Waar verkrijgen onderwaterkloven in Antarctica hun zeeleven?
Hoge biomassa niveaus maken de Palmer Deep onderzeese canyon in Antarctica een voorkeursvoedingsgebied voor pinguïns. Nieuw onderzoek onderzoekt de oorsprong van deze biomassa.
Onderzeese canyons rond Antarctica vertonen doorgaans minder zee-ijs, hogere zeewatertemperaturen en meer biomassa, zoals fytoplanktonbloei, dan de schappen waarmee ze in verbinding staan. Fytoplanktonbloei voedt Antarctische krill, waardoor deze canyons een aantrekkelijke voedingsgrond zijn voor grotere roofdieren zoals pinguïns, die permanente nesten maken voor voedselzoekend en broeden aan de kusten rondom onderzeese canyons.
Eerdere studies suggereerden dat, net als op een boerderij, de fytoplanktonbloei die roofdieren aantrekt lokaal wordt gegroeid, ondersteund door de opwelling van voedingsrijk water. Maar nieuwere onderzoeken tonen aan dat water sneller door de canyon beweegt dan fytoplankton kan accumuleren. Het is waarschijnlijk dat stromingen het grootste deel van de oppervlaktebiomassa vanuit andere delen van de oceaan naar de canyon transporteren. Canyons functioneren dus meer als biomassa-supermarkten, waar voedsel wordt geleverd, dan als boerderijen.
In een artikel gepubliceerd in het Journal of Geophysical Research: Oceans, onderzochten Darren McKee en zijn collega’s in hoeverre fytoplankton lokaal groeit in de Palmer Deep canyon op het westen van het Antarctisch Schiereiland in vergelijking met transport door oceaanstromingen. Hiervoor gebruikten ze hoogfrequente radar om oceaanstromingen te meten en satellietbeelden die uren tot dagen uit elkaar werden genomen om de niveaus van oppervlaktechlorofyl, een indicator voor fytoplankton, te meten.
De resultaten toonden aan dat beide processen zich voordoen. Oceaanstromingen lijken veel van het fytoplankton naar de westelijke kant van de canyon te brengen, waardoor het meer op een supermarkt lijkt, schrijven de onderzoekers. In tegenstelling hiermee lijkt er meer fytoplankton ter plaatse te groeien aan de oostelijke flank, waardoor het meer op een boerderij lijkt.
De auteurs onderzochten ook hoe de beweging van water correleerde met plankton groei, door de chlorofylniveaus in bewegende watermassa’s te volgen. Over het algemeen ontdekten ze dat watermassa’s die een toename in fytoplanktonniveaus zagen terwijl ze door de canyon bewogen, de neiging hadden om meer met de klok mee te bewegen, terwijl massa’s die een afname in fytoplanktonniveaus vertoonden, meer tegen de klok in roteerden.
