Trump Verhoogt de Oorlog Tegen Armoede tot Nieuwe Extremes

OPINIE: Donald Trump en de oorlog tegen de armen

Donald Trump heeft de oorlog tegen de armen niet begonnen, maar hij tilt deze naar nieuwe extremen. Zijn “Grote, Mooie Wet” is de nieuwste poging om het al fragiele sociale welzijnssysteem van Amerika af te maken.

President Donald Trump heeft op 4 juli 2025 zijn handtekening gezet onder deze wet, die belastingverlagingen en bezuinigingen inhoudt. Deze begroting snijdt $930 miljard van Medicare en Medicaid over het komende decennium, wat kan leiden tot het verlies van gezondheidsverzekering voor maar liefst 17 miljoen Amerikanen. De bezuinigingen op het Supplemental Nutrition Assistance Program (SNAP) – een voedselhulpprogramma voor Amerikanen die in diepe armoede leven – zullen ongeveer 1 miljoen kwetsbare mensen niet in staat stellen om het basis mensenrecht op voedsel te waarborgen.

Het Amerikaanse sociale welzijnssysteem – geïntroduceerd door president Franklin D. Roosevelt met de Social Security Act van 1935 en uitgebreid door president Lyndon B. Johnson met Medicare en Medicaid in 1965 – staat op het punt in de noodsituatie te belanden. Dit is een van de grootste teruggangen van sociale welzijnsprogramma’s in de VS sinds hun ontstaan in 1935.

Veel mensen wijzen naar Project 2025 als oorzaak, maar de minachting voor sociale welzijn in de VS is altijd aanwezig geweest. De VS kan niet functioneren zonder miljoenen Amerikanen die voor een laag loon werken, zodat een select aantal rijkdom en macht kan vergaren en mega-corporaties hun middelen kunnen accumuleren.

Het feit dat de VS de afgelopen 90 jaar een mediocre en terughoudend sociaal welzijnssysteem heeft gehad, is bijna een wonder. Terwijl veel andere westerse landen hun sociale welzijnssystemen moderniseerden, hield de VS vast aan beperkte overheidsinterventie. Pas na de Grote Depressie in de jaren ’30 begonnen individuele staten, en niet de federale overheid, enige economische hulp te bieden aan werklozen.

Frances Perkins, de Amerikaanse minister van Arbeid, speelde een cruciale rol in het overtuigen van Roosevelt om de Social Security Act van 1935 na te streven. Deze wet bood voor het eerst federale ondersteuning aan ouderen, werklozen, gehandicapten en alleenstaande moeders. Maar zelfs met een werkloosheid van 25% waren de voorstanders zich bewust van de tegenstand die zou komen tegen de federale verantwoordelijkheid voor het verstrekken van voordelen aan Amerikanen.

Vooruitgang in sociale welzijnsprogramma’s werd vaak tegengewerkt door invloedrijke zakenlieden, zoals Henry Ford, die zijn minachting voor federal sociale welzijn uitte. Ondanks deze tegenstand, zorgde Johnson’s War on Poverty in 1964-65 ervoor dat er nieuwe conservatieve bewegingen ontstaan. Johnson wilde Medicare en Medicaid aan het sociale zekerheidsregime toevoegen, maar dit stuitte op verzet vanuit de Republikeinse partij.

De conservatieve reacties op wat zij “rechten” noemden, kwamen voort uit de uitbreiding van de sociale staat onder Johnson. Toen Ronald Reagan president werd in 1981, verlaagde zijn administratie de Medicaid-uitgaven met meer dan 18% en kortte het budget van het ministerie van Volksgezondheid en Human Services met 25%. Deze bezuinigingen resulteerden in miljoenen Amerikanen die minder toegang hadden tot sociale voorzieningen.

Als tiener die tussen 1983 en 1987 afhankelijk was van AFDC en SNAP, kan ik de effecten van dergelijke bezuinigingen uit de eerste hand bevestigen. De jaarlijkse staats- en federale bijstand van $16.000 was nauwelijks genoeg om in de basisbehoeften van mijn gezin te voorzien.

In de afgelopen 30 jaar hebben leiders die zich verzetten tegen het federale sociale welzijnssysteem, hun overwinningen met verontrustende harteloosheid gevierd. De huidige budgetprioriteiten, die uiteindelijk de arme bevolking schaden en de toegang tot gezondheidszorg beperken, zijn niets minder dan monstrous.

Negentig jaar en 44 jaar belastingverlagingen later, heeft de hebzucht van conservatieven en de extreemrechtse beweging geleid tot nog een ronde belastingverlagingen ten gunste van de ultrarijken en mega-corporaties. Het is slechts een kwestie van tijd voordat degenen wiens grootouders ooit baat hadden bij sociale zekerheid en welzijn, zich zullen inzetten om wat er nog over is van Amerika’s sociale vangnet te ondermijnen.