Onderzoek toont aan dat plastic nanodeeltjes zich kunnen ophopen in eetbare delen van groenten

Plasticvervuiling vormt een wereldwijde milieuprobleem, en eenmaal in het milieu kan plastic fragmenteren in steeds kleinere stukjes.

Een nieuwe studie toont voor het eerst aan dat sommige van de kleinste deeltjes die in het milieu worden aangetroffen, kunnen worden opgenomen in de eetbare delen van gewassen tijdens het groeiproces. Dit onderzoek gebruikte radijs om voor het eerst aan te tonen dat nanoplastics—sommige met een diameter van slechts één miljoenste centimeter—de wortels kunnen binnendringen, voordat ze zich verspreiden en zich ophopen in de eetbare delen van de plant.

De onderzoekers zeggen dat de bevindingen een andere mogelijke weg onthullen voor mensen en dieren om onbedoeld nanoplastics en andere deeltjes en vezels te consumeren die steeds vaker in het milieu voorkomen. Dit benadrukt ook de noodzaak voor verder onderzoek naar wat een opkomend voedselveiligheidsprobleem is, en de precieze impact die het kan hebben op milieu- en menselijke gezondheid.

De studie, gepubliceerd in het tijdschrift Environmental Research, omvatte experts in de plantwetenschap, milieuchemie en plasticvervuiling van de Universiteit van Plymouth. Het paste vergelijkbare technieken toe als eerder gebruikt door het team om de snelle opname van plastic nanodeeltjes door commercieel belangrijke soorten weekdieren en vissen aan te tonen, wat aanvullend bewijs levert dat deze deeltjes zich kunnen verplaatsen en ophopen in de voedselketen.

Voor het nieuwe onderzoek plaatsten wetenschappers radijs in een hydroponisch teeltsysteem, waarbij de niet-vlezige wortels van de plant in contact kwamen met een oplossing van polystyreen nanodeeltjes die radiogelabelde koolstof bevatten. Na vijf dagen onderzochten ze hoe ver de deeltjes in de plant waren doorgedrongen, en ontdekten dat bijna 5% van de deeltjes die oorspronkelijk in de oplossing zaten, door het wortelsysteem was vastgehouden—wat neerkomt op miljoenen nanoplastics die de gewassen binnengingen.

Van die deeltjes was ongeveer een kwart in de eetbare vlezige wortels terechtgekomen, terwijl 10% zich in de bladeren had opgehoopt. Dr. Nathaniel Clark, docent Fysiologie aan de Universiteit en de hoofdauteur van de studie, zei: “Planten hebben een laag binnen hun wortels, de Caspariaanse strip, die zou moeten fungeren als een soort filter tegen deeltjes, waarvan vele schadelijk kunnen zijn.”

“Dit is de eerste keer dat een studie heeft aangetoond dat nanoplastics deze barrière kunnen passeren, met de mogelijkheid dat ze zich binnen planten ophopen en overgedragen worden aan alles wat ze consumeert. Er is geen reden om te geloven dat dit uniek is voor deze groente, met de duidelijke mogelijkheid dat nanoplastics worden opgenomen in verschillende soorten producten die overal ter wereld worden verbouwd.”

De Universiteit van Plymouth heeft meer dan 20 jaar onderzoek gedaan naar microplastics, waarbij de aanwezigheid van plastic deeltjes van de diepste delen van de wereldzee tot de hellingen van de Mount Everest is aangetoond. Het heeft ook enkele van de belangrijkste bronnen van microplasticvervuiling geïdentificeerd—van bandenslijtage tot de wascyclus en afbladderende verf, en de afbraak van grotere voorwerpen in het milieu—waarbij dit onderzoek direct heeft bijgedragen aan internationale wetgeving.

Professor Richard Thompson OBE FRS, hoofd van de Internationale Onderzoeksunit voor Mariene Vervuiling van de Universiteit en een senior auteur van de huidige studie, zei: “In zekere zin zouden deze bevindingen geen verrassing moeten zijn—immers, in al ons eerdere werk hebben we microplasticvervuiling gevonden waar we ook maar hebben gezocht.”

“Deze studie levert echter duidelijk bewijs dat deeltjes in het milieu zich niet alleen kunnen ophopen in zeevruchten, maar ook in groenten. Dit werk maakt deel uit van ons groeiende begrip van accumulatie en de potentiële schadelijke effecten van micro- en nanodeeltjes op de menselijke gezondheid.”