Thoreau’s Rivierobservaties na 170 Jaar: Inzichten voor ons Veranderend Klimaat

De schoonheid van seizoenen en klimaatverandering

Het landschap rondom een gedeelte van de Sudbury River op 2 juli 2005, tijdens een lage waterstand. Beelden zoals deze helpen ons om de seizoenen van Thoreau’s rivier voor te stellen.

Als een vakkundig gechoreografeerde dans geven de volgorde en timing van natuurlijke gebeurtenissen binnen een seizoen, ook wel fenologie genoemd, ons aanwijzingen over hoe het klimaat verandert.

Een warmer voorjaar kan bijvoorbeeld leiden tot vroegtijdige bloei en bladontwikkeling bij planten, wat de levenscycli van vogels en insecten kan verstoren die deze cruciale periode mogelijk missen als het voor hun migratie gebeurt. Klimaatverandering zorgt ervoor dat deze timing uit balans raakt, en tenzij het direct invloed heeft op mensen, merken we het misschien niet op.

Om de regionale fenologie van New England door een historische lens te bestuderen, onderzoekt professor Robert Thorson van de UConn Department of Earth Sciences tien jaar aan nauwkeurige, systematische waarnemingen van het riviergedrag van Henry David Thoreau uit de jaren 1850 om inzicht te krijgen in klimaatverandering. Zijn bevindingen zijn gepubliceerd in The Concord Saunterer.

Een seizoen is veel meer dan een blok van enkele maanden op de kalender; het is een categorie van fenomenen die varieert afhankelijk van wie je het vraagt, zegt Thorson. Een seizoen verschilt bijvoorbeeld als je het vraagt aan een skiër, een visser of een student.

Om iets zo complex als klimaatverandering op een persoonlijke manier te begrijpen, moet men inzien dat hun seizoenen worden veranderd en verschoven, ongeacht hoe ze deze definiëren. Dit vereist een goed vastgestelde basislijn met een duidelijke definitie voor elk seizoen. Thoreau’s “Journal” biedt precies dit.

“Ik kies Thoreau niet om zijn filosofie, hij is gewoon een geweldige waarnemer,” zegt Thorson. “Hij is nauwgezet, dagelijks, jaarlijks en systematisch rigoureus in het verkennen van 50 vierkante mijl en het registreren daarvan, dag na dag.”

Thoreau creëerde een indrukwekkende gegevensset van 1850 tot 1860, inclusief de 6.000 waarnemingen die Thorson tot nu toe heeft gecatalogiseerd door regel voor regel te lezen, te indexeren en een spreadsheet te maken. Thoreau registreerde voorbeelden van fenologie langs de rivier; bijvoorbeeld wanneer het eerste ijs voorkwam, wanneer de rivier volledig bevroren was, wanneer de eerste sneeuw viel en wanneer het ijs brak.

“Vanuit deze waarnemingen kunnen we de timing van discrete fenomenen uit de midden 19e eeuw vaststellen met behulp van eenvoudige statistieken,” zegt Thorson. “De volgende stap is om die timings te vergelijken met het moderne tijdperk met behulp van openbaar beschikbare gegevens, zoals de minimale stroomafvoeren van de U.S. Geological Survey.”

In plaats van het jaar op een kalender te zien, categoriseerde Thorson hoe Thoreau niet vier, maar tien discrete seizoenen zag, waarvan de exacte data vloeibaar waren en gebaseerd op de fysieke omstandigheden die hij observeerde in plaats van op hemelse gebeurtenissen of willekeurige data. Deze seizoenen omvatten breking, binnenzee, aquatische lente, riparische lente, zomer, droogte, aquatische herfst, riparische herfst, bevriezing en winterwit.

Thorson beschrijft de timings en kenmerken van Thoreau’s rivierseizoenen met behulp van honderden directe, gedateerde en beschrijvende citaten. Thorson merkt op dat alle seizoenen van Thoreau nog steeds bestaan, hoewel ze in timing en intensiteit zijn verschoven door klimaatverandering.

Thorson’s idee is om een vergelijking tussen toen en nu te maken en statistische analyses te integreren tussen Thoreau’s en moderne datasets om patronen en trends in de complexe fenomenen te begrijpen.

