doen.

Dit is geen hyperbool. Dit is wat ze ons keer op keer hebben getoond en verteld – in hun beleidsprioriteiten, communicatiestrategieën en verkiezingscampagnes. Ze zeggen het hardop. In de zomer van 2016 beweerde de Democratische senator Chuck Schumer zelfvoldaan dat “voor elke blauwe-collar Democraat die we verliezen in West-Pennsylvania, we er twee gematigde Republikeinen in de buitenwijken van Philadelphia voor terugkrijgen, en dat kan je herhalen in Ohio, Illinois en Wisconsin.”

De strategie faalde spectaculair in 2016 en opnieuw in 2024. En zelfs toen het leek te werken in 2018, 2020 en 2022, toen de Democraten voldoende aantal kiezers uit de buitenwijken wisten te winnen door een enorme tegenreactie tegen Trump, waren de risico’s duidelijk. In een weinig opgemerkte post in april 2018 op de verkiezingsanalyse blog FiveThirtyEight, toonde analyst Nathaniel Rakich aan hoe, destijds, “gemiddeld (en ten opzichte van partijdige voorkeur), de Democraten beter presteerden in arbeidersgebieden dan in de buitenwijken.”

Rakich toonde aan dat de Democraten ongeveer gelijke kansen hadden om arbeidersstemmen te winnen als welgestelde stemmen en dat ze waarschijnlijk positieve resultaten zouden zien, ongeacht welke groep kiezers ze middelen in investeerden. Maar Rakich waarschuwde dat dergelijke positieve resultaten zich zelfversterkend konden bewijzen: als de Democraten alleen investeerden in het winnen van welgestelde kiezers uit de buitenwijken, zouden die inspanningen enkele resultaten opleveren, en dit zou de vastberadenheid van de Democraten versterken dat ze wijs hadden gekozen. Schumer’s strategie zou dan gevalideerd lijken. Maar wat met de arbeidersstemmen die niet prioriteit kregen?

Drie jaar later, in maart 2021, stuurde de Republikeinse vertegenwoordiger Jim Banks een strategie memo naar de leider van de minderheid in het Huis, Kevin McCarthy, waarin hij betoogde dat de Republikeinse Partij “de partij is die door de meeste arbeiders wordt gesteund”. Banks pleitte ervoor dat de GOP deze herschikking expliciet zou omarmen om “permanent de Partij van de Arbeidersklasse te worden”.

Banks gebruikte “arbeidersklasse” niet als een eufemisme voor de blanke arbeidersklasse. De memo wees op de verschuiving van lagere inkomens van zwarte en Latino kiezers naar Trump van 2016 tot 2020, in aantallen die de Democraten serieus hadden moeten alarmeren. Een opvallend kenmerk van de memo is de oppervlakkigheid van de voorgestelde beleidsoplossingen om arbeidersstemmen aan te trekken. Hoewel het voorstelt “economisch elitisme” aan te pakken, identificeert het de schurken die zogenaamd verantwoordelijk zijn voor de klachten van de arbeidersklasse als immigranten, China en “woke universiteitsprofessoren”. Big Tech wordt alleen genoemd vanwege zijn “schandelijke onderdrukking van conservatieve spraak”.

De werkelijke beleidsagenda van de GOP – van het verzwakken van vakbonden tot deregulering tot het verlagen van belastingen voor de rijken tot verdere afbraak van het openbaar onderwijs en meer – is een ramp voor arbeiders. Maar een directe vergelijking van beleidsagenda’s is niet hoe de meeste kiezers hun keuze maken voor welke kandidaat ze steunen. De meeste Amerikanen hebben het moeilijk, met een grote meerderheid die van salaris naar salaris leeft. In zo’n context is Trumps kerncompetentie zijn intuïtieve begrip van de algemene onvrede. Zijn centrale boodschap komt neer op: “Ik zal chaos veroorzaken bij de elites die chaos hebben veroorzaakt in ons land.”

Hoewel Trump en de Republikeinen diametraal tegenovergestelde standpunten innemen over progressieve economische beleidsmaatregelen, blinkt Trump uit in het benoemen van schuldigen. Hij is bedreven in het consistent aanspreken van algemene “anti-elite” woede en ressentiment, die hij vaak verweeft met raciale vooroordelen, xenofobie, misogynie en – vooral in 2024 – transfoobische sentimenten.

Vaag anti-elitisme – opnieuw, voornamelijk gericht op culturele elites – is absoluut centraal in Trumps narratieve strategie. Zijn populisme is nep voor zover het economische macht ongemoeid laat, “omhoog slaan” in plaats van op culturele elite-doelen, zoals de nieuwsmedia, de academische wereld, Hollywood en Democratische politici. Het werkt deels omdat economische macht abstract kan aanvoelen; mensen hebben de neiging zich erbij neer te leggen, zoals ze doen bij het weer. Sociale elitisme daarentegen heeft een menselijk gezicht en condescensie wordt viscerale ervaren.

En laten we eerlijk zijn, welgestelde liberalen kunnen ongelooflijk neerbuigend zijn. Kwetsbare groepen worden deels aangevallen om een verhaal te vertellen dat “Kamala Harris zich meer bekommert om het cateren naar deze speciale groep (waar je vooroordelen tegen hebt) dan om hardwerkende mensen zoals jij.”

Voordat je transgenderpersonen of immigranten of iemand anders onder de bus gooit (omdat MSNBC-presentator Joe Scarborough zei dat we dat zouden moeten doen), overweeg de mogelijkheid dat deze aanvallen zwak zijn in vergelijking met de populaire aantrekkingskracht die de Democraten zouden kunnen hebben als ze besloten om consequent meer overtuigende schurken te benoemen. Wall Street en hebzuchtige miljardairs zijn voor de meeste arbeidersstemmen veel overtuigender schuldigen dan een transgenderkind dat wil sporten. Trumps manoeuvre om ressentiment om te leiden werkt alleen als de Democraten weigeren een overtuigend verhaal te vertellen dat de werkelijke klachten van de arbeidersklasse verklaart.

De taak om de arbeidersklasse te inspireren, te overtuigen en te motiveren vereist dat je laat zien dat je aan hun kant staat. Voor mensen om te geloven dat je echt aan hun kant staat, moet je consequent zichtbare gevechten aangaan met krachtige schuldigen, zoals Wall Street, Big Tech en Big Pharma, evenals de politici in je eigen partij die in hun zak zitten. Zelfs terwijl Biden zich in belangrijke opzichten losmaakte van de voorschriften van het neoliberalisme in de vroege fase van zijn administratie, zien we nog steeds een aanhoudende aarzeling onder topdemocraten om de schuldigen aan te wijzen die onze economie en ons politieke systeem hebben gemanipuleerd en de Amerikaanse arbeidersklasse in de kou hebben gelaten.

De realiteit is dat de Biden/Harris-administratie niet genoeg heeft gedaan om arbeiders te helpen, vooral niet om de kosten van levensonderhoud te verlichten. En ze hebben niet effectief verteld wat ze hebben bereikt – en wat ze nog meer hebben geprobeerd te doen – voornamelijk omdat ze liever geen krachtige mensen benoemen of openlijke gevechten aangaan met degenen die in de weg staan.

Waarom zijn de Democraten zo terughoudend om krachtige schuldigen te benoemen en een populaire economische narratief te bezitten? De redenen gaan verder dan de gebruikelijke kritiek op “de Democraten zijn gewoon slecht in communicatie.” Kortom, het neoliberale tijdperk heeft een grote impact gehad op de vechtlust van de partij van de New Deal. De huidige Democratische Partij heeft gemengde en tegenstrijdige loyaliteiten, terwijl ze hoopt de multiraciale arbeidersklasse die haar historische basis van kracht en macht vormt, vast te houden en de donorclass die haar huidige bron van financiering is. In een tijd van historische ongelijkheid, wanneer de meeste Amerikanen geloven dat het systeem door weinigen tegen velen is gemanipuleerd, is er geen boodschap die de multiraciale arbeidersklasse zal inspireren zonder ook ten minste een deel van de donorbasis van de partij af te schrikken.

De strategie memo van Banks vertelde de Democraten precies hoe Trump en de GOP in 2024 zouden winnen, en toen deden ze het. Dus wanneer kunnen we de strategiememo lezen over hoe de Democraten van plan zijn het bloedverlies van arbeidersstemmen te stoppen en hen terug te winnen?

We hebben het kader al zo lang in handen als we Trump hebben. Het is gemakkelijk te vinden. Google: “Bernie Sanders”. Door de cirkels te sluiten om Sanders (twee keer) te verslaan, dacht de Democratische Partij dat ze zich aantrekkelijker maakte voor de zeer gewaardeerde welgestelde swingkiezers. Maar door de gedurfde visie, vechtlust en grassroots enthousiasme die deze hervormingsbeweging vertegenwoordigt te onderdrukken, hebben de partijleiders effectief twee Trump-termijnen mogelijk gemaakt en misschien zelfs de consolidatie van een langdurige autoritaire herschikking van het electoraat. Zelfs de “gematigde” columnist van The New York Times, David Brooks, begrijpt het nu eindelijk.

Het zou nu overduidelijk moeten zijn dat als de Democraten niet leren om met arbeiders als mijn vader te praten en het vertrouwen van hen te winnen – en mensen die veel meer vervreemd zijn dan hij – de partij verloren is. Dat betekent zichtbaar en vocaal opkomen voor arbeiders en openlijke gevechten aangaan met krachtige schuldigen. Uiteindelijk betekent het dat ze de centrale crisis onder ogen zien en omkeren die ten grondslag ligt aan het “populistische moment” waarin we leven – de ongebreidelde ongelijkheid – door groot te leveren voor de Amerikaanse arbeidersklasse.