Vader Strijdt Voor Waarheid Over Zoon Die Bij ISIS Ging
Een Vader in Rouw om zijn Zoon die zich bij ISIL Aansloot
In september 2014 ontving Aaden*, een vriendelijke vader van vijf kinderen, een telefoontje van twee vrouwelijke agenten van de Zweedse Veiligheidsdienst (Sapo). Ze reageerden op een paniektelefoontje dat Aaden enkele dagen eerder had gedaan, nadat zijn zoon Damaal* had gebeld vanuit Zuid-Turkije om te zeggen dat hij de grens naar Syrië ging oversteken om zich bij ISIL aan te sluiten.
“Maar je zult sterven!” had Aaden tegen zijn zoon gezegd. “Misschien. Maar ik ben sterk, dankzij jou,” was Damaal’s antwoord. Dit gesprek leidde tot frustratie bij Aaden, die de agenten vroeg om te begrijpen hoe Damaal was ‘geradicaliseerd’. De agenten gaven aan dat ze net zo verrast waren als hij. Damaal was nooit eerder in hun systeem vermeld.
In de daaropvolgende maanden raakte Aaden steeds dieper in de spiraal van verdriet en schuldgevoelens. Hij was boos op zijn zoon voor zijn keuze, maar tegelijkertijd hield hij onvoorwaardelijk van hem. De liefde van een vader gaat diep, zelfs in tijden van conflict.
Aaden had een stabiel leven opgebouwd in Zweden, maar na de beslissing van Damaal voelde hij zich verscheurd. Hij herinnerde zich de vreugde van het gezin en de hoop op een rustige toekomst, die nu in duigen lag. De herinneringen aan hun laatste diner samen, drie dagen voor het fatale telefoontje, kwamen naar boven, en de pijn was nog vers.
In de maanden die volgden, probeerde Aaden zijn zoon te overtuigen om terug te keren, maar Damaal was vastberaden. Hij vertelde zijn vader dat hij kinderen wilde helpen die gewond waren door het regime van Bashar al-Assad in Syrië. Aaden bleef in contact met Sapo, die hem regelmatig belden voor updates.
De situatie escaleerde in 2017 toen Damaal in Raqqa leefde, waar zijn leven steeds gevaarlijker werd. De bombardementen waren intens en Aaden smeekte zijn zoon om te vluchten. “Als ik sterf, zorg dan voor mijn kinderen, papa,” zei Damaal angstig tijdens een van hun laatste gesprekken.
Na de ineenstorting van ISIL in 2019, hoorde Aaden via een telefoongesprek van een andere gevangene dat Damaal was overleden. De bevestiging van het verlies van zijn zoon kwam met een enorme emotionele last. De strijd om Damaal’s kinderen en vrouw, Aamiina, te repatriëren, begon.
Aamiina en de kinderen werden vastgehouden in een detentiekamp in Syrië. Aaden vocht om hen naar Zweden te brengen, maar de autoriteiten vertoonden weinig bereidheid. “De kinderen zijn onschuldig,” benadrukte hij. “Ze verdienen een kans op een normaal leven.”
De situatie van de kinderen in het kamp was precair. Aamiina deed haar best om een gevoel van normaliteit te creëren te midden van de chaos. Ze had vrienden gemaakt in het kamp die haar hielpen met de kinderen, maar het leven was zwaar en vol onzekerheden.
De Strijd voor Terugkeer
Aamiina’s oudste dochter vroeg vaak wanneer ze naar huis konden. De Zweedse autoriteiten boden Aamiina de keuze om haar kinderen naar Zweden te sturen zonder haar, wat leidde tot een enorme morele dilemma. Aaden bleef een pleidooi houden voor de rechten van zijn kleinkinderen, terwijl de autoriteiten hun inspanningen om hen terug te brengen ontmoedigden.
De discussie over de repatriëring van kinderen die in ISIL-gebieden zijn geboren, is een complex onderwerp, met verschillende juridische en morele implicaties. Aaden en Almas*, Damaal’s zus, blijven hopen op een oplossing die de familie weer samenbrengt.
Conclusie
Het verhaal van Aaden en zijn gezin is een aangrijpende herinnering aan de gevolgen van conflict en de onvoorwaardelijke liefde van een ouder. De strijd om de veiligheid en het welzijn van de volgende generatie is van cruciaal belang, en het is een oproep tot actie voor de autoriteiten om de rechten van deze kinderen te erkennen.
In deze zware tijden blijft de hoop op een betere toekomst levend voor Aaden, Aamiina en hun kinderen.
This translation and formatting present the original article’s essence in Dutch while ensuring clarity and SEO optimization.