“Zelfs alleen al het beantwoorden van de vraag hoe veel eerder het ijs breekt, zou niets meer vergen dan een eenvoudige statistische analyse. Dit is uitstekend vertaalbaar naar het publiek omdat veel inwoners van Thoreau’s land in het verleden de breking van de rivier hebben ervaren,” zegt Thorson.

“Ze hebben misschien hun aanlegsteiger door rivierijs zien worden weggeslagen, ze hebben misschien op een bepaalde dag gezwommen, maar niet op andere dagen. Mensen kunnen zich hiermee identificeren, en dat is in wezen wat ik probeer te doen.”

Hoewel Thoreau voornamelijk wordt herinnerd om zijn geschriften terwijl hij aan Walden Pond woonde, wijst Thorson erop dat hij de meeste tijd doorbracht op drie lokale rivieren, of hij nu wandelpaden volgde, bootte, zwom of schaatste.

“Dit is een man die 60 mijl op één dag heeft geschaatst—opstroom naar de watervallen bij Framingham op de Sudbury River en toen draaide hij zich om en schaatste langs Concord helemaal naar net ten noorden van Lowell in Billerica. Toen draaide hij zich om en schaatste weer naar huis. In een andere winter mat hij ijsplakken van twee voet dik. Stel je die omstandigheden vandaag de dag voor. Nu bevriest de rivier nauwelijks nog.”

Bij het onderzoeken van dit project was Thorson verrukt over de zintuiglijke details in Thoreau’s beschrijvingen. Bijvoorbeeld, op een dag in augustus voelde hij de brandende “hondendagen” hitte van de lucht, de stilte van laminaire stroom, de “vetachtige” iriserende glans op traag water, en de vieze geur van rivieroevers bedekt met dode leliebladeren, zegt Thorson.

“Maar binnen één dag kan hij de herfst voelen aankomen, en plotseling beginnen de eerste regen of de koele lucht verandering te brengen. Je krijgt een totaal andere rivier dan de voorgaande van droogte, of die met ijsbergen die de rivier afstormen en bruggen wegtrekken. Dit alles is fenologie. Alles kan op een specifieke dag worden getimed.”

Met deze fenologische details heeft Thorson de basis gelegd voor het creëren van een record van klimaatverandering. Thorson werd aanvankelijk geïnspireerd door Thoreau’s fenologie bij het schrijven van zijn boek “The Boatman,” waarin hij Thoreau’s rivierseizoenen slechts kort kon schetsen.

Met dit nieuwe artikel brengt Thorson alles samen om de specifieke seizoensgrenzen te identificeren en presenteert hij de informatie in Thoreau’s woorden om lezers te laten zien hoe hij het jaar zag. Thorson hoopt dat het artikel samenwerking met statistici inspireert om te helpen bij de volgende stap van de analyse.

“Waarschijnlijk is het eerste wat ik zal doen onderzoeken waar de moderne gegevens zijn. Ik wilde ook het historische record samenbrengen en delen strakker in een robuuste hypothese. Thoreau’s werk is New England’s beste record van brede milieuomstandigheden voor de midden 19e eeuw. Het is verbazingwekkend. Het zijn twee miljoen woorden,” zegt Thorson.

Met de contrasten tussen de rivierfenologie die Thoreau zo doordacht beschreef en wat we vandaag kunnen observeren, zegt Thorson dat hij hoopt dat dit werk resoneert met lezers.

“De breking is het meest onmiddellijke en dramatische punt in het hele jaar. We denken er nu niet veel over na, omdat we niet veel rivierijs hebben, maar het was vroeger twee voet dik op de rivier, en dat zegt iets treurigs over hoe dramatisch de klimaatverandering is geweest.

“Je kunt droge numerieke feiten lezen over hoe de gemiddelde nachttemperaturen in New England de afgelopen 100 jaar zijn gestegen. Maar wanneer je klimaatverandering dramatisch maakt, zoals met een brug die uit elkaar wordt getrokken door een lentefreshet, dan is dat een fenomeen dat met emotie wordt geassocieerd. Mensen besteden er meer aandacht aan. Het persoonlijke verhaal van een riviersysteem jaar na jaar—dat is wat Thoreau ons heeft gegeven.”