Israëlische bombardementen in Gaza ‘erger dan ooit’: Britse arts na recente missie

Nieuws|Israël-Palestina conflict

Israëlische bombardementen in Gaza ‘erger dan ooit’: Britse arts na laatste missie

Victoria Rose, die terug is van haar derde humanitaire missie, herinnert zich de verwondingen die leken te komen ‘uit het hart’ van explosies. Victoria Rose, een Britse plastisch en reconstructief chirurg, heeft drie keer vrijwilligerswerk gedaan in Gaza tijdens de oorlog.

Op een typische dag in het Nasser Ziekenhuis in Zuid-Gaza, stond Victoria Rose, een Britse chirurg, op voordat de dageraad aanbrak. “Omdat de bombardementen om vier uur zouden beginnen,” zei ze, nu terug in Londen, na haar derde humanitaire missie naar Gaza sinds de oorlog begon in oktober 2023.

Tijdens bijna vier weken in mei opereerde ze meestal 12 of 13 patiënten per 14 uur durende dienst, tenzij er een massale casus was, wat leidde tot nog langere diensten en meer patiënten. Ter vergelijking: in Londense ziekenhuizen behandelt ze maximaal drie patiënten per dag. “Het is nonstop opereren in Gaza,” zei ze.

Ze herinnert zich enkele van haar vele patiënten, waaronder de 11-jarige Adam al-Najjar, het enige overgebleven kind van Dr. Alaa al-Najjar, wiens negen andere kinderen en echtgenoot, Hamdi, ook een arts, werden gedood bij een aanval in Khan Younis vorige maand.

Ze herinnert zich levendig twee broers met verwondingen aan de onderbenen, Yakoob en Mohammed, die de enige overlevenden van hun gezin waren, en een achtjarig meisje genaamd Aziza dat wees was geworden. “Ze had een brandwond op haar gezicht en schouder, en iemand vond haar op straat en bracht haar binnen,” zei Rose, die gespecialiseerd is in plastische en reconstructieve chirurgie.

Rose en een team van medici werkten onvermoeibaar om het been van een zevenjarig meisje te redden, dat na een explosie “haar knie miste… het was alsof ik naar de achterkant van haar been keek zonder het bot.” Nadat ze het gebied had gereinigd, dode huid en spier had verwijderd en de wond had verbonden, kwam het meisje drie keer terug voor verdere behandeling, maar uiteindelijk werd haar ledemaat geamputeerd.

Victoria Rose: “Zodra we binnen waren, was het bombarderen veel erger dan ooit tevoren, en het was veel, veel luider, dichterbij en constanter dan het ooit was geweest. De drones waren er constant en zo luid dat het moeilijk was om een gesprek te voeren als je buiten was.”

Rose: “Deze keer leken de verwondingen te komen uit het hart van een explosie. Mensen waren opgeblazen, en stukjes van hen waren eraf geblazen. Vorige zomer waren het veel meer schrapnelwonden – een bom was in de buurt afgegaan, en iets was opgeraapt en had hen geraakt en schade aan hun lichamen toegebracht. Veel meer overleefbare, reconstrueerbare verwondingen, terwijl deze veel meer directe treffers op mensen leken te zijn.”

Rose: “Dit is zonder enige twijfel het ergste. Het aantal patiënten is meer en het aantal kinderen is exponentieel gestegen. Het aantal kinderen dat ik heb gezien is verdubbeld sinds de reis in maart 2024.”

Rose: “Het is een zeer vergelijkbaar scenario, een zeer vergelijkbare sfeer als in een ziekenhuis ergens anders, maar het is gewoon zo vol. Het is iedereen; het lijkt wel alsof de hele bevolking daar is. (Artsen zijn meestal) zeer selectief in wie we opnemen. Normaal zijn ze ouder, of hebben kanker, of complicaties van diabetes of hartaanvallen – dat is normaal wie ziekenhuisbedden in het VK krijgt. Maar daar kan het iedereen op jouw straat zijn. Het zijn gewoon normale mensen die zijn opgeblazen. Gezonde mensen die anders echt fit en gezond waren, en nu zijn opgeblazen. Het is behoorlijk bizar om iemand op te nemen die gisteren nog gezond was en nu een arm of een deel van een arm mist.”

Rose: “De meeste slachtoffers hadden schotwonden. Ze waren in de buik, in het been, in de arm geschoten. Na de GHF-schietpartij, toen (de slachtoffers) allemaal binnenkwamen, zei de volgende journalist (met wie ik sprak) meteen tegen me dat ‘Israël heeft ontkend dat ze iemand hebben neergeschoten en weet je, ze zeggen dat het de Palestijnen zijn die elkaar neerschieten’. En toen zeiden ze een soort van, ‘Niemand is gedood’, terwijl ik in de spoedeisende hulp stond met 30 lijkzakken, denkend, je kunt niet zo liegen. Je kunt gewoon niet.”

Rose: “Iedereen is afgevallen. Ze zullen je vertellen, ‘Ik ben nu vijf of tien kilo lichter.’ Mijn medische studenten waren in augustus bij me, de meisjes zijn gewoon zo dun nu. Ze zijn allemaal in de twintig, en allemaal zagen ze eruit alsof ze aanzienlijke hoeveelheden gewicht hadden verloren. Maar de kinderen zijn echt klein. Ze zijn echt mager. Zestig kinderen zijn in het Nasser Ziekenhuis overleden aan ondervoeding. Het zijn vooral de kinderen die lactose-intolerant zijn of andere ziekten hebben, omdat de enige flesvoeding die binnenkomt niet geschikt is voor kinderen met lactose-intolerantie. Dan heb je kinderen die andere ziekten hebben die hen verhinderen om normale melk te nemen. Dat was behoorlijk schokkend.

Rose: “De traumapatiënten, die ik zag, waren ook echt klein. Geen vet op hen, en behoorlijk wat spierafbraak. En ze genezen helemaal niet goed. Het leek deze keer veel langer te duren dan in augustus voor wonden om te genezen. Er waren veel infecties, een enorm aantal infecties; met ondervoeding krijg je een verzwakking van het immuunsysteem. Het is een van de gebieden die het meest zijn aangetast. Je kunt geen goede immuunrespons opbouwen. Daarnaast waren alle wonden toch al vuil omdat iedereen in een tent leeft en er geen sanitaire voorzieningen of schoon water zijn. Je begint in een echt moeilijke positie, en dan ben je zonder antibiotica. We hadden maar drie soorten antibiotica die we konden gebruiken, en geen van hen zou de eerste keuze zijn geweest als we in het VK waren geweest.”

Rose: “Het is nu echt slecht. Zoveel van hen zeiden tegen me, ‘Ik zou liever doodgaan dan doorgaan.’ Zoveel van hen willen een wapenstilstand, en ik denk dat ze bereid zouden zijn om alles te doen om nu een wapenstilstand te krijgen. Ze zijn op hun dieptepunt. Ze hebben allemaal 15 keer verhuisd. Ze hebben allemaal aanzienlijke gezinsleden verloren – deze mensen hebben kinderen verloren. Hun huizen zijn volledig verwoest. Het zijn echt, echt moeilijke tijden voor hen.”

Rose: “Het is een door de mens veroorzaakte humanitaire crisis, dus het kan door mensen worden gestopt, en dat is wat er moet gebeuren. Dit kan onmiddellijk worden stopgezet als mensen genoeg druk uitoefenen op de juiste regeringen, de juiste leiders. Ik denk dat als we het niet snel stoppen, er geen Gaza meer zal zijn en er zeker geen Palestijnen in Gaza zullen zijn. Het is erg moeilijk om met Palestijnen over de toekomst te praten omdat ze het echt niet kunnen zien.”

Opmerking: Dit interview is licht bewerkt voor duidelijkheid en beknoptheid.