Israël doodt en misleidt: de rol van de westerse media

OPINIE

De uitvoering van 15 medici en redders in Gaza toont aan hoe genormaliseerd de dehumanisering van Palestijnen is. Palestijnen rouwen om de medici die door Israëlische soldaten zijn gedood tijdens een reddingsmissie in het Nasser Ziekenhuis in Khan Younis in de zuidelijke Gazastrook op 31 maart 2025.

Vijftien leden van de Palestijnse Rode Halve Maan en Civiele Bescherming werden gedood. Geen strijders. Geen militanten. Geen mensen die raketten of wapens verborgen. Het waren hulpverleners. Humanitaire werkers. Medici die naar de gewonden renden toen de bommen vielen. Mensen die hun leven gaven in een poging anderen te redden.

Op 23 maart in Rafah, in het zuiden van Gaza, richtten Israëlische troepen zich op een konvooi van ambulances en hulpvoertuigen. Acht medewerkers van de Rode Halve Maan, zes van de Palestijnse Civiele Bescherming en een medewerker van de Verenigde Naties werden afgeslacht. Het Israëlische leger beweerde dat de voertuigen niet gemarkeerd waren en verdacht werden van het vervoeren van militanten. Maar dat was een leugen.

Beelden die zijn teruggevonden op de telefoon van Rifat Radwan, een van de vermoorde medici, tonen flitsende rode lichten, duidelijk gemarkeerde voertuigen en geen wapens in zicht. Vervolgens zware Israëlische beschietingen. Rifat’s lichaam werd later gevonden in een massagraf samen met 13 anderen, waarvan sommigen tekenen van executie vertoonden: kogels in het hoofd of de borst en gebonden handen.

Zelfs in de dood moesten ze bewijzen dat ze hulpverleners waren. En nog steeds rapporteerde een groot deel van de Westerse media eerst de Israëlische versie – “Israël zegt …”, “de IDF verklaart …”, “een militaire bron vertelt …”. Deze zorgvuldig geformuleerde zinnen wegen zwaarder dan de bloedbesmeurde uniformen van de Rode Halve Maan. Meer dan het bewijs. Meer dan de waarheid.

Dit is niet nieuw. Dit is geen geïsoleerde vergissing. Dit is een systeem. Een systeem waarin Palestijnen als schuldig worden verondersteld. Een systeem waarin ziekenhuizen moeten bewijzen dat ze ziekenhuizen zijn, scholen moeten bewijzen dat ze scholen zijn en kinderen moeten bewijzen dat ze geen menselijke schilden zijn. Een systeem waarin ons bestaan als een bedreiging wordt behandeld – een die moet worden gerechtvaardigd, uitgelegd, geverifieerd – voordat iemand om ons rouwt.

Dit is hoe dehumanisering eruitziet. Ik ben geboren en getogen in Gaza. Ik weet wat een Rode Halve Maan vest betekent. Het betekent hoop wanneer er niets meer over is. Het betekent dat iemand komt helpen – niet om te vechten, niet om te doden, maar om te redden. Het betekent dat zelfs te midden van puin en dood, het leven voor iemand nog steeds belangrijk is.

En ik weet ook wat het betekent om dat te verliezen. Om medici te zien die worden gedood en vervolgens worden belasterd. Om de wereld hun onschuld te horen debatteren terwijl hun collega’s door massagraven graven. Om te zien hoe de mensen die probeerden levens te redden worden gereduceerd tot statistieken, geframed als verdachten, en vervolgens vergeten.

Dehumanisering is niet alleen een retorisch probleem. Het is niet alleen mediakadering of politieke taal. Het doodt. Het wist uit. Het stelt de wereld in staat om weg te kijken terwijl hele gemeenschappen worden uitgeroeid. Het vertelt ons: Jouw leven doet er niet op dezelfde manier toe. Jouw rouw is niet echt totdat we het verifiëren. Jouw dood is niet tragisch totdat we het goedkeuren.

Dit is waarom de dood van deze 15 medici en redders zo diepgaand is. Omdat hun verhaal niet alleen over één gruwel gaat. Het gaat over de machine van twijfel die in werking treedt elke keer als Palestijnen worden gedood. Het gaat erom hoe we onze eigen forensische onderzoekers, ons eigen juridische team, ons eigen PR-kantoor moeten worden – terwijl we rouwen om de doden.

Deze last wordt niet op iemand anders gelegd. Wanneer Westerse journalisten worden gedood, worden ze geëerd. Wanneer Israëlische burgers sterven, vullen hun namen en gezichten de schermen over de hele wereld. Wanneer Palestijnen sterven, moeten hun families eerst bewijzen dat ze geen terroristen waren.

We zijn altijd schuldig totdat het tegendeel is bewezen – en vaak zelfs dan nog niet. Studie na studie heeft aangetoond dat Westerse media Israëlische bronnen veel vaker citeren dan Palestijnse en falen in het uitdagen van Israëlische verklaringen met dezelfde strengheid. Palestijnse stemmen worden niet alleen gemarginaliseerd, maar worden ook vaak geframed als onbetrouwbaar of emotioneel – alsof rouw de waarheid ondermijnt, alsof pijn ons irrationeel maakt.

Dit mediapatroon voedt en weerspiegelt politieke beslissingen – van wapenverkoop tot diplomatieke immuniteit, van stilte op internationale fora tot veto’s bij de VN. Het is allemaal met elkaar verbonden. Wanneer Palestijnen niet als volledig menselijk worden gezien, worden hun moordenaars niet als volledig verantwoordelijk gezien.

En de emotionele tol is enorm. We rouwen niet alleen; we verdedigen onze rouw. We begraven niet alleen onze doden; we vechten om hun dood erkend te krijgen. We leven met een psychologische druk die geen enkele gemeenschap zou moeten dragen – de druk om te bewijzen dat we niet zijn wat de wereld al heeft besloten dat we zijn.

Deze 15 medici en eerste hulpverleners waren helden. Ze renden de gevaar in. Ze dienden hun volk. Ze geloofden in de heiligheid van het leven, zelfs op een plek waar het leven voortdurend onder vuur ligt. Hun herinnering zou heilig moeten zijn.

In plaats daarvan werd hun verhaal een ander strijdtoneel. De wereld moet stoppen met ons te laten bewijzen dat we menselijk zijn. Stop met aannemen dat we liegen en dat onze moordenaars de waarheid vertellen. Stop met het accepteren van een narratief dat vereist dat Palestijnen heiligen moeten zijn om te worden betreurd.

Deze medici verdienden het om geloofd te worden. Ze verdienden het om beschermd te worden. En ze verdienen gerechtigheid. Maar bovenal verdienden ze – zoals wij allemaal – om als mens gezien te worden.