De Strategische Faling van Israël Wordt Duidelijk

Israëls strategische mislukking is nu duidelijk

Israëlische agressie en expansionisme zijn geen tekenen van opkomst; integendeel, ze wijzen op onvermijdelijk falen. Sinds de jaren ’60 heeft Israël aanzienlijke militaire en diplomatiek steun ontvangen van opeenvolgende Amerikaanse regeringen. Nooit eerder heeft het zo’n onvoorwaardelijke steun genoten als in de afgelopen acht jaar, onder de eerste en tweede administratie van president Donald Trump en de regering van president Joe Biden. Hierdoor is Israël openlijk zijn grootste zionistische droom gaan nastreven: het uitbreiden van zijn staatsgrenzen om Groot-Israël te bereiken en de etnische zuivering van het Palestijnse volk uit hun thuisland te versnellen.

Hoewel de Israëlische staat misschien krachtiger lijkt dan ooit en overmatig zelfverzekerd is dat het regionale dominantie zal bereiken, weerspiegelt haar huidige positie paradoxaal genoeg een strategisch falen. Na bijna tachtig jaar bestaan heeft Israël er niet in geslaagd legitimiteit te verwerven in de ogen van de mensen in de regio en blijvende veiligheid voor zichzelf te waarborgen. De huidige heropleving zal geen van beide verzekeren, omdat haar buitenlandse, binnenlandse en militaire beleid gebaseerd zijn op een koloniale logica die op lange termijn onhoudbaar is.

Koloniale mentaliteit

Sinds de oprichting in 1948 heeft Israël geprobeerd de wereld en zijn Joodse burgers te overtuigen dat het is opgericht “op een land zonder mensen”. Hoewel dit verhaal succesvol is geworden, vooral onder de jongere generaties Israëliërs, spraken de grondleggers van de Israëlische staat openlijk over “kolonisatie” en het vestigen van een land met een vijandige inheemse bevolking. Theodor Herzl, de vader van het moderne zionisme, zocht advies bij de bekende Britse kolonialist Cecil Rhodes over zijn plan om Palestina te koloniseren.

Deze koloniale mentaliteit heeft een centrale rol gespeeld in de vorming van het binnenlandse, buitenlandse en militaire beleid van het nieuw opgerichte Israël. Vandaag, bijna 80 jaar na de oprichting van de Israëlische staat, blijven expansionisme en agressieve militaire houding de Israëlische regionale strategie bepalen. Ondanks officiële retoriek over het nastreven van vrede en normalisering van relaties in de regio, blijft de Israëlische aspiratie om een Groot-Israël te bereiken, inclusief niet alleen het bezette Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, maar ook delen van het moderne Egypte, Syrië, Libanon en Jordanië, bestaan.

Dit is duidelijk in de publieke discussie en overheidsacties. Activisten hebben openlijk gesproken over een Israël dat zich uitstrekt van de Nijl tot de Eufraat. Overheidsadviseurs hebben artikelen geschreven over “het heroveren van Sinaï” en de “ontmanteling van Egypte”. Premier-ministers hebben voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties gestaan, met kaarten van Groot-Israël.

Het idee van Groot-Israël is breed geaccepteerd binnen het zionistische politieke spectrum, zowel aan de rechter- als de linkerkant. De belangrijkste verschillen zijn hoe en wanneer deze visie moet worden bevorderd, en of dit de uitzetting van Palestijnen of hun segregatie vereist. Expansionistische beleidsmaatregelen zijn toegepast onder alle Israëlische regeringen, van die geleid door de linkse Mapai Arbeid tot die onder leiding van de rechtse Likud.

De bezetting van de Westelijke Jordaanoever, Gaza, Oost-Jeruzalem, de Golanhoogten en delen van Zuid-Libanon is sinds de wapenstilstand van 1949 voortgezet. Ondertussen is de kolonisatie van de bezette Palestijnse gebieden in een versnelde tempo doorgegaan. Het aantal Joodse koloniale nederzetters in de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem, was ongeveer 250.000 in 1993; op 7 oktober 2023 was dit aantal gestegen tot 503.732 in de Westelijke Jordaanoever en 233.600 in Oost-Jeruzalem.

Geen oprechte vredescampagne

De koloniale mentaliteit die ten grondslag ligt aan de Israëlische staat heeft de opkomst van een oprechte drang naar vrede verhindert. Als gevolg hiervan hebben opeenvolgende Israëlische regeringen oorlog, kolonisatie en expansie blijven nastreven, zelfs wanneer ze ogenschijnlijk vredesgesprekken omarmden. In de jaren ’90 had Israël de kans om het Arabisch-Israëlische conflict op te lossen door zich terug te trekken uit de in 1967 bezette gebieden en de oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat te accepteren. In plaats daarvan gebruikte het de onderhandelingen als een rookgordijn om koloniale beleidsmaatregelen te bevorderen.

Zelfs leiders zoals premier Yitzhak Rabin, die werd geprezen als een vredestichter en om die reden werd vermoord door een Joodse extremist, zagen niet echt in dat Israëliërs en Palestijnen naast elkaar konden leven. Onder zijn regering en tijdens de vredesonderhandelingen ging de uitbreiding van Joodse nederzettingen gestaag door, terwijl plannen voor een afscheidingsmuur op bezet Palestijns grondgebied werden doorgezet.

De afwezigheid van een vredescampagne is niet alleen op leiderschapsniveau, maar ook binnen de samenleving zichtbaar. Terwijl de Israëlische samenleving actieve bewegingen heeft voor sociale zaken, heeft het geen oprechte grassroots vredesbeweging die de rechten van Palestijnen erkent. Dit staat in schril contrast met andere koloniale samenlevingen, waar er vanuit de samenleving een druk was om kolonialisme te beëindigen.

Overmatige afhankelijkheid van Westerse steun

Historisch gezien hebben koloniale nederzettingen altijd moeten vertrouwen op externe steun om zichzelf te ondersteunen. Israël is daarop geen uitzondering. Decennialang heeft het vergaande steun genoten van West-Europa en de Verenigde Staten, wat het een significante strategische voorsprong heeft gegeven. Maar deze afhankelijkheid van Westerse steun vormt ook een lange termijn strategisch risico. Het maakt het land afhankelijk en onvermogen om te functioneren als een normale soevereine natie.

De grenzen van de Israëlische koloniale staat strategie worden steeds duidelijker. Het voortdurende gebruik van koloniale beleidsmaatregelen, gekenmerkt door buitensporig geweld, samen met de zoektocht naar regionale hegemonie, duwt Israël in een onhoudbare positie. De Israëlische leiders zouden goed doen om de zeer reële mogelijkheid te overwegen om land te delen en gelijke rechten te accepteren, en de Israëlische samenleving daarop voor te bereiden.