Buitenlandse journalisten mogen hun Palestijnse collega’s in Gaza niet in de steek laten

OPINIE

De recente aankondiging van Israël op 5 mei om Gaza permanent te herbezetten is niet alleen een verklaring van een nieuwe fase van militaire overheersing, maar ook een signaal voor een verscherping van de campagne van uitwissing en systematische censuur. Dit zou alarmbellen moeten doen afgaan in elke redactie en bij elke journalist wereldwijd. Dit is niet slechts een territoriale bezetting, maar een oorlog tegen de waarheid. En in deze oorlog zijn Palestijnse journalisten een van de eerste doelwitten.

Het schokkende aantal mediawerkers dat in Gaza is omgekomen, spreekt boekdelen. Een recent rapport stelt dat er meer journalisten zijn gedood in Gaza dan in de twee wereldoorlogen, de oorlogen in Afghanistan, het voormalige Joegoslavië en Vietnam samen. Het is het dodelijkste conflict voor media professionals ooit geregistreerd. Volgens het Media Office van de Gazaanse regering zijn er minstens 222 journalisten omgekomen. Het Institute for Middle East Understanding (IMEU) heeft deze betreurenswaardige situatie samengevat door te stellen dat “Israël de grootste moordenaar van journalisten in de moderne geschiedenis is.”

Dit is niet enkel een gevolg van oorlog, maar een strategie. Dit is een media-zwijgen dat wordt afgedwongen door bloedvergieten en gesloten grenzen. Op zondag, een van de bloedigste dagen in recente maanden, hebben de Israëlische bezettingskrachten (IOF) de journalisten Khaled Abu Seif en Nour Qandil, samen met hun jonge dochter, vermoord in Deir el-Balah. Ook fotograaf Aziz al-Hajjar en zijn gezin werden vermoord in het noorden van Gaza, net als journalist Abdul Rahman al-Abadlah in het zuiden van Gaza.

Op donderdag werden twee journalisten – Hassan Sammour en Ahmed al-Halou – gedood bij twee Israëlische aanvallen. Twee dagen eerder werd journalist Hassan Eslaih het doelwit van een Israëlische drone terwijl hij herstelde in het nauwelijks functionerende Nassar Medisch Complex in Khan Younis. Eslaih was eerder gewond geraakt toen de IOF een mediakamp bombardeerde op 7 april, waarbij zijn collega Hilmi al-Faqaawi omkwam.

De gevolgen van deze aanvallen zijn verwoestend. Op 17 april werd Fatima Hassouna, een prominente fotojournaliste wiens leven tijdens de genocide het onderwerp van een documentaire werd, in haar huis vermoord, samen met tien leden van haar familie. Een dag eerder had ze ontdekt dat de film zou worden vertoond op het Filmfestival van Cannes.

De wereld mag niet langer de ogen sluiten voor deze gruwelijke realiteit. De overleving en de vrijheid van Palestijnse journalisten om te rapporteren vereist dringende, mondiale actie. Buitenlandse journalisten kunnen niet langer zwijgen over Israël’s weigering hen vrij te laten rapporteren vanuit Gaza. Het insluiten bij de IOF en alleen te worden getoond wat zij willen dat de media ziet, moet publiekelijk worden verworpen.

De afwezigheid van internationale media zal Gaza blijven afsluiten als een gesloten oorlogstheater, een plek waar misdaden onopgemerkt kunnen blijven. Nu is het tijd voor journalisten, redacteuren en nieuwsorganisaties om toegang te eisen – niet alleen als een professioneel recht, maar ook als een morele plicht. Totdat deze toegang wordt verleend, moeten kranten en kabelnieuwszenders regelmatig herinneren aan hun lezers en kijkers dat hun journalisten de toegang door Israël wordt ontzegd.

Dit gaat niet alleen over solidariteit met Palestijnse journalisten. Het gaat om het verdedigen van de essentie van de journalistiek: het recht om getuigen te zijn, om de verhalen te documenteren die degenen in macht liever verborgen houden. Het is cruciaal om nu een standpunt in te nemen, nu we een wereldwijde trend van terugtrekking van persvrijheid zien, versneld door de stilte van Gaza.

De tijd is nu om Gaza binnen te gaan. De internationale media moet nu handelen – niet later, niet wanneer het doden stopt, niet wanneer toestemming wordt verleend door Israël – maar nu. Wat vereist is, is een wereldwijde eis voor toegang, voor verantwoordelijkheid, en voor de bescherming van degenen die durven te spreken. Dit is het moment. We mogen het niet missen.